พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 234

ฉากนี้ทำเอาวารุณีตกใจโดยสิ้นเชิง

เธอร้องออกมาแล้วเอามือปิดปาก จากนั้นเห็นพงศกรปาดนัทธีจนเป็นแผล นัทธีก็ต่อยพงศกรล้มลงกับพื้น

ที่แท้แขนของเขา ก็ได้รับบาดเจ็บแบบนี้เอง！

วารุณีเอามือวางลง มองไปที่แขนของนัทธี

นัทธีปิดจอภาพอินเตอร์คอม“ตอนนี้คุณรู้ตัวตนที่แท้จริงของพงศกรแล้วใช่ไหม？”

ลูกกระเดือกของวารุณีขยับเล็กน้อย ยังคงพูดไม่ออก

เธอไม่รู้ว่าควรจะพูดอย่างไร ทั้งหมดที่เกิดขึ้นในคืนนี้ เกินกว่าขอบเขตที่จิตใจเธอจะรับได้เลย เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่า ใบหน้าน่ากลัวในวิดีโอเมื่อกี๊ คนที่เอามีดออกมาจะฆ่าคนเหมือนคนโรคจิตนั้น จะเป็นพงศกรที่สุภาพ อ่อนโยนมากกับทุกคน

เธอไม่เคยรู้จักเขาเลยจริงๆ！

วารุณีนั่งยองตัวลงไป เอาหน้าซุกไปที่เข่า อารมณ์ทั้งตัวรู้สึกเสียใจ

นัทธีเห็นเธอแบบนี้ ริมฝีปากบางๆก็เม้ม“หนึ่งเดือนกว่าที่ผ่านมาผมก็บอกคุณแล้ว ให้คุณอยู่ห่างพงศกรหน่อย เขาไม่ธรรมดาอย่างที่คุณคิด แต่คุณไม่สนใจคำพูดของผมเลย ดังนั้นเขาจึงมีโอกาสลงมือกับคุณครั้งแล้วครั้งเล่า ถ้าไม่ใช่ว่าคืนนี้ผมบังเอิญกลับมา ตอนนี้คุณคง......”

วารุณีตัวสั่น

ใช่ ถ้าไม่ใช่เขากลับมาทันเวลา ตอนนี้เธอกับพงศกรคงมีอะไรกันแล้ว！

คิดถึงตรงนี้ วารุณีรู้สึกว่าท้องไส้ปั่นป่วน คลื่นไส้เล็กน้อยอยากจะอาเจียนออกมา เอามือปิดปากกล้ำกลืนลงไป

นัทธีเห็นเธอลำบากแบบนี้ จึงเดินไปที่ห้องรับแขกด้วยสีหน้าตึงเครียด เทน้ำแก้วหนึ่งเดินเข้ามา ยื่นให้เธอ“ดื่มนี่ซะ”

วารุณีคลื่นไส้จนตาแดงก่ำ น้ำตาใกล้จะไหลออกมา

เธอยกแขนขึ้นรับแก้วน้ำไว้ มองชิ้นมะนาวที่ลอยอยู่ในแก้วน้ำ ข้างในใจก็รู้สึกอบอุ่น จากนั้นเงยหน้าขึ้นดื่มน้ำไปครึ่งแก้ว

ถึงแม้มะนาวจะมีรสเปรี้ยวเล็กน้อย แต่รสเปรี้ยวนี้กลับสามารถยับยั้งความรู้สึกคลื่นไส้ได้อย่างมีประสิทธิภาพ

แน่นอนว่า วารุณีดื่มน้ำมะนาวเสร็จ ในท้องก็รู้สึกสบายขึ้นเยอะ ความรู้สึกคลื่นไส้ที่หน้าอกก็ค่อยๆหายไป สีหน้าดูดีขึ้นเยอะ

“ขอบคุณค่ะประธานนัทธี”วารุณีพูดขอบคุณด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง

นัทธีรับแก้วน้ำมาวางบนชั้นรองเท้า“คุณคิดจะจัดการพงศกรอย่างไร？”

วารุณียืนขึ้นมา ไม่ตอบแต่ถามย้อนว่า“งั้นเขาตอนนี้ล่ะคะ？”

“โรงพยาบาล เขามีอาการป่วยทางจิตรุนแรง ผมให้พิชิตกักตัวไว้แล้ว”นัทธีเอนตัวไปที่ชั้นรองเท้าแล้วตอบ

“ป่วยทางจิต？”วารุณีตะลึง ดวงตาเบิกโตขึ้นมา

“ถูกต้อง”นัทธีเอาคำพูดตอนที่คุณหมอพงษ์เวชวินิจฉัยพงศกร พูดออกมาอีกรอบ

วารุณีฟังจบ ก็อ้าปากขึ้นมา ตกใจอยู่นานถึงจะนิ่งลงได้“พงศกร......ป่วยทางจิตนี่เอง......”

เขาทำเป็นคนดีมานาน หลายปีนี้ เธอมองไม่ออกเลยว่าเขาป่วยทางจิต

ปาจรีย์รู้หรือเปล่านะ？

“กำลังคิดอะไรอยู่？”เห็นเธอนิ่งไป นัทธีจึงถามขึ้นมา

วารุณีส่ายหน้า และก็ไม่ปิดบังเขา“ฉันกำลังคิดว่า เรื่องที่พงศกรป่วยนี้ ปาจรีย์รู้หรือเปล่า”

“นี่ก็เป็นเรื่องของเธอแล้ว คุณคิดยังว่าจะจัดการพงศกรอย่างไร？”นัทธีมองเธอ แล้วถามอีกครั้ง

วารุณีกัดปาก ท่าทางดูงงงวยเล็กน้อย“ฉันไม่รู้ค่ะ ฉันไม่รู้จริงๆ ประธานนัทธี ไว้พรุ่งนี้ค่อยว่าอีกทีได้ไหม ฉันเหนื่อยแล้ว”

นัทธีมองออกว่าเธอกำลังหลบหนี ถึงจะไม่พอใจหน่อย แต่ก็เข้าใจเธอ