พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 267

วารุณีฝืนยิ้มออกไป“เปล่าค่ะ”

นัทธีจะมองไม่ออกได้อย่างไรว่าเธอโกหก สายตาหม่นลง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ถามต่อ

วารุณีนั่งลงแล้ว ก็โล่งอกเล็กน้อย

คำว่า‘อารัณเป็นลูกชายผม’เมื่อกี๊ของเขา ทำเธอตกใจจริงๆ จนเธอคิดว่า เขารู้แล้วว่าอารัณเป็นลูกชายแท้ๆของเขาแล้วอย่างไม่รู้ตัว

แต่ว่าทั้งที่เขาไม่รู้เรื่องนี้ ก็ยังยอมเห็นเด็กทั้งสองเป็นลูกแท้ๆ ในใจของเธอรู้สึกตื้นตันใจมาก เธอคิดว่าอีกสักพักหลังจากนี้ จะเอาเรื่องลูกทั้งสองคนนี้ สารภาพกับเขา

คิดไป วารุณีก็ลูบแก้ม หยิบตะเกียบขึ้นมากินอาหารเช้า

กินไปได้ครึ่งหนึ่ง จู่ๆป้าส้มก็หยิบการ์ดเชิญสีดำเข้ามา“คุณผู้ชายคะ อันนี้ป้าเพิ่งหยิบออกมาจากกล่องจดหมาย”

เธอยื่นให้นัทธี

วารุณีเหลือบมองอย่างแปลกใจ แล้วก็ร้องออกมาอย่างแปลกใจ

นัทธีมองเธอ“คุณรู้ว่านี่คืออะไรเหรอ？”

“อือ น่าจะเป็นการ์ดเชิญงานศพของพิชญา ฉันก็มีค่ะ”วารุณีถือนมขึ้นมาดื่มแล้วตอบ

นัทธีขมวดคิ้ว เปิดการ์ดเชิญออก พอดู ก็เป็นการ์ดเชิญงานศพพิชญาจริงๆ

“คุณจะไปไหม？”วารุณีวางนมลงแล้วถาม

นัทธีปิดการ์ดเชิญลง วางทิ้งไว้ข้างๆ ไม่ตอบแต่ถามย้อนไปว่า“คุณล่ะ？”

“ฉันไปค่ะ สุภัทรเชิญฉันแล้ว ฉันจะไปดู”วารุณียักไหล่

นัทธีครุ่นคิดแป๊บหนึ่ง“งั้นผมจะไปกับคุณ”

“โอเคค่ะ”วารุณีตอบกลับด้วยรอยยิ้ม

ทานข้าวเสร็จ นัทธีก็พาเด็กสองคนนี้ออกจากบ้าน

วารุณีก็อยู่พักผ่อนที่คฤหาสน์

เธอเพิ่งกลับไปที่ห้องของนัทธี โทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา หยิบออกมาดู เป็นเบอร์แปลก อยู่ในท้องถิ่น ลังเลแป๊บหนึ่ง สุดท้ายก็กดรับ“สวัสดีค่ะ ฉันคือวารุณีค่ะ”

“คุณวารุณี ฉันเอง”ที่ปลายสาย เสียงที่อ่อนแรงของนวิยาเข้ามา

วารุณีเงียบไปแป๊บหนึ่ง แล้วจึงพูดใหม่อีกครั้ง“ที่แท้ก็คุณนวิยา คุณนวิยามีเบอร์ฉันได้ไงคะ？”

นวิยานั่งเอนไปที่หัวเตียงคนไข้“ฉันเอามาจากพิชิตค่ะ”

วารุณีพยักหน้าทันที

ในเมื่อเป็นพิชิต จึงพูดได้สมเหตุสมผล

พิชิตเคยดูอาการบาดเจ็บให้เธอหลายครั้ง มีข้อมูลของเธอ ในข้อมูลมีช่องทางติดต่อ

“คุณนวิยา โทรมาหาฉันมีอะไรหรือเปล่าคะ？”วารุณีปิดประตูห้องแล้วถาม

นวิยาละสายตาลง ดูอารมณ์ในสายตาไม่ออก“ฉันได้ยินว่า คุณวารุณีอยู่ที่เดียวกับนัทธีแล้ว และยังย้ายไปที่คฤหาสน์สราญรมย์ด้วยใช่ไหมคะ？”

คฤหาสน์สราญรมย์ ก็คือชื่อเรียกคฤหาสน์นี้ของนัทธี

วารุณีเดินไปที่หน้าเตียง ก้มเอวนั่งลงไปที่ขอบเตียง“ใช่ค่ะ”

“พัฒนาไปเร็วมากเลยนะคะ นี่เพิ่งคบกันไม่กี่วัน ก็ย้ายไปอยู่ด้วยกันแล้ว”นวิยาหัวเราะ

วารุณีฟังเสียงหัวเราะนี้ของเธอไม่ออก ว่าเยาะเย้ยหรือว่าอะไร เม้มริมฝีปากลงไม่พูดอะไร