พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 245

วงการบันเทิงร่วมมือกับวงการแฟชั่น ไม่แปลกเลย ดาราระดับต้นสามารถใช้แฟชั่นชั้นสูงของยุโรป ดาราเล็กๆก็สามารถเป็นตัวแทนแบรนด์ไฮโซพอตัวได้ ซึ่งเห็นได้เป็นปกติ

ก็แค่สตูดิโอเล็กๆของพวกเธอ ถูกบริษัทสื่อบันเทิงอยากจะร่วมงานด้วย จึงทำให้เธอตกใจ

ปาจรีย์นั่งลงข้างวารุณี“ตอนที่พวกเขามาหาฉัน ฉันก็คิดว่าแปลกๆ ต่อมาพอฉันถามอย่างละเอียดแล้ว พวกเขาบอกว่ามาหาคุณ”

“อ้อ？”วารุณีชี้ไปที่ตัวเอง

“ใช่ Bath fire rebirthกับการแข่งขันชิงโควตา ทำให้เธอกลายเป็นดีไซเนอร์ที่ค่อนข้างมีชื่อเสียง ทุกคนต่างรู้ว่าอนาคตของเธอไม่มีขีดจำกัด สร้างแบรนด์เสื้อผ้ายุโรปของตัวเองได้แน่นอน ดังนั้นสตาร์เอ็นเตอร์เทนเม้นท์จึงมาติดต่อพวกเราไว้ก่อนไง？”

ปาจรีย์ดื่มน้ำไปคำหนึ่ง หลังจากใจเย็นลงแล้ว จึงพูดต่อไปว่า“แบบนี้ ต่อไปพวกเขาจะใช้แฟชั่นชั้นสูงของพวกเรา ก็จะง่ายขึ้นหน่อย”

“ที่แท้ก็แบบนี้เอง！”วารุณีส่ายหน้าด้วยรอยยิ้ม

ปาจรีย์วางแก้วน้ำลง“เอาไง คำเชิญนี้พวกเราจะรับไว้ไหม？”

“รับสิ ทำไมไม่รับล่ะ ธุรกิจที่มาหาถึงที่ ก็ให้ไอดอลพวกนั้นโฆษณาสินค้าใหม่ของพวกเราได้พอดี ทำให้ชื่อเสียงสตูดิโอของพวกเรานั้นแพร่ออกไป พยายามให้สตูดิโอกลายเป็นบริษัทได้อย่างรวดเร็ว แบบนี้ ยี่ห้อพวกเราก็สามารถเดินไปถึงจุดไฮโซได้”วารุณีเปิดข้อมูลรายการในมือแล้วพูด

ปาจรีย์คิดว่ามีเหตุผล ลูบคางแล้วพยักหน้าไป“เธอพูดถูก งั้นฉันจะไปตอบพวกเขา”

พูดไป เธอก็หยิบโทรศัพท์ออกมา ลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ระเบียง แล้วจึงโทรศัพท์ไป

วารุณีก้มหน้าลง ดูข้อมูลต่อ ตอนที่ดูใกล้จะเสร็จ ก็มีคนมาอีก

ครั้งนี้ไม่ใช่เสียงออดประตู แต่เป็นคนเปิดประตูเข้ามาโดยตรง

วารุณีตะลึง วางข้อมูลลงแล้วยืนขึ้นมา มองชายหนุ่มอย่างไม่อยากจะเชื่อ“ประธานนัทธี คุณเข้ามาได้ไง？”

มือข้างหนึ่งของนัทธีถือถุงใบเล็ก อีกข้างส่ายบัตรที่มีแถบแม่เหล็กใบเล็กๆ“อารัณเอาคีย์การ์ดให้ผม”

ไม่รู้ว่ารู้สึกผิดไปหรือเปล่า วารุณีฟังความภูมิใจบางอย่างจากน้ำเสียงของเขาออก ขมวดคิ้วถามไปว่า“ทำไมเขาต้องเอาคีย์การ์ดให้คุณด้วย？เขาให้คุณตั้งแต่เมื่อไหร่？”

