พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 282

มุมปากของวารุณีกระตุกขึ้นมา

จูบเธอแล้วก็ไล่เธอไป？

นี่เขาเหมือนอย่างที่อินเทอร์เน็ตพูดหรือเปล่า ผู้ชายเลวที่แสนโหดเหี้ยม？

“ทำไมเหรอ？”เห็นวารุณีมองตัวเองด้วยสายตาที่ดูซับซ้อนอย่างมาก นัทธีจึงเลิกคิ้วขึ้นมา

วารุณีส่ายมือ“เปล่าน่ะ ฉันออกไปก่อนนะ คุณทำงานเถอะ”

พูดจบ เธอก็หันกลับเปิดประตูออกไป

พอออกไป วารุณีก็ได้รับความสนใจและดึงดูดของสายตาทั้งสี่คู่ จากเด็กสองคนและผู้ใหญ่อีกสองคน

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเชอรีน มองปากที่แดงของเธอแล้ว ก็ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์“วารุณี ที่ด้านในเธอกับประธานนัทธี......”

“แค่กๆ”วารุณีหน้าแดง ไอออกมาแรงๆ บอกกับเธอแบบนี้ ถ้าเธอรู้ก็ดี ไม่จำเป็นต้องพูดออกมา

เด็กทั้งสองคนยังอยู่ด้วย

เชอรีนก็ฉลาดมาก เข้าใจที่วารุณีจะสื่อทันที จึงหัวเราะอย่างร้ายกาจ แม้แต่คำว่าฉันเข้าใจแล้ว ก็ไม่พูดออกมาอีก

หลายชั่วโมงถัดมา ก็มาถึงประเทศอเมริกา

เชอรีนลงจากเครื่องบิน ยืนอยู่ด้านข้างบันไดขึ้นเครื่อง บอกลาวารุณี“วารุณี ฉันไปก่อนนะ”

“โอเค”วารุณีพยักหน้า

เชอรีนปล่อยที่จับของกระเป๋าเดินทาง เดินหน้าเข้าไป แล้วอ้าแขนอยากกอดเธอ

นัทธีเห็นแบบนี้ หน้าก็หม่นลง ดึงวารุณีออกทันที

เชอรีนถลาเข้าสู่ที่ว่าง ก็มองใบหน้าเย็นชาของชายหนุ่มตรงหน้าอย่างงุนงง ทันใดนั้นก็เข้าใจว่าเขาหึง ไม่อยากให้เธอกอดวารุณี

เชอรีนยิ้มให้นัทธีอย่างร่าเริง เอามือวางลงอย่างร้อนตัว แล้วถอยกลับไปยืนที่เดิม

เห็นเธอรู้ทันแบบนี้ นัทธีจึงปล่อยมือของวารุณี

วารุณีหัวเราะให้เชอรีนอย่างรู้สึกขอโทษ“ขอโทษนะเชอรีน เขา......เอาแต่ใจหน่อยๆ”

เธอก็คิดไม่ถึงว่า แม้แต่ผู้หญิงเขาก็ยังจะหึง

แม้แต่มารุตที่ดูเด็กสองคนอยู่ข้างๆ ก็ไม่ชินที่เห็นประธานของตัวเองแบบนี้

เอาแต่ใจ？

นัทธีหันหน้าไปเล็กน้อย มองผู้หญิงข้างๆ

ที่แท้แล้วในใจของเธอ เขาก็เป็นผู้ชายที่เอาในแต่ใจมากเลยเหรอ？

ถึงในใจจะคิดแบบนี้ แต่นัทธีไม่ได้ตอบโต้คำพูดของวารุณี

เชอรีนส่ายมือยิ้มๆให้วารุณี“ไม่เป็นไร ประธานนัทธีแคร์เธอมากวารุณี ดังนั้นเลยไม่ชอบให้คนอื่นมาเข้าใกล้เธอ ฉันเข้าใจ”

ได้ยินแบบนี้ นัทธีจึงมองเชอรีนแวบหนึ่ง ในที่สุดสายตาก็ไม่เย็นชามากขนาดนั้น

ทำให้เชอรีนอดไม่ได้ที่จะโล่งอก ตบหน้าอกเบาๆ

ในที่สุดความเย็นชานี้ก็หายไป

เธอแค่อยากกอดวารุณีหน่อย เขาต้องทำแบบนี้กับเธอด้วยเหรอ ลูกศรอันเยือกเย็นแต่ละอย่างยิงเข้ามาใส่เธอ เธอกดดันมากจริงๆ รีบไปดีกว่า ไม่เป็นก้างขวางคอพวกเขาแล้ว

คิดแบบนี้ เชอรีนจึงจับที่ลากกระเป๋าอีกครั้ง มืออีกข้างโบกมือให้วารุณีกับนัทธี“โอเควารุณี สายมากแล้ว ฉันต้องไปแล้วจริงๆ เจอกันนะ！”

“ไว้เจอกัน！”วารุณีก็โบกมือให้เธอด้วยรอยยิ้ม

เชอรีนโค้งตัวให้นัทธี ขอบคุณที่เขาช่วยเธอหาตั๋วเครื่องบินให้ จากนั้นยืดตัวขึ้นมา แล้วออกไปจากลานจอดเครื่องบินอย่างรวดเร็ว

พอเธอไป นัทธีจึงมองไปที่วารุณี“พวกเราก็ไปกันเถอะ”

วารุณีตอบอือ คล้องแขนของเขาก่อน แล้วเดินไปที่ช่อง VIPกับเขา

ส่วนมารุต ก็จูงมือเด็กคนละข้าง เดินตามอยู่ด้านหลังอย่างขมขื่น

และด้านหลังของพวกเขา ยังมีเจ้าหน้าที่ของสนามบิน ช่วยพวกเขาลากกระเป๋าเดินทาง

แป๊บเดียว ก็มาถึงโรงแรม

นัทธีจองห้องเพรสซิเดนท์สูทไว้หนึ่งห้อง พวกเขาสี่คนพ่อแม่ลูกพักด้วยกัน ก็มากเพียงพอแล้ว

ตอนนี้ก็มืดแล้ว แต่ในประเทศ ฟ้ากลับเพิ่งสว่าง