พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 262

“นาง......นางแบบโสเภณี？”ดวงตาของสุชาดาเบิกโต มองปาจรีย์อย่างไม่อยากจะเชื่อ“เธอกล้าด่าฉันขนาดนี้เลยเหรอ？”

“ฉันพูดผิดตรงไหน？”ปาจรีย์เหลือบมองเธออย่างดูถูก“ก็แค่เคยถ่ายปกนิตยสารไม่กี่เล่มก็เท่านั้น แล้วคิดว่าตัวเองเป็นซูเปอร์โมเดลจริงๆ แล้วยังจะแนะนำดีไซเนอร์ให้อีก เธอรู้จักดีไซเนอร์สักกี่คนเชียว ถึงได้มาโชว์พราวตรงนี้น่ะ”

พูดไป ปาจรีย์ก็มองบนใส่“อ้อฉันลืมไป เธอไม่ได้ดัง ดีไซเนอร์ที่รู้จักก็น่าจะไม่ดังเหมือนกัน ดังนั้นดีไซเนอร์ไม่ดังแบบนี้ เธอเก็บไว้ใช้เองเถอะ อย่าแนะนำให้คนอื่นรู้จัก เจะได้ไม่ต้องอายใคร”

“เธอ......เธอ......”สุชาดาชี้ใส่เธอ น้ำเสียงสั่น พูดจาไม่ชัด

ปาจรีย์ตบมือของสุชาดาออก“เธออะไรเธอเหรอ รบกวนทำลิ้นให้ตรงแล้วพูดใหม่โอเคไหม？”

“ฮึ！”เห็นสุชาดาถูกเพื่อนรักต่อว่าอย่างนี้ วารุณีอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

เสียงหัวเราะของเธอทำให้สุชาดาไม่สามารถรับได้ กำฝ่ามือแล้วกรีดร้องออกไป“เธอขำอะไร？”

“ทำไม เธอคิดว่าเธอเป็นใคร คนอื่นหัวเราะเธอไม่ได้เหรอ？”ปาจรีย์เอามือเท้าเอว

สุชาดาเถียงเธอไม่ได้ หน้าแดงระเรื่อขาว ดูตลกมาก

สุดท้าย สุชาดาก็จ้องวารุณีกับปาจรีย์เขม็ง แล้วทำเสียงฮึดฮัดหันกลับออกไป

แต่ก่อนไป เธอไม่ลืมที่จะทิ้งคำพูดอันร้ายกาจไปว่า“คอยดูเถอะ ฉันไม่ปล่อยพวกเธอแน่”

“เหอะ พูดเหมือนพวกเราจะปล่อยเธองั้นแหละ！”ปาจรีย์ทำเสียงฮึดฮัดด้วยใบหน้าที่ไม่พอใจ จากนั้นหันกลับ มองไปที่วารุณี“วารุณี เมื่อกี๊เธอไม่ได้ทำอะไรเธอใช่ไหม？”

“ไม่เลย”วารุณีส่ายหน้า

ปาจรีย์โล่งอก“งั้นก็ดี ต่อไปเจอเธออีก ด่ากลับไปเลย ไม่ต้องไว้หน้าเธอ”

วารุณีหัวเราะตอบกลับไป“เข้าใจแล้ว แต่ว่าปาจรีย์ เธอไม่ถูกกับเธอเหรอ？”

เธอบุ้ยปากไปทางที่สุชาดาออกไป

ปาจรีย์พยักหน้า“เดือนที่แล้วตอนที่ฉันไปคุยเรื่องธุรกิจ เคยเจอผู้หญิงคนนี้ครั้งหนึ่ง เธอถูกใจงานออกแบบในมือฉัน อยากซื้อไป แต่ฉันไม่ขาย เธอเลยหาเรื่องฉัน ฉันเลยจำเธอไว้ แต่เธอน่ะวารุณี เธอมีปัญหากับยัยนั่นได้ไง？”

“เธอเป็นรูมเมทฉันที่มหาวิทยาลัยจันทร์”วารุณีเดินไปที่ห้องส่วนตัวไป ก็เล่าเรื่องที่มหาวิทยาลัยให้เธอไปด้วย

ปาจรีย์ฟังจบ ก็หรี่ตาลงอย่างครุ่นคิด“งั้นฉันพอจะรู้แล้ว ว่าทำไมเธอไม่ถูกชะตากับเธอ”

“ทำไมล่ะ？”วารุณีมองเธออย่างสงสัย

ปาจรีย์เบะปาก“ยังจะถามอีก อิจฉาตาร้อนไง เธอหน้าตาสวย ชาติตระกูลก็ดี นอกจากยัยนั่นจะหุ่นดีแล้ว ก็ไม่มีอะไร จะไม่อิจฉาเธอได้ไง？”

มุมปากวารุณีกระตุก“ที่แท้ก็แบบนี้ ฉันคิดว่า ฉันทำเรื่องอะไรไม่ดีกับยัยนั่นไปเสียอีก”

“เอาเถอะ สมองของคนแบบนี้ผิดปกติ ไม่ต้องพูดถึงเธอแล้วดีกว่า ทุกคนกำลังรอชนแก้วกับเธออยู่ ยังไงผลงานเดือนนี้ก็ดีมาก เป็นเพราะเธอทำงานอย่างหนัก”ปาจรีย์พูดไป ก็เปิดประตูห้องส่วนตัว

วารุณีเข้าไป ก็ถูกทุกคนกรูกันเข้ามา แต่ละคนชูแก้วจะมาชนกับเธอ

วารุณีสลัดออกไม่ได้ จึงได้แต่ถือแก้วเหล้าของตัวเองขึ้นมาแล้วตอบรับพวกเขาไป

หลังจากดื่มไปได้หลายแก้ว หน้าของเธอก็เริ่มแดง สายตาพร่ามัว เริ่มมีความเมา

ปาจรีย์มองวารุณีที่ยั่วยวนแบบนี้ ก็กลืนน้ำลายอย่างทนไม่ไหว“แม่เอ๊ย รู้สึกขึ้นมาว่าเป็นประธานนัทธี”

“หือ？เธอจะพูดอะไร？”วารุณีฟังไม่ชัด วางแก้วเหล้าลงแล้วถาม

ปาจรีย์โบกมือ“เปล่า ฉันไม่ได้พูดอะไร”

“แบบนี้เอง”วารุณีเงยคางขึ้น ไม่ได้ถาม ยื่นมือไปหยิบกระเป๋าของตัวเอง

ปาจรีย์เห็นแบบนี้ ก็คว้าแขนของเธอไว้“วารุณี เธอไม่อยู่สนุกแล้วเหรอ？”

“อือ มึนหัวหน่อยๆ และก็ดึกแล้วด้วย ฉันกลับไปก่อนนะ เธอก็ดูพวกเขาแล้วสนุกกันให้เต็มที่”วารุณีลูบขมับ พูดขำๆ

ปาจรีย์ปล่อยมือออก“โอเค เดี๋ยวฉันช่วยเธอหาคนขับส่งเธอกลับไปละกัน เธอดื่มเหล้า ขับรถไม่ได้”

“ไม่ต้อง นัทธีบอกจะมารับฉันเอง”วารุณีพูดไป ก็หยิบโทรศัพท์มาโทรหา พูดไป ก็หยิบโทรศัพท์มาโทรหานัทธี

ปาจรีย์ที่ถูกอวดสามีใส่ก็ปิดหน้าอกอย่างพูดไม่ออก“โอเค ถือว่าฉันไม่ได้พูด ฉันไปร้องเพลงละ”

“ไปเถอะ”วารุณีโบกมือ