พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 283

ใต้การนำทางของวารุณี นัทธีก็มาถึงหน้าคฤหาสน์ส่วนตัวที่ดูสไตล์เก่าๆ

คฤหาสน์หลังนี้มีพื้นที่กว่าหลายร้อยตารางเมตร แม้ภายนอกจะดูเก่าไปหน่อย แต่สวนดอกไม้และสิ่งบันเทิงกลับมีครบครัน และยังให้ความรู้สึกของพวกชนชั้นสูงอีกด้วย

นัทธีเปิดประตูรถลงไป แล้วอุ้มเด็กทั้งสองคนด้วยกันกับวารุณี

เด็กทั้งสองคนลงมา ก็จูงมือกัน วิ่งไปที่ประตูคฤหาสน์อย่างตื่นเต้น

วารุณีมองสภาพของเด็กทั้งสองคนที่ดีใจแบบนี้ อดไม่ได้ที่จะหัวเราะพร้อมส่ายหน้า“ช้าหน่อยสิ เดี๋ยวล้ม”

แต่เด็กทั้งสองคนกลับไม่ตอบอะไรเธอ เขย่งเท้ากดกริ่งประตู

นัทธีจัดแขนเสื้อเล็กน้อย ยืนอยู่ข้างๆวารุณี มองเด็กทั้งสองคนกับเธอที่อยู่ไม่ไกล“อาจารย์เมอร์เซเดอพักอยู่นี่เหรอ？”

“ใช่”วารุณีพยักหน้า

กำลังพูดอยู่นั้น เธอก็เห็นคนใช้ที่สวมชุดสาวรับใช้ในช่วงศตวรรษกลางหนึ่งคนวิ่งออกมาจากคฤหาสน์ เปิดประตูที่ฉลุลายออก

ประตูเปิดออกเล็กน้อย เด็กทั้งสองก็ตรงเข้าไป และวิ่งเข้าไปที่คฤหาสน์

คนใช้เห็นแบบนี้ ไม่ใช่แค่ไม่ห้ามพวกเขา แต่ยังมองแผ่นหลังเล็กๆของเด็กสองคนนี้อย่างเอ็นดู จนกระทั่งเด็กสองคนนี้วิ่งเข้าไปในประตูคฤหาสน์ จึงทักทายวารุณีอย่างอบอุ่น“คุณวารุณี คุณมาแล้วเหรอ”

วารุณีตอบกลับด้วยรอยยิ้ม“อาจารย์อยู่ข้างในไหมคะ？”

“อยู่ค่ะ คุณท่านอยู่กับแขก”คนรับใช้ตอบ จากนั้นมองไปที่นัทธี เหมือนว่าแปลกใจกับสถานะของเขา

วารุณีหัวเราะ คล้องแขนของนัทธีไว้“นี่คือแฟนฉัน ชื่อนัทธีค่ะ”

“สวัสดีค่ะคุณนัทธี”คนใช้รีบทักทายนัทธี

“สวัสดีครับ”นัทธีพยักหน้าเล็กน้อย ตอบกลับไป

คนใช้มองไปที่วารุณีอีกครั้ง“ช่างดีเสียจริง ถ้าคุณท่านเห็นคุณนัทธี จะต้องมีความสุขมากแน่”

“ทำไมล่ะ？”นัทธีเลิกคิ้วขึ้น

คนใช้ตอบกลับด้วยรอยยิ้ม：“เพราะว่าเมื่อก่อนคุณท่าน คิดว่าเสื้อผ้าสไตล์ความรักที่คุณวารุณีออกแบบนั้นไร้ความรู้สึก ดูเย็นชาแข็งกระด้าง ก็เลยอยากให้คุณวารุณีมีความรัก ลองสัมผัสดูว่าความรักคืออะไร บางทีแบบนั้นเสื้อผ้าสไตล์ความรักที่คุณวารุณีออกแบบอาจจะมีความรู้สึกบ้าง”

“อ้อ？”นัทธีหรี่ตาลง หันหน้ามองวารุณี“พูดแบบนี้ แสดงว่าเมื่อก่อนคุณไม่เคยมีความรักเลย？”

วารุณีตอบอือกลับไปอย่างเขินอายเล็กน้อย

ตลกใช่ไหม คนที่อายุยี่สิบหกยี่สิบเจ็ดแล้ว เพิ่งมีแฟนคนแรก

เห็นวารุณียอมรับว่าเมื่อก่อนตัวเองไม่เคยมีความรัก ริมฝีปากบางๆของนัทธียกขึ้นมา มีความสุขเล็กน้อย

แต่ถัดมา เหมือนว่าเขาจะคิดอะไรได้ ริมฝีปากที่ยกขึ้นก็หุบลง เม้มขึ้นมา

แปลกมาก ในเมื่อเมื่อก่อนเธอไม่เคยมีความรัก งั้นอารัณกับไอริณมาได้ไงนะ？

คิดไป นัทธีก็จ้องใบหน้าเล็กๆที่สวยงามของวารุณี เหมือนว่าจะมองอะไรออกได้จากใบหน้าของเธอ

แต่ใบหน้าของวารุณีมีเพียงความงงงวยกับสงสัย อย่างอื่นก็ไม่มี

“นัทธี คุณมองฉันแบบนี้ทำไม หน้าฉันมีอะไรอยู่เหรอ？”วารุณีลูบหน้าของตัวเอง

นัทธีละสายตากลับ ริมฝีปากบางๆขยับ：“ไม่มี”

“อ้อ”วารุณีพยักหน้าอย่างงุนงง

คนใช้ทำท่าผายมือเชิญ“โอเคคุณวารุณีคุณนัทธี พวกคุณเข้ามาก่อนดีกว่า”

“ค่ะ”วารุณีตอบกลับไป คล้องแขนของนัทธี ตามหลังเธอเข้าไปในประตูที่ฉลุลาย เดินไปที่ประตูของคฤหาสน์

เข้ามาคฤหาสน์ก็มาที่ห้องรับแขก

คนใช้เชิญวารุณีกับนัทธีนั่งลงบนโซฟา แล้วก็เทชาแดงให้ทั้งสอง“ทั้งสองคนค่อยๆดื่มนะคะ ฉันจะไปรายงานคุณท่าน”