พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 279

ถึงแม้เชอรีนตกใจว่าทำไมเธอมาอยู่ที่นี่ได้ แต่ก็ไม่สนใจที่จะถาม ชี้ไปที่สุชาดาแล้วพูดอธิบายสถานการณ์ว่า“ฉันกับเธอถูกบริษัทเลือกพร้อมกัน ให้ไปอบรมนางแบบที่ต่างประเทศ คิดไม่ถึงว่าเธอจะแย่งบอร์ดดิ้งพาสของฉันไป พยายามขัดขวางไม่ให้ฉันไป！”

“อะไรนะ？”วารุณีตกใจ มองไปที่สุชาดาอย่างไม่อยากจะเชื่อ“เธอทำแบบนี้ ไม่กลัวคนของบริษัทพวกเธอว่าหรือไง？”

“ฉันจะกลัวอะไร？อัครเดชเป็นหุ้นส่วนของบริษัท เธอคิดว่าเขาจะไม่ช่วยฉัน？”สุชาดาทำเสียงฮึดฮัดอย่างเย่อหยิ่ง

วารุณีเม้มริมฝีปาก“ที่แท้เธอใช้ความสัมพันธ์ ถึงได้กล้าทำอะไรตามใจชอบนี่เอง”

“เกี่ยวอะไรกับเธอ？ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับเธอ เธอน่ะสมน้ำหน้าแล้ว”สุชาดาส่งเสียงไม่พอใจออกไป“เมื่อวานฉันบอกแล้วไง ฉันไม่ปล่อยพวกเธอแน่ ตอนนี้เป็นสิ่งที่พวกเธอต้องใช้คืนแล้ว！”

พูดจบ เธอก็ฉีกบอร์ดดิ้งพาสทิ้ง ต่อหน้าเชอรีน

“ไม่！”เชอรีนร้องออกมาเสียงดัง หน้าซีดขาวไปหมด

วารุณีก็ไม่คิดว่าสุชาดาจะทำเกินเหตุขนาดนี้ บอกว่าฉีกก็ฉีก ตอนนั้นก็ขมวดคิ้วขึ้นมา

สุชาดามองสีหน้าของทั้งสองคนที่ดูแย่ ในใจก็รู้สึกสะใจสุดๆ จากนั้นเอาเศษกระดาษทิ้งใส่พื้น แล้วเตรียมออกไป

วารุณีจับเธอไว้แล้วหรี่ตาลง“คิดจะไปเหรอ？”

“เธอทำอะไร ปล่อยฉัน！”สุชาดาสะบัดมือออก พูดด้วยเสียงแหลมกริบ

วารุณีไม่ปล่อยเธอ กลับออกแรงที่มือแน่นขึ้น

สุชาดาเจ็บจนสีหน้าดูเหยเก

วารุณีไม่สนเธอ ยองตัวลงไป ดึงเชอรีนที่จะเก็บบอร์ดดิ้งพาสที่ฉีกขาดขึ้นมา“เธอไม่ต้องเก็บ！”

พูดจบ เธอก็ชี้ไปที่เศษบนพื้น ออกคำสั่งกับสุชาดา：“เธอทำซะ เก็บพวกมันขึ้นมา！”

“เรื่องอะไรล่ะ？”สุชาดาเชิดใส่

วารุณีปล่อยแขนของเธอ“ก็เพราะว่านี่คือสถานที่สาธารณะไง”

“นี่ ยัยแม่พระ จะไปยุ่งอะไรล่ะก็ให้สนามบินจัดการสิ ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นเธอก็เก็บเองละกัน！”สุชาดาเอามือกอดอก พูดอย่างไม่พอใจ

เบ้าตาของเชอรีนแดงเถือก ดึงแขนเสื้อของวารุณีอย่างอ่อนแรง“ช่างเถอะวารุณี ฉันเก็บเองก็ได้ ตอนนี้ฉันไม่อยากทะเลาะกับเธอแล้ว ฉันต้องหาทางซื้อตั๋วใหม่ ไม่งั้นฉันจะพลาดโอกาสในการอบรมครั้งนี้ไปจริงๆ”

“เรื่องตั๋วเดี๋ยวฉันช่วยเธอซื้อเอง แต่ตอนนี้มีเรื่องสำคัญที่ต้องจัดการในทันที พวกเราจะปล่อยไปแบบนี้ไม่ได้ ที่พื้นพวกนี้เธอเป็นคนทิ้ง เธอก็ต้องเก็บสิ！”วารุณีจ้องมองสุชาดาอย่างเย็นชา

สุชาดากลอกตาใส่“เธอจะให้ฉันเก็บให้ได้เลยใช่ไหม？ฉันบอกเธอให้นะ ไม่มีทาง ใครอยากเก็บก็เก็บไปเถอะ！”

วารุณีหัวเราะ“ดังนั้นเธอจะไม่เก็บใช่ไหม？”

“ใครเก็บก็เป็นหมาแล้ว！”สุชาดากลอกตาใส่

ปากแดงๆของวารุณียกขึ้นมา“ได้ งั้นฉันจะทำให้เธอเป็นหมาเอง！”

“หมายความว่าไง？”เชอรีนไม่ค่อยเข้าใจ

วารุณียิ้มอย่างมีลับลมคมในให้เธอ ไม่ตอบอะไร จากนั้นเรียกรปภ.ที่กำลังลาดตระเวนอยู่ที่สนามบินมา ในตอนที่สุชาดารู้สึกกังวล

“คุณรปภ.คะ ฉันจำได้ว่าสนามบินของพวกคุณมีข้อบังคับว่า ถ้ามีคนทิ้งขยะมั่วซั่ว และมีทัศนคติที่แข็งกระด้างไม่ยอมรับผิด ก็จะถูกบังคับให้เลื่อนไฟล์ทบินใช่ไหมคะ？”วารุณีมองสุชาดาอย่างจะยิ้มก็ไม่ยิ้มแล้วถามไป

ทันใดนั้นเชอรีนก็เข้าใจจุดประสงค์ของเธอ แล้วดวงตาก็เป็นประกาย

สุชาดาก็เข้าใจเช่นกัน แต่สีหน้ากลับดูหม่นลงไป

ยัยแพศยาอย่างวารุณี ดันเอาข้อบังคับของสนามบินมากดดันเธอ！

รปภ.ไม่รู้ว่าระหว่างผู้หญิงสามคนตรงหน้านี้มีปัญหาอะไรมากัน แต่ก็ฟังคำพูดของวารุณี แล้วยังพยักหน้าตอบกลับอย่างจริงจัง“ใช่ครับ”

“ค่ะ ผู้หญิงคนนี้จงใจทิ้งขยะมั่วซั่ว แล้วยังไม่ยอมรับผิดด้วย รบกวนพวกคุณพาเธอไปที่ออฟฟิศ เปลี่ยนบอร์ดดิ้งพาสของเธอ ให้เธอนั่งไฟล์ทถัดไปด้วยค่ะ”เล็บที่แดงสดของวารุณีชี้ไปที่สุชาดา

เชอรีนกำฝ่ามือแน่น รีบรับรองไปว่า“ใช่ค่ะ มีกล้องวงจรปิดที่สามารถพิสูจน์ได้ว่า เธอจงใจจริงๆ！”

ในเมื่อสุชาดาฉีกบอร์ดดิ้งพาสของเธอ ไม่ให้เธอไปร่วมการฝึกอบรม