พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 235

วารุณีฟังน้ำเสียงที่เธอเป็นห่วงอย่างมากต่อพงศกรแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ“หมอบอกว่าพงศกรจำเป็นต้องได้รับการรักษาทางจิตใจ ไม่อย่างนั้นถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไป กลัวว่าจะกลายเป็นคนที่อันตรายได้ และไม่สามารถควบคุมสติได้อีก”

“ทำ......ทำไมรุนแรงขนาดนี้？”ปาจรีย์เอามือปิดปากอย่างตะลึง น้ำตาไหล

วารุณีละสายตาลง“เรื่องก็เป็นแบบนี้ล่ะ”

“งั้นตอนนี้พงศกรอยู่ไหน？”ปาจรีย์สูดหายใจเข้า ยับยั้งอารมณ์ที่ใจร้อนภายในใจของตัวเองสุดๆ แล้วถามไปอีกว่า“วารุณี เธอน่าจะรู้สินะว่าพงศกรอยู่ไหน？”

วารุณีตอบอือ“เขาอยู่โรงพยาบาล ถูกคุณหมอพิชิตกักตัวแล้ว”

“ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”

พูดจบ ปาจรีย์วางสายทันที

วารุณีหยิบโทรศัพท์ ย้อนกลับมาที่หน้าจอเมนูหลัก หลังจากขยี้คิ้วแล้ว ก็เปิดผ้าห่มลงจากเตียง

เธอเพิ่งออกมาจากห้อง ก็ได้ยินเสียงออดประตูเข้ามาทางปากทางเข้าประตู

วารุณีเดินไป มองจอภาพอินเตอร์คอมแวบหนึ่ง แล้วเปิดประตู“ประธานนัทธี”

นัทธีสวมสูทสีน้ำเงินยืนอยู่ข้างนอก มองสำรวจเธอ เห็นรอยคล้ำใหญ่ๆสองข้างที่ใต้เปลือกตาของเธอ ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย“เมื่อคืนคุณไม่ได้นอนเหรอ？”

วารุณีหันข้างเปิดทางออกมา ตอบกลับอย่างหงอยเหงาเศร้าซึมเล็กน้อย：“นอนไปแป๊บเดียว ประธานนัทธีต้องไปทำงานนอกสถานที่นี่คะ ทำไมยังไม่ไปอีก？”

“คุณอยากให้ผมไปขนาดนี้เชียว？”นัทธีก้าวเท้าเข้าห้องมา

“เอ๋？”วารุณีที่ปิดประตูอยู่ก็ชะงักลง ไม่เข้าใจทำไมเขาพูดแบบนี้

แววตานัทธีเป็นประกาย เดินไปที่ห้องรับแขก เดินไป พูดไปว่า：“เครื่องบินผมดีเลย์น่ะ ตอนเที่ยงค่อยไป ก่อนไป จะพาเด็กทั้งสองไปโรงเรียนก่อน”

“แบบนี้นี่เอง”วารุณีพยักหน้า ก็ไม่ถามอีก หลังจากเทน้ำให้เขาแล้ว ก็ไปเรียกลูกสองคนตื่นที่ห้องนอนเด็ก

พออาบน้ำเสร็จ กินข้าวเข้าเสร็จ วารุณีก็ส่งลูกสองคนให้นัทธี

นัทธีพาเด็กทั้งสองคนออกไป

พอพวกเขาไป วารุณีก็ไม่อยู่ที่อพาร์ทเม้นท์นานนัก กลับห้องเปลี่ยนชุด แล้วแต่งหน้าเข้มปกปิดรอยคล้ำ จึงออกจากบ้านขับรถไปโรงพยาบาล

พอไปถึงโรงพยาบาล เธอก็ถามห้องที่พงศกรถูกกักตัว แล้วเดินไปที่ห้องคนไข้

เดินไปถึงนอกประตูห้องคนไข้ วารุณีก็ได้ยินเสียงตะโกนของพงศกรที่เต็มไปด้วยความโมโหออกมาจากด้านใน“ไสหัวไป ใครให้คุณมาเสแสร้งโน้มน้าวผม ออกไป！”

“พงศกร คุณอย่าทำอย่างนี้สิ คุณใจเย็นก่อนได้ไหม？”ปาจรีย์จับมือของพงศกรไว้ ร้องไห้ตาแดงอ้อนวอนไปว่า：“ฟังฉันนะ พวกเราไปรักษาตัวที่ต่างประเทศเอาไหม？”

“รักษา？”พงศกรเหมือนกับได้ยินเรื่องตลก หัวเราะออกมาอย่างเยือกเย็น“ผมกลายเป็นสภาพแบบนี้ในวันนี้ ไม่ใช่เพราะตระกูลสวนจันทร์ของพวกคุณทำเหรอไง ตอนนี้แนะนำให้ผมไปรักษา จอมปลอมสุดๆ ผมจะบอกอีกครั้งนะ ไสหัวออกไป ผมไม่อยากเห็นคุณ！”

“พงศกร......”ปาจรีย์มองเขาอย่างเจ็บปวด ไม่ขยับ

“ไม่ไปใช่ไหม？”พงศกรหรี่ตาลงอย่างโหดเหี้ยม จากนั้นคว้าหมอนข้างๆขึ้นมา โยนไปที่ปาจรีย์

ปาจรีย์ตกใจ คิดไม่ถึงว่าจู่ๆเขาจะลงมือกับเธอ พอได้สติคืนมา ก็หลบไม่ทันแล้ว ถูกเขวี้ยงใส่ไปโดยตรง

แต่ยังดีที่เป็นหมอนโยนมา ถึงแม้หน้าผากที่ถูกโยนจะเจ็บเล็กน้อย แต่ก็ไม่ถึงกับบาดเจ็บ