พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 277

ถึงจะบอกว่าคำว่าหาเงินนี้ดูหยาบคายไปหน่อย แต่ตอนนี้พวกเธอยังไม่ได้เดินไปถึงเส้นทางระดับสูง และก็ยังไม่เริ่มไปถึงระดับไฮโซพอตัวเลย ถ้าไม่หาเงินแล้วจะทำไงล่ะ？

ถ้าไม่หาเงินให้เยอะขึ้น จะมีทุนไปซื้อผ้าที่ดีขึ้น การตัดเย็บเสื้อผ้าที่ดีขึ้นได้อย่างไรกัน

วารุณีก็ไม่คิดว่าปาจรีย์พูดผิดตรงไหน จึงพยักหน้าออกไป“งั้นก็ส่งต่อให้เธอจัดการละกัน มะรืนฉันต้องไปต่างประเทศ ถึงวันเกิดของอาจารย์แล้ว”

“ใช่ ลองนับเวลาดูแล้ว วันเกิดของอาจารย์เมอร์เซเดอก็สองวันนี้แล้วนี่”ปาจรีย์ปล่อยมือลง“โอเค งั้นเธอไปเถอะ ช่วยเอาของขวัญฉันไปฝากด้วย”

“ได้”วารุณีพยักหน้า

จากนั้น ปาจรีย์ก็พูดแผนการเปิดร้านค้าออนไลน์กับเธอเล็กน้อย แล้วลุกขึ้นออกไป

พอเธอไป วารุณีก็ไม่ได้อยู่เฉยๆ ก้มหน้าลงแล้วเริ่มทำงาน

ตอนบ่าย วารุณีเดินทางไปที่สถานีโทรทัศน์ อยากจะปรึกษาเรื่องการถ่ายรายการวาไรตี้สัปดาห์หน้ากับทางกองรายการ พวกเสื้อผ้าที่เหล้าไอดอลพวกนั้นต้องใส่

สัปดาห์หน้าไอดอลพวกนั้นต้องไปทะเล ดังนั้นกองรายการจึงให้ธีมหลักมาก็คือมหาสมุทร

ธีมนี้สำหรับดีไซเนอร์เสื้อผ้าแล้ว ถือว่าเป็นหัวข้อที่ธรรมดามาก ดังนั้นเมื่อไม่ยาก วารุณีก็คิดว่าแค่ตัวเองหลับตาคิด ก็สามารถคิดออกแบบออกมาได้เยอะแล้ว

“โอเค ฉันเข้าใจแล้ว ฉันจะวาดภาพออกแบบออกมาในช่วงเวลาสั้นๆนี้”วารุณียืนขึ้นมา แล้วยื่นมือออกไปให้โปรดิวเซอร์ของกองรายการ

ฝ่ายตรงข้ามก็ยื่นมือออกไป จับมือกับเธอ“งั้นก็รบกวนคุณวารุณีแล้ว”

“ไม่ต้องเกรงใจค่ะ”วารุณียิ้ม จากนั้นจึงบอกลา

โปรดิวเซอร์ก็ยังส่งเธอไปยังด้านนอกออฟฟิศด้วย แล้วหันกลับไป

วารุณีออกไปจากลิฟต์ มาที่อาคารชั้นหนึ่งของสถานีโทรทัศน์ แล้วจู่ๆก็คิดอะไรได้ จากนั้นสายตาก็เป็นประกาย เดินไปที่เคาน์เตอร์ต้อนรับ

“สวัสดีค่ะ ขอโทษนะคะ ปวิชยังทำงานที่สถานีโทรทัศน์ไหมคะ？”วารุณีถามพนักงานสาวที่เคาน์เตอร์ด้วยรอยยิ้ม

ตรงเคาน์เตอร์ต้อนรับก็มองสำรวจเธอ“คุณถามทำไมเหรอคะ？”

วารุณีเสยผมขึ้น โกหกอย่างไม่เปลี่ยนสีหน้าใดๆ“เขาเป็นอาฉันค่ะ ไม่ได้กลับบ้านเกิดมานานแล้ว พ่อฉันเป็นห่วงฉันมาก ก็เลยให้ฉันมาถามดู”

“ที่แท้ก็แบบนี้เอง เดี๋ยวฉันช่วยหาให้คุณนะคะ”พนักงานต้อนรับพยักหน้า แล้วเริ่มหาในคอม

วารุณีพูดขอบคุณเสร็จ ก็ยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์ต้อนรับ รออย่างอดทน

รอได้ประมาณสองสามนาที พนักงานสาวที่เคาน์เตอร์ต้อนรับก็หาเสร็จ มองเธอแล้วตอบไปว่า：“ขอโทษจริงๆค่ะ ปวิชถูกไล่ออกไปก่อนหน้านี้แล้ว！”

“ไล่ออก？”วารุณีตกใจ

พนักงานสาวที่เคาน์เตอร์ต้อนรับตอบอือ“ใช่ค่ะ เพราะว่าเขาเรียกพวกยามที่สถานีโทรทัศน์โดยไม่มีเหตุผล ทำให้สถานีโทรทัศน์วุ่นวาย ดังนั้นผู้อำนวยการสถานีจึงออกคำสั่ง ไล่เขาออก ขอโทษด้วยนะคะ”

“ไม่ๆๆ นี่ไม่เกี่ยวกับพวกคุณค่ะ”วารุณีโบกมือ สื่อว่าไม่ต้องขอโทษ จากนั้นดวงตาก็กลอกไปมา แล้วถามอีกว่า“งั้นคุณรู้ไหมคะ พอเขาถูกไล่ออกแล้ว เขาไปไหน？”

“พวกเราไม่ทราบหรอกค่ะ แต่ตอนที่เขาไป ผู้หญิงคนหนึ่งมารับเขา”

“ผู้หญิง？”

“ใช่ค่ะ ผู้หญิงคนนั้นสนิทกับเขามาก มาหาเขาบ่อยๆ”พนักงานสาวเคาน์เตอร์ต้อนรับพูด

วารุณีละสายตาลงไป

เธอพอจะรู้แล้วว่าผู้หญิงคนนั้นคือใคร น่าจะเป็นขยานีอย่างไม่ต้องสงสัยเลย

แค่ไม่รู้ว่า ขยานีจัดการให้ปวิชไปอยู่ไหน

“โอเคค่ะ ฉันเข้าใจแล้ว ขอบคุณนะคะ”วารุณียิ้มขอบคุณพนักงานสาวเคาน์เตอร์ต้อนรับ หันกลับออกไปจากประตูของอาคาร

เพิ่งออกมาจากประตู เธอก็ถูกคนเรียกไว้

“วารุณี？ใช่วารุณีไหม？”

ได้ยินความแปลกใจในน้ำเสียง พร้อมกับเสียงผู้หญิงที่ดูไม่แน่ใจ วารุณีจึงหันหน้าไปด้วยความสงสัย

ก็เห็นรถบัสคันหนึ่งจอดอยู่ไม่ไกล ด้านหน้ารถมีผู้หญิงที่ร่างสูงขายาว สวมชุดที่ทันสมัยอย่างมากคนหนึ่งยืนอยู่