พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 265

เป็นไข้？

ได้ยินสองคำนี้ สายตานัทธีก็เกร็งขึ้นทันที รีบยื่นมือไปแตะหน้าผากของวารุณี

จากที่แตะนี้ ก็มีไข้จริงๆ

หน้าผากของเธอร้อนมาก หน้าก็แดงมาก ชัดเจนว่าตอนที่รอเขานั้นถูกลมพัดใส่

“คุณผู้ชาย คุณวารุณีเป็นอะไรคะ？”ป้าส้มถามอย่างเป็นห่วง

นัทธีเอามือคืนกลับมา น้ำเสียงหม่นลงอย่างชัดเจน“มีไข้ครับ”

“ใช่จริงๆด้วย！”ป้าส้มถอนหายใจ

นัทธีก้มเอวแล้วอุ้มวารุณีออกมาจากรถ เดินไปที่ประตูคฤหาสน์

ป้าส้มตามไปติดๆ กางร่มให้ทั้งสอง

หลังจากเข้าไปคฤหาสน์แล้ว นัทธีก็อุ้มวารุณีมาที่ห้องนอนชั้นสาม ซึ่งก็คือเตียงนอนของห้องตัวเขาเอง จากนั้นหันกลับไปกำชับป้าส้มที่เข้ามาด้วยกันว่า“ป้าเรียกหมอมาทันทีเลยนะครับ”

“ค่ะ”ป้าส้มพยักหน้า หยิบโทรศัพท์ออกมาติดต่อหมอทันที

นัทธีก็ไม่อยู่ว่างๆ หยิบเสื้อผ้าที่สะอาดออกมาจากห้องเสื้อผ้าของตัวเอง เปลี่ยนให้วารุณี

จากนั้น เขาก็ลุกขึ้นไปห้องน้ำเพื่อบิดผ้าขนหนูหมาดๆออกมา ประคบไปที่หน้าผากของวารุณี

ทำพวกนี้เสร็จ หมอก็มาถึง

นัทธียืนอยู่ข้างเตียง ตามองหมอตรวจและรักษาตัวให้วารุณีอย่างตั้งใจ

“เธอเป็นไงบ้างครับ？”นัทธีกำมือทั้งสองข้างแน่นแล้วถาม

หมอเปิดกล่องยามา“เธอไม่เป็นไร แค่มีไข้ธรรมดา บวกกับช่วงนี้เหนื่อยมาก แล้วก็โดนลมเย็นโกรกใส่ เมื่อความเย็นเข้าไปในร่างกายก็จะทรุดลงทันที ฉีดยาเข็มหนึ่งพักสักคืนก็ดีแล้วครับ”

ได้ยินคำนี้ หัวใจที่เกร็งแน่นของนัทธีก็ผ่อนคลายลงมา แม้แต่ฝ่ามือทั้งสองข้างที่กำไว้ก็คลายออก

จากนั้น หมอก็ฉีดยาให้วารุณีเสร็จ ขอตัวลา

นัทธีจึงมีเวลาไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดที่ห้องน้ำ

พอเขาอาบน้ำเสร็จ ตอนที่สวมชุดคลุมอาบน้ำสีดำ เช็ดผมออกมาจากห้องน้ำ ป้าส้มก็ถือของสีดำๆชามหนึ่งมาพอดี ผลักประตูเข้ามา“คุณผู้ชาย นี่คือน้ำขิงค่ะ คุณก็ดื่มสักชามนะคะ ขับความเย็นออก จะได้ไม่เป็นหวัด”

นัทธีมองน้ำขิงชามนั้นที่ได้กลิ่นแล้วรู้สึกขึ้นจมูก ถึงแม้ในใจจะปฏิเสธ แต่กลับไม่ปฏิเสธออกไป เอาผ้าขนหนูพาดไว้ที่คอ มือข้างหนึ่งรับชามมา ขมวดคิ้วแล้วดื่มน้ำขิงรวดเดียวจบ

พอดื่มเสร็จ เขาก็ยื่นไปให้อย่างหน้าหมองหม่น“อารัณกับไอริณล่ะครับ？”

“พวกเขาหลับแล้วค่ะ”ป้าส้มรับชามเปล่ามาแล้วตอบกลับด้วยรอยยิ้ม

นัทธีตอบอือ“ดึกมากแล้ว ป้าส้มก็กลับไปพักผ่อนเถอะครับ”

“ค่ะ งั้นคุณผู้ชายก็รีบนอนนะคะ”ป้าส้มพยักหน้า หันกลับออกไป

นัทธีปิดประตูห้อง ดึงผ้าขนหนูบนคอลงมา แล้วเช็ดผมต่อจากเมื่อกี๊ให้เสร็จ จนเช็ดผมจนแห้งแล้ว เขาก็เอาผ้าขนหนูทิ้งลงไปที่โซฟา ไปที่ข้างเตียงแล้วเปิดผ้าห่มออกนอนลงไป นอนกอดวารุณี

เช้าวันถัดมา

นัทธีตื่นมาตอนแรก ก็หันข้างตรวจดูอาการของวารุณี แตะไปที่หน้าผากของเธอ ดูว่าไข้ของเธอลดหรือยัง

หลังจากแตะหน้าผากของเธอว่าไม่ร้อนแล้ว เขาก็ก้มหน้าลงจูบไปที่หน้าเธอ ลงไปจากเตียงแล้วอาบน้ำ จากนั้นเปลี่ยนชุดออกไปจากห้องแล้วลงไป

“คุณพ่อ”ห้องรับแขกที่ชั้นหนึ่งของคฤหาสน์ เด็กทั้งสองคนกำลังนั่งดูทีวีอยู่ที่โซฟา เห็นนัทธีลงมา ก็ทักทายเสียงหวานทันที

นัทธีตอบกลับด้วยสายตาที่อ่อนโยน เดินไปถามเด็กทั้งสองคนว่า“ย้ายมาอยู่นี่ ชินยัง？”

“ชินแล้วครับ”อารัณพยักหน้าก่อน

ไอริณก็ไม่ยอมน้อยหน้า แกว่งแขนเล็กๆทั้งสองข้างแล้วพูดว่า“พ่อคะ ไอริณชอบที่นี่มากเลย ห้องใหญ่มาก แล้วก็ยังมีตุ๊กตาตั้งเยอะ”

เห็นยัยเด็กสาวตัวน้อยดูน่ารัก นัทธีก็อดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปลูบผมของเธอ“ชอบก็ดี ถ้าขาดอะไรตรงไหน บอกคุณยายส้มนะ ให้ยายส้มไปเตรียมให้พวกลูก”

“ได้หมดเลยเหรอครับ？”อารัณถามด้วยดวงตาที่เป็นประกาย