พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 266

“เปล่าๆ”นัทธียังไม่ตอบ เด็กทั้งสองคนก็รีบส่ายหน้าส่ายมือ

ท่าทางของพวกเขานี้ ทำให้วารุณียิ่งมั่นใจ ว่าพวกเขาขออะไรกับนัทธี

“นัทธี พวกเขาให้คุณไปซื้ออะไร？”หลังจากวารุณีมองลูกสองคนนี้อย่างเคร่งขรึม ก็ขมวดคิ้วถามนัทธี

ถึงแม้เขาจะเป็นพ่อแท้ๆของเด็กสองคนนี้ เด็กสองคนนี้ขอสิ่งของกับเขาก็ไม่ผิดตรงไหน

แต่ที่สำคัญก็คือ ตอนนี้พวกเขาต่างไม่รู้ความสัมพันธ์ที่แท้จริงระหว่างพวกเขา ดังนั้นเธอจึงไม่อยากให้สองคนนี้ขอสิ่งของกับเขาตามใจชอบ นิสัยแบบนี้ไม่ดีนัก

เหมือนจะอ่านความคิดในใจของวารุณีออก ริมฝีปากบางๆของนัทธีขยับ“พวกเขาขอของบางอย่างกับผมน่ะ แต่ไม่ต้องห่วง ก็แค่หนังสือ”

“หนังสือ？”วารุณีตะลึง“หนังสืออะไร？”

“ด้านคอมพิวเตอร์”นัทธีมองเด็กทั้งสองคนที่ก้มหน้าแล้วตอบ

“คอมพิวเตอร์？”ท่าทีของวารุณีเปลี่ยนไปเล็กน้อย คิดอะไรได้ ก็อ้าปาก สอบถามไปว่า“ประธานนัทธีคุณคงไม่ใช่ว่ารู้แล้วใช่ไหมว่าอารัณ......”

นัทธีเงยคางขึ้นอย่างไม่ปริปากพูดใดๆ“ใช่ ผมรู้แล้ว พูดตรงๆนะ ผมตกใจมาก แต่ว่าดีใจมากกว่า อารัณเป็นเด็กอัจฉริยะ คุณเคยคิดว่าจะฝึกฝนเขาอย่างดีไหม？”

“ฝึกยังไง？”วารุณีเอียงหัว

สภาพของเธอ บอกได้ชัดเจนแล้วว่า เธอไม่เคยคิดถึงปัญหานี้

นัทธีจัดท่านั่ง แล้วมองเธอพูดออกไปว่า“เช่นพัฒนาพรสวรรค์ของเขา ฝึกฝนเขาสู่ด้านชนชั้นนำ”

ชนชั้นนำ？

อารัณได้ยินสามคำนี้ ดวงตาทรงหงส์เหมือนกับนัทธีก็มีประกายขึ้นมา

ไอริณชูมือเล็กๆขึ้นมาถาม“พ่อคะ ชนชั้นนำคืออะไร？”

“ก็อย่างพ่อไง”อารัณตอบแทน

เขาพอรู้จักบริษัท ไชยรัตน์ กรุ๊ปกับตระกูลไชยรัตน์ ถึงจะรู้จักไม่ลึกซึ้งนัก แต่ก็รู้ว่านัทธีเป็นประธานของบริษัท ไชยรัตน์ กรุ๊ป และยังเป็นหัวหน้าครอบครัวของตระกูลไชยรัตน์ด้วย มีพนักงานกว่าแสนคนที่อยู่ในเงื้อมมือ

สำหรับเขาแล้ว คนอย่างนัทธี ถึงจะเรียกว่าชนชั้นนำที่แท้จริง

วารุณีกัดริมฝีปาก“ความหมายของคุณคือ ให้อารัณไปเรียนการสอนชนชั้นนำ？”

“ใช่ เขามีพรสวรรค์นี้ ผมไม่อยากให้ทิ้งเสียไปง่ายๆแบบนี้”นัทธีพยักหน้า

วารุณีกำฝ่ามือ“ฉันเข้าใจ แต่จากที่ฉันรู้ การสอนชนชั้นนำนั้นยากลำบาก ต้องเรียนหลายอย่าง ฉันแค่หวังว่า อารัณจะเป็นเด็กคนหนึ่งที่มีความสุข......”

“ความคิดของคุณไม่ผิด แต่คุยเคยคิดไหมว่า อารัณอยากเดินตามความคิดของคุณหรือเปล่า？”นัทธีเอามือกุมหัวแล้วตัดบทเธอ

ริมฝีปากสีแดงของวารุณีขยับ“หมายความว่าไง？”

นัทธีเงยหน้าไปที่อารัณ สื่อว่าให้เธอดู

วารุณีมองไป ก็เห็นอารัณสูดลมหายใจลึกๆ ใบหน้าเล็กๆที่อ่อนเยาว์นั้น เต็มไปด้วยความจริงจัง“หม่ามี๊ ผมอยากเรียนครับ！”

“อะไรนะ？”วารุณีตาเบิกกว้างด้วยความตะลึง“ลูกอยากเรียนการสอนชนชั้นนำ？”

“อือ”อารัณพยักหน้า

วารุณีจับหน้าของเขา“ลูกรัก ลูกรู้ไหมการสอนชนชั้นนำคืออะไร？”

“ผมรู้นิดหน่อยครับ”อารัณกะพริบตา

ไอริณมองหม่ามี๊กับพี่ชายอยู่ข้างๆ ไม่พูดจา

วารุณีขทวดคิ้วแน่นขึ้น“ในเมื่อรู้ งั้นลูกยัง......”

“ผมอยากเป็นคนแบบพ่อ”อารัณชี้ไปที่นัทธี

สายตานัทธีเป็นประกายเล็กน้อย และก็ไม่เอามือกุมหัว นั่งตัวตรง“เป็นคนแบบพ่อนี้เหรอ？”

“อือ ผมนับถือพ่อมาก ดังนั้นผมก็อยากกลายเป็นคนที่ทรงอำนาจเหมือนพ่อ คนที่พูดคำไหนคำนั้น！”อารัณกำฝ่ามือเล็กๆสองข้าง พูดอย่างเด็ดเดี่ยว

มุมปากของวารุณีกระตุก ทันใดนั้นก็ไม่พูด