“ให้มาตอนเช้า”นัทธีเอาคีย์การ์ดใส่เข้าไปในกระเป๋ากางเกง เดินมาที่เธอ“ผมไม่ได้บอกแล้วเหรอว่า อารัณกับไอริณคาดหวังมากว่าผมจะเป็นพ่อของพวกเขา ดังนั้นหลังจากรู้ว่าเมื่อคืนพวกเราอยู่ด้วยกัน ก็ให้อันนี้ผมมา”

พูดจบ จู่ๆหางตาเขาก็เหลือบมองไปที่ระเบียง ปาจรีย์ที่กำลังคุยโทรศัพท์หันหลังให้พวกเขา สายตาที่เย็นชามีความแปลกใจแวบเข้ามา

แต่แป๊บเดียว สายตาเขาก็ลึกซึ้งกลับไปเหมือนปกติ เอาถุงเล็กๆในมือยื่นให้วารุณี

วารุณียื่นมือไปรับถุงอย่างไม่รู้ตัว“นี่อะไรคะ？”

“ยา！”ริมฝีปากบางๆของนัทธีขยับเบาๆ พ่นคำหนึ่งออกมา

สายตาวารุณีตะลึงไป มือที่ถือถุง อดไม่ได้ที่จะจับแน่นขึ้นมา

ยา？

หรือว่าจะเป็นยาที่ป้องกันเธอท้อง？

วารุณีละสายตาลงไป รู้สึกว่าถุงในมือหนักเหมือนห้าร้อยกรัมได้

ถึงแม้ในสติ เธอจะคิดว่าเขาให้ยานี้มาไม่ผิด แต่ในใจกลับรับไม่ค่อยได้ เขากังวลมากเลยเหรอว่าเธอจะตั้งท้องลูกของเขา？

วารุณีหัวเราะอย่างขมขื่น แล้วสูดลมหายใจอีกครั้ง เหมือนตัดสินใจอะไรลงไป แล้วเปิดถุงออก

จากนั้นตอนที่เธอก้มหน้าดูยาข้างในชัดๆ กลับตะลึงอีกครั้ง“นี่ไม่ใช่ยาคุมเหรอ？”

นัทธีได้ยินคำนี้ คิ้วก็ขมวดย่นเป็นสามเส้น“ทำไมผมต้องให้ยาพวกนั้นคุณด้วยล่ะ？”

วารุณีอ้าปาก“หรือว่าคุณไม่กลัวว่าฉันจะตั้งท้องลูกของคุณเหรอ......”

ริมฝีปากบางๆของนัทธีเม้มขึ้นมา เหมือนว่าไม่พอใจกับคำพูดของเธออย่างมาก“ผมไม่ใช่ผู้ชายที่ไม่มีความรับผิดชอบอย่างนั้น ถ้าท้องก็แค่คลอดออกมา และมากไปกว่านั้นผมก็ขอคุณแต่งงานแล้วด้วย ผมต้องกลัวเรื่องพวกนี้ด้วยเหรอ？”

ได้ยินคำนี้ ในใจวารุณีก็รู้สึกซาบซึ้ง อบอุ่นหน่อยๆ และก็ดีใจเล็กน้อย

จากนั้น เธอหยิบยาด้านในออกมา ล้วนแต่เป็นยาทาแผลภายนอก ใช้ทาตรงนั้น

เขาใส่ใจมากจริงๆ รู้ว่าตรงนั้นเธอมีแผล ก็ตั้งใจเอายามาให้เธอ

“ฉัน......ฉันกลับห้องก่อนนะคะ”วารุณีอายจนหน้าแดง ไม่ค่อยกล้ามองนัทธี พูดพึมพำเบาๆ

นัทธีรู้ว่าเธอกลับห้องไปทำอะไร สายตาหม่นลง ไอออกมาเบาๆ ที่ใบหน้ากลับพูดนิ่งๆ“ไปเถอะ”