พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 250

“เปล่าค่ะ”วารุณีส่ายหน้า จากนั้นมัดผมขึ้นมา“ประธานนัทธี พวกเราไปเถอะ”

นัทธียื่นมือไปขวางตรงหน้าเธอ“ผมดูก่อนว่าด้านนอกมียามไหม”

“ค่ะ”วารุณียืนไม่ขยับ

นัทธีเปิดประตู ออกไปมองซ้ายมองขวาตรงทางเดินสองด้าน เห็นว่าไม่มียามแล้ว จึงหันหน้าไปพูดกับข้างในประตูว่า“ออกมาเถอะ”

วารุณีก้มหน้าลงเล็กน้อย ดึงเสื้อสูทที่ตัวมาไว้ใกล้ๆแล้วออกไป

นัทธีจับไหล่ของเธอไว้

วารุณีตัวแข็งไป กำลังจะพูดอะไร

แต่เขาพูดออกมาก่อน“คนที่สถานีโทรทัศน์ต่างรู้จักผม คุณทำตัวสนิทกับผมหน่อย พวกเขาเห็นแล้วก็จะไม่ค้นตัวคุณ”

พูดจบ นัทธีโอบวารุณีไว้แน่น ออกไปจากสถานีโทรทัศน์

ไปถึงรถ วารุณีเอาเสื้อคลุมที่ตัวออกมาคืนเขา“ขอบคุณค่ะประธานนัทธี”

นัทธีรับเสื้อคลุมมาแล้ว กลับไม่ได้สวม เอาไปคลุมขาของเธอ“กระโปรงสั้นมาก ปิดดีๆ อีกเดี๋ยวมารุตจะมาแล้ว”

ถ้าในรถมีแค่พวกเขาสองคน เธอเป็นแบบนี้ก็ไม่เป็นไร

แต่มารุตจะมา เขาให้มารุตเห็นขาของเธอไม่ได้

วารุณีมองสูทที่ปิดอยู่บนขาของตัวเอง ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตลก

กระโปรงของเธอถูกเขาฉีกไป สั้นเล็กน้อย แต่ไม่ใช่ว่าล่อนจ้อน

แต่เขาทำตัวตามใจตัวเองแบบนี้ ทำให้เธอรู้สึกตลกดี มีความรู้สึกถูกใส่ใจ

แป๊บเดียว มารุตก็กลับมา เปิดประตูรถแล้วนั่งไปที่นั่งคนขับ หันไปมองเห็นวารุณี ก็ทักทายอย่างไม่แปลกใจ“คุณวารุณี”

วารุณียิ้มให้“ผู้ช่วยมารุต”

มารุตพยักหน้า จากนั้นมองไปที่นัทธี“ประธานนัทธี เรียบร้อยแล้วครับ ผมเอาตัวที่อยู่ในภาพบันทึกคุณวารุณีลบเกลี้ยงแล้วครับ คนพวกนั้นที่สถานีโทรทัศน์หาคุณวารุณีไม่เจอแน่”

วารุณีได้ยินคำนี้ ดวงตาก็เบิกโต และมองผู้ชายที่อยู่ข้างๆ

ที่แท้เขาไม่ใช่แค่ช่วยเธอหลบยามพวกนั้นในเวลาที่สำคัญ แต่ยังทำเรื่องพวกนี้ให้เธออีก

“ประธานนัทธี......”วารุณีกัดริมฝีปาก เรียกชื่อของนัทธี อยากจะพูดอะไร

นัทธีกดมือไว้“โอเค ขยานีกับคนนั้น......”

“ปวิช”วารุณีรีบพูดเตือนเขา

นัทธีพยักหน้า“กับปวิชนั่นตอนนี้เป็นอย่างไร？”

“ปวิชถูกผู้อำนวยการสถานีเรียกไปแล้ว เขาสั่งยามตั้งมากมายขนาดนั้น และยังจับไม่ได้อีก ถามยังทำให้ทั้งสถานีโทรทัศน์ตื่นตระหนกไปหมด จะต้องรับผิดชอบแน่”

มารุตสตาร์ทรถ ขับรถไปพูดไปว่า“ส่วนขยานี เธอออกไปจากสถานีโทรทัศน์แล้วครับ รีบไปมาก”

“เธอต้องกลับตระกูลศรีสุขคําแน่ อยากดูว่าคนที่แอบฟังพวกเขาคุยกัน เอาความลับไปบอกสุภัทรหรือไม่ ถ้าไม่ เธอก็ไปหยุดก่อนได้”วารุณีหรี่นัยน์ตาดอกท้อลงแล้ววิเคราะห์

“ความลับอะไร？”ใบหน้ามารุตดูอยากรู้อยากเห็น

นัทธีเหลือบมองเขา เหมือนว่ากำลังไม่ชอบใจที่เขาพูดมาก

มารุตไอออกมาเบาๆทันที ลูบปลายจมูก ขับรถอย่างตั้งใจ ไม่ถามอีก

วารุณีหยิบโทรศัพท์ออกมา โทรหาเบอร์นักสืบคนนั้นที่เฝ้าดูพิชญา ให้เขาคิดหาทางเอาเส้นผมของขยานีพิชญา และสุภัทรกับปวิชมาให้ได้

นัทธีได้ยิน ก็เงยตาขึ้นมา“คุณอยากตรวจดีเอ็นเอให้พวกเขาเหรอ？”

“ใช่ค่ะ ฉันอยากทำสักหน่อย กับสี่คนนี้ค่ะ”วารุณีวางโทรศัพท์ลงแล้วพูด

มีแค่แบบนี้ เธอถึงจะยิ่งแน่ใจได้ว่า พิชญาเป็นลูกของขยานีกับปวิชหรือไม่กันแน่

นัทธีเอามือยันไว้ที่ประตูรถ“ถึงตอนนั้นให้พิชิตทำให้คุณละกัน เร็วที่สุดสองชั่วโมงก็ได้มาแล้ว”

“ค่ะ ขอบคุณค่ะประธานนัทธี”วารุณีไม่ฏิเสธเขา ยิ้มตอบขอบคุณไป

นัทธีเงยคางขึ้น“แล้วต่อไปจะไปไหน？”

“กลับสตูดิโอค่ะ ช่วงนี้รับงานมาอย่างหนึ่ง ยุ่งมาก”วารุณีตบกระเป๋าของตัวเอง