พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 278

วารุณีตบไหล่ของเธอ“ฉันไม่รู้เลยนะว่าพวกเธออยู่บริษัทเดียวกัน ไม่เป็นไร ต่อไปเธอมีชื่อเสียงมากแล้ว ก็อยู่ห่างเธอได้แล้ว”

“มีชื่อเสียงจะง่ายขนาดนั้นที่ไหนกันล่ะ ในประเทศมีนางแบบตั้งเยอะ จะไปได้ถึงนานาชาติสักกี่คนเชียว โดยทั่วไปก็ถ่ายแค่นิตยสารเล็กๆในประเทศเท่านั้น”เชอรีนยิ้มอย่างขมขื่น

แววตาของวารุณีเป็นประกาย ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ ผ่านไปสักพัก จึงหยิบนามบัตรใบหนึ่งยื่นให้เธอ“นี่คือช่องทางติดต่อของฉันตอนนี้”

“โอเค ฉันจะรับไว้ ไว้วันไหนพวกเราคุยกัน ฉันต้องไปก่อน พรุ่งนี้ยังต้องไปอบรมที่ต่างประเทศอีก”เชอรีนชี้ไปตรงที่รวมตัว

วารุณีพยักหน้าเล็กน้อย“ไปเถอะ ไว้เจอกัน！”

“ไว้เจอกัน！”เชอรีนโบกมือ แล้วไปรวมตัว

วารุณีมองเธอที่เข้าไปในทีม จึงเดินไปที่รถที่อยู่ตรงข้างถนน แล้วจึงขับรถออกไป

ตกดึก กินข้าวเสร็จ วารุณีจึงกลับไปเก็บกระเป๋าที่ห้อง

นัทธีกลับไปอาบน้ำที่ห้องน้ำ

หลังจากเขาอาบน้ำเสร็จ เช็ดผมออกมาจากห้องน้ำ ก็เห็นฉากที่วารุณีนอนไปที่พื้น ยกก้นขึ้นมา กำลังเหยียดแขนยาวๆเข้าไปใต้เตียง

นัทธีเดินเข้าไปเบาๆ หยุดอยู่ด้านหลังเธอ สายตาลง จ้องเธอด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง “คุณกำลังทำอะไรน่ะ？”

จู่ๆเขาพูดมา ก็ทำเอาวารุณีตกใจ ตัวสั่นขึ้นมา

การสั่นนี้ ทำให้ชนกับขอบเตียง เจ็บจนเธอส่งเสียงออกมา และน้ำตาไหลออกมา

นัทธีรู้ว่าตัวเองเป็นต้นเหตุที่ทำ ความรู้สึกผิดก็แวบเข้ามาในตา จากนั้นย่อตัวลง ดึงเธอออกมาจากใต้เตียง

“คุณเดินมาทำไมไม่ส่งเสียงเลยล่ะ？”วารุณีนั่งขัดสมาธิไปที่พื้น ปิดหน้าผากที่ชนจนเจ็บ แล้วมองชายหนุ่มอย่างตำหนิ

ริมฝีปากบางๆของชายหนุ่มเม้มเข้า“ขอโทษที ผมดูสิชนเป็นไงบ้าง？”

เขานั่งยองลงไป เอามือของเธอออกไป

มองหน้าผากที่เงาใสของเธอที่ตอนนี้แดงเป็นวง สีหน้านัทธีก็ดูสงสารขึ้นมา

“แดงใช่ไหม？”จากใบหน้าของเขา วารุณีพอจะเดาได้ถึงอาการที่หน้าผากของตัวเอง

นัทธีตอบอือ“แดงแล้ว ผมไปหายาก่อน”

พูดจบ เขาก็ลุกขึ้น ออกไปจากห้อง

วารุณีลูบหน้าผากที่เจ็บมาก จากนั้นนอนลงไปอีก แล้วมุดไปที่ใต้เตียง หยิบของที่กลิ้งอยู่ข้างล่างออกมา

ทำพวกนี้เสร็จ นัทธีก็กลับมา

เขามองสภาพเธอที่ผมเผ้ายุ่งเหยิง กับเหนื่อยจนหอบ จึงอดไม่ได้ที่จะหรี่ตาลง“คุณมุดไปที่ใต้เตียงอีกแล้วเหรอ？”

วารุณีพยักหน้าอย่างเขินอายเล็กน้อย

นัทธีเดินไป ดึงเธอขึ้นมาจากพื้น แล้วพาเธอไปที่ข้างเตียง“คุณมุดเตียงทำไม？”

“เก็บของไง”วารุณีชี้กระเป๋าที่เปิดอยู่ตรงพื้น“เมื่อกี๊ตอนที่เก็บของ ลิปสติกกลิ้งตกไปที่ใต้เตียง”

หางตาของนัทธีก็กระตุกหน่อยๆ

ดังนั้นที่เธอลำบากมามากมาย ก็เพื่อเก็บลิปสติกเนี่ยนะ？

“นัทธี คุณกำลังคิดอะไรเหรอ？”วารุณีเห็นชายหนุ่มเหม่อลอย ก็ยื่นมือส่ายไปมาตรงหน้าเขา

สายตาชายหนุ่มเป็นประกาย จับมือของเธอไว้ แล้วเอาไว้บนขา“ต่อไปอย่ามุดไปข้างล่างเองอีก ถึงมีของตกลงไป ก็ให้ป้าส้มหาเครื่องมือมาช่วย ไม่งั้นชนตรงไหนอีกเดี๋ยว......”

“ค่ะคุณพ่อบ้าน ฉันเข้าใจแล้ว”วารุณีจับหน้าของเขา แล้วตัดบทที่เขาพูดกำชับ

ถึงแม้นัทธีไม่ค่อยพอใจที่เธอตัดบทคำพูดของเขา แต่คำพูดว่าคุณพ่อบ้านของเธอนั้น เขาชอบเป็นอย่างมาก

“นั่งดีๆ！”นัทธีออกคำสั่งอย่างเย็นชา

วารุณีรู้ว่าเขาจะทายาให้เธอ ก็ยืดตัวตรงนั่งอย่างดี

เห็นแบบนี้ ในที่สุดใบหน้าหล่อเหลาที่ตึงเครียดของนัทธีก็ผ่อนคลายลง เปิดกล่องยาเล็กๆออก แล้วหยิบพวกเบตาดีนกับสำลีจากด้านในออกมา แล้วเริ่มทายาให้เธอ

การกระทำของเขาอ่อนโยนมาก แบบเบาๆค่อยๆทำ

วารุณีไม่รู้สึกเจ็บปวดเลย กระทั่งว่ายังหลับตาผ่อนคลายขึ้นมา

ตอนที่เธอหลับตา ขนตาทั้งยาวทั้งงอน และยังสั่นหน่อยๆด้วย