พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 233

“ครับ”คุณหมอพงษ์เวชตอบรับ นั่งยองตัวลงไปตรวจสภาพจิตใจให้พงศกร

นัทธีกับมารุต และคุณหมอศักดิ์ชายอีกคนยืนดูอยู่ข้างๆ

ดูไปประมาณครึ่งชั่วโมงได้ คุณหมอพงษ์เวชก็ยืนขึ้นมาด้วยสายตาที่ซีเรียส

“เป็นไงบ้าง？”นัทธีเม้มปากถาม

คุณหมอพงษ์เวชส่ายหน้า“หนักมากครับ เมื่อกี๊ผมใช้การสะกดจิตเข้าไปในจิตใต้สำนึกของเขา พบว่าสภาพจิตใจของเขาไปถึงจุดที่เป็นอันตรายแล้ว ทั้งหมดล้วนเป็นแต่ด้านมืด ดังนั้นเขาจำเป็นต้องเข้ารับการรักษาจิตใจเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นเป็นแบบนี้ต่อไป เขาจะกลายเป็นคนที่ไม่อาจควบคุมได้อีก”

“เฮ้อ......”ได้ยินคำนี้ มารุตก็ถอนหายใจอีกครั้ง“ควบคุมไม่ได้อีก นั่นไม่ได้บ้าแล้วเหรอ？”

“น่ากลัวกว่าบ้าอีก คนบ้าไม่อาจทำเรื่องที่เป็นอันตรายต่อสังคมออกมาได้ แต่เขาทำได้แน่นอน ผมบอกแล้ว ในใจของเขาเป็นด้านมืดหมด คนแบบนี้ถ้าความมืดภายในถูกปลดปล่อยออกมา ก็ไม่มีใครรับประกันได้ว่าเขาจะทำอะไร”

“พระเจ้า งั้นก็น่ากลัวมาก”มารุตตัวสั่น

นัทธีเม้มริมฝีปากบางๆ ถึงจะไม่พูด แต่ในใจกลับตัดสินใจแล้ว ว่าจะเอาพงศกรออกไป

คนแบบนี้ อยู่ข้างกายวารุณีไม่ได้เด็ดขาด

“พวกคุณพาเขาไปโรงพยาบาล ให้พิชิตขังแยกเขาไว้ ส่วนเขาจะจัดการอย่างไรนั้น รอวารุณีตื่นมาค่อยว่ากัน”นัทธีละสายตาลง มองพงศกรด้วยสายตาที่ไร้ความรู้สึก แล้วกำชับไป

“เข้าใจแล้วครับ”มารุตพยักหน้าตอบรับ

จากนั้นก็จับพงศกรจากพื้นขึ้นมาแล้วออกไป กับหมอทั้งสองคน

พอพวกเขาไป นัทธีก็ปิดประตูห้อง กลับไปที่ห้องนอนใหญ่

เขาเข้ามา ก็มองเห็นหญิงสาวที่เดิมทีนอนอยู่นั้นตอนนี้ได้นั่งขึ้นมา กำลังถูขมับด้วยใบหน้าที่ดูไม่ดีนัก

“ตื่นแล้วเหรอ？”นัทธีพิงที่ขอบประตู

วารุณีได้ยินเสียงของเขา ก็หยุดการกระทำที่มือลงแล้วหันมามอง“ประธานนัทธี”

นัทธีตอบอือ ก้าวเท้าเดินไปหยุดข้างเตียง“ปวดหัวเหรอ？”

วารุณีพยักหน้าอย่างอ่อนแรง“ค่ะ น่าจะเพราะว่าดื่มมากไป ขอบคุณประธานนัทธีที่ส่งฉันกลับมานะคะ”

ใบหน้าหล่อเหลาของนัทธีเย็นชาลง“ผมไม่ได้ส่งคุณกลับมาเลย”

“เอ๋？”วารุณีกะพริบตาอย่างตะลึง“ไม่ใช่คุณที่มาส่งฉัน？”

นัทธีเงยคางขึ้นอย่างไม่ปริปากพูด

วารุณีขมวดคิ้วอย่างสงสัย“ไม่มั้งคะ จะไม่ใช่คุณได้ไง ตอนนั้นที่ผับ ก็เป็นคุณชัดๆ”

“คุณจำผิดคน คุณเห็นพงศกรเป็นผม！”นัทธีเงยตาขึ้น เพ่งไปที่เธอ

วารุณีส่ายหน้า“เป็นไปไม่ได้ ถึงตอนนั้นฉันดื่มเหล้าไปเยอะ ฉันก็ไม่มีทางเห็นพงศกรเป็นคุณได้”

“ตัวคุณเองไม่เป็นไร แต่ที่พงศกรสะกดจิตคุณล่ะ？”นัทธีเอามือใส่เข้าไปในกางเกง พูดเสียงเย็นชา

“หมาย......หมายความว่าไง？”วารุณียืดหลังตรง ตระหนักได้ว่าคำที่เขาพูดต่อไป จะโจมตีทัศนคติและความรับรู้ของเธอ

นัทธีสบตาเธอ ริมฝีปากบางๆขยับเบาๆ“คุณน่าจะถูกพงศกรสะกดจิตที่ผับ ให้คุณเห็นเขาเป็นผม แบบนี้ คุณก็จะไปกับเขาอย่างไม่ระแวดระวัง”

ได้ยินอย่างนั้น วารุณีก็ยังไม่ยอมเชื่อ ส่ายหน้า ฝืนยิ้มออกไป：“ไม่มีทาง เป็นไปไม่ได้เลย ยิ่งอย่าพูดเรื่องสะกดจิตเลยเขาสะกดจิตไม่ได้อยู่แล้ว ถึงทำได้ ทำไมเขาต้องทำแบบนี้ล่ะ？”

เห็นเธอปกป้องพงศกรขนาดนี้ ใบหน้าหล่อเหลาของนัทธีหม่นลงไป“ดูเหมือนว่าคุณจะไม่เคยเข้าใจเขาจริงๆ ไม่อย่างนั้นทำไมแม้แต่เขาสะกดจิตเป็นคุณยังไม่รู้เลยล่ะ ส่วนทำไมเขาต้องทำแบบนี้ นั่นเพราะว่าเขาไม่เคยล้มเลิกความคิดที่จะได้ตัวคุณมา”

วารุณีตาเบิกโตขึ้นมา

นัทธีถูคิ้วแล้วพูดอีกว่า：“เขารู้ดีว่าหลังจากครั้งนั้นที่ขืนใจจูบคุณไปบนเรือสำราญ ทำให้คุณระแวดระวังเขา ดังนั้นเขาจึงแฝงตัวเป็นผมมาเข้าใกล้คุณ เพราะว่าคนที่คุณรักคือผม มีแค่แบบนี้คุณถึงจะไม่......”