พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 253

“พักสิคะ งั้นนัทธีคุณ......”

วารุณียังพูดไม่จบ ก็เห็นนัทธีเดินไปที่ห้องเธอ

วารุณีตะลึงและหลังจากได้สติคืนมา ก็รีบตามไป“นัทธี คุณจะนอนห้องฉันเหรอ？”

นัทธีนั่งลงไปที่เตียงเธอ“ไม่ได้เหรอ？”

วารุณีอ้าปาก อยากพูดว่าไม่ได้สิ แต่เผชิญหน้ากับสายตาที่ลึกซึ้งของเขาแล้ว คำพูดจากนั้นจู่ๆก็พูดไม่ออก

ช่างเถอะ เขาอยากนอนก็นอนเถอะ

ยังไงก็คบกันแล้ว และเป็นผู้ใหญ่กันแล้ว บอกว่าไม่ให้เขานอน ต้องพูดว่าคงดูเสแสร้งไปหน่อย

ดังนั้นวารุณีถอนหายใจอย่างยอมจำนน เดินไปตรงหน้าตู้เสื้อผ้า หยิบผ้าเช็ดตัวผืนใหม่ออกมาจากด้านในให้นัทธี“อาบน้ำเถอะ ฉันจะไปหาป้าส้ม เอาชุดนอนให้คุณ”

“โอเค”นัทธีรับผ้าขนหนู

วารุณีออกไปจากห้อง ไปคอนโดที่อยู่ตรงข้าม

หลังจากป้าส้มรู้ว่าเธอมาทำไม ก็รีบไปในห้องเสื้อผ้าของนัทธีเพื่อหาชุดนอน กับชุดสุภาพที่เขาจะสวมในวันพรุ่งนี้ เอามาให้วารุณี

วารุณีถือถุงเสื้อผ้าสองถุงกลับไป

หนึ่งชั่วโมงถัดมา เธอนอนลงบนเตียงอย่างกังวล ตัวแข็งทื่อ

นี่เป็นครั้งแรกเลย ที่เธออยู่ในสถานการณ์ที่มีสติแบบนี้ แล้วนอนกับนัทธี ทำให้เธอรู้สึกไม่ชินอย่างมาก จนกระทั่งกังวลหน่อยๆ

นัทธีมองออก และรู้ว่าเธอต้องการปรับตัว ดังนั้นคืนนั้นจึงไม่ได้แตะต้องเธอ ได้แต่นอนกอดเธอ

ถึงจะเป็นแบบนี้ วารุณีก็ไม่ผ่อนคลายเท่าไหร่นัก จนกลางดึกก็ทนต่อความเพลียไม่ไหว ผล็อยหลับลงไป จนตอนที่เธอตื่นขึ้นมา ก็แปดโมงเช้าแล้ว

วารุณีขยี้ผมที่ยุ่งออกมาจากห้องนอน เด็กทั้งสองคนกำลังนั่งกินอาหารเช้าที่โต๊ะทานข้าวกับนัทธี

มองเห็นเธอ เด็กทั้งสองก็โบกมือให้“หม่ามี๊ สวัสดีตอนเช้า！”

“สวัสดีตอนเช้าจ้ะ！”วารุณียิ้มอย่างอบอุ่นให้ลูกทั้งสอง จากนั้นมองไปที่ชายหนุ่มที่กำลังเช็ดปากให้ไอริณ“สวัสดีตอนเช้าค่ะ”

นัทธีพยักหน้า“รีบไปล้างหน้าล้างตากินข้าวเช้าสิ”

“อือ”วารุณีตอบกลับ เดินไปที่ห้องน้ำ

แป๊บเดียว กินอาหารเช้าเสร็จ ทั้งสองคนก็ส่งเด็กสองคนไปโรงเรียนอนุบาล

จนเด็กสองคนนั้นถูกคุณครูพาเข้าไปที่โรงเรียนอนุบาลแล้ว จึงขึ้นรถใหม่อีกครั้ง

นัทธีคาดเข็มขัดนิรภัยไป ถามไปว่า“ต่อไปจะไปไหน สตูดิโอ？”

วารุณีลูบกระเป๋าของตัวเอง แล้วส่ายหน้า“ไม่ค่ะ ไปโรงพยาบาลก่อน”

ได้ยินดังนั้น นัทธีเข้าใจอะไรทันที มองไปที่กระเป๋าของเธอ“ได้ผมมาแล้วเหรอ？”

“ได้มาเมื่อวานตอนบ่ายค่ะ”วารุณีพูดด้วยรอยยิ้ม

นัทธีพยักหน้าเบาๆ“ผมไปกับคุณเอง”

พูดจบ เขาก็สตาร์ทรถ

หนึ่งชั่วโมงถัดมา ก็ถึงโรงพยาบาล

นัทธีพาวารุณี ไปที่ออฟฟิศของพิชิตโดยตรง

พิชิตมองพวกเขาที่จูงมือกัน ก็รู้สึกตกใจจนแว่นไหลลง“พวก......พวกคุณ......”

เขายืนขึ้นมา ชี้ไปที่มือของวารุณีกับนัทธี สักพักจึงพูดออกมาหมดทั้งประโยคว่า“พวกแกคบกันแล้ว？”

นัทธีเหลือบมองเขาอย่างไม่พอใจ ไม่ตอบ“พอแล้ว มาหาแกมาทำธุระอะไรหน่อยน่ะ”

พูดไป นัทธีก็พูดเป็นนัยให้วารุณี

วารุณีพยักหน้า เอามือออกมา เปิดกระเป๋าออก หยิบถุงกันน้ำสี่ใบออกมาจากด้านใน

นัทธีรับถุงกันน้ำในมือของเธอมา วางไว้บนโต๊ะพิชิต

พิชิตนั่งลงอีกครั้ง“นี่อะไรน่ะ？”

“เส้นผม”นัทธีจูงวารุณีไปตรงหน้าโซฟาอีกด้าน และนั่งลงไป

พิชิตกลอกตาใส่“ฉันรู้อยู่แล้วว่านี่คือเส้นผม ที่ฉันอยากรู้คือ นี่ผมของใคร？”

“เป็นของพวกพิชญาค่ะ”วารุณีพูด แล้วก็เอาเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานที่สถานีโทรทัศน์ พูดสรุปออกไป