พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 285

“เคยเห็นสายตาที่พงศกรมองปาจรีย์”ริมฝีปากของนัทธีอ้าเล็กน้อย พูดเบาๆ

วารุณียิ้มอย่างขมขื่น“เอาเถอะ ฉันก็รู้ว่าเป็นจริงได้ยาก แต่ปาจรีย์คือเพื่อนฉัน ฉันหวังให้เธอประสบความสำเร็จ ดังนั้นในความเห็นแก่ตัวแล้ว ฉันไม่คาดหวังว่าจะมีคนอื่นมาแข่งกับปาจรีย์”

พูดถึงตรงนี้ เธอก็มองไปที่นัทธี สายตานั้นดูไม่สบายใจหน่อยๆ“นัทธี คุณคิดไหมว่าพฤติกรรมแบบนี้ของฉัน......”

“ไม่เลย！”นัทธีรู้ว่าเธอจะพูดอะไร จึงตัดบทของเธอไปโดยตรง เอามือวางไว้ที่หัวของเธอแล้วลูบ“ทำสิ่งที่คุณอยากทำก็พอ ผมบอกแล้ว ถึงแม้คุณจะฆ่าใครผมก็จะโยนศพให้คุณเอง ดังนั้นแค่คุณอยากทำ ผมก็จะสนับสนุน”

การสนับสนุนอย่างไม่สงวนใดๆของเขานั้น ทำให้ในใจของวารุณีประทับใจ ความไม่สบายใจในสายตา ก็หายไปในวินาทีนั้น

เธอยื่นมือออกไปก่อน กอดเขาไว้“ขอบคุณนะนัทธี คบกับคุณ ฉันมีความสุขมากเลย”

คำนี้มีต่อนัทธีคนนี้อย่างไม่ต้องสงสัยเลยแน่นอน

นัทธีกอดเธอตอบ ลูบผมที่หลังของเธอ“ผมก็เหมือนกัน”

อาจารย์เมอร์เซเดอที่อยู่ตรงข้ามมองทั้งสองที่แสดงความรักต่อกันเหมือนรอบๆไม่มีใคร ก็ไม่รบกวนพวกเขา ลุกขึ้นแล้วออกไปเงียบๆ

และเป็นเช่นนี้ นัทธีก็มองเห็น

แต่ว่ากลับไม่เรียกเขาไว้

ดังนั้นรอตอนที่วารุณีออกมาจากอ้อมแขนของนัทธีแล้ว ก็ไม่รู้ว่าอาจารย์เมอร์เซเดอไม่อยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่

ช่วงหัวค่ำ ก็เป็นงานเลี้ยงวันเกิดของอาจารย์เมอร์เซเดอ

ถึงแม้ครั้งนี้อาจารย์เมอร์เซเดอไม่ได้เชิญคนนอกมา แต่คนที่มาเอง ก็มีไม่น้อย มาได้ประมาณยี่สิบกว่าคน

หนึ่งในนั้น รวมถึงสองพ่อลูกคุณออสติน

งานเลี้ยงนั้นจัดที่โรงแรม

จัดไปได้ครึ่งทาง วารุณีก็วางมีดกับส้อมในมือลง เอียงตัวเล็กน้อย กระซิบไปที่ข้างหูนัทธี：“ฉันไปห้องน้ำก่อนนะ คุณดูอารัณกับไอริณดีๆ”

ถึงที่นี่จะเป็นโรงแรม เด็กทั้งสองหายไม่ได้แน่

แต่ยังไงในโรงแรมก็มีคนมากมาย ปลอดภัยดีกว่าเสียใจภายหลัง

นัทธีตอบอือ“ไปเถอะ รีบกลับมา”

“อือ”วารุณีหัวเราะ แล้วลุกขึ้นออกไปจากห้องส่วนตัว

คุณแอนนี่ที่อยู่โต๊ะอีกตัวของห้องส่วนตัวเห็นเธอออกไป ก็บีบฝ่ามือ วางมีดกับส้อมในมือลง ลุกขึ้นตามไป

วารุณีตระหนักได้ว่ามีคนตามตัวเองอยู่ จึงขมวดคิ้ว จากนั้นหยุดฝีเท้าลง หันไปมองที่ทางเดือนด้านหลัง“ออกมาเถอะ”

คุณแอนนี่รู้ว่าตัวเองถูกจับได้ ก็ไม่หลบ เดินออกมาจากมุม

พอเห็นว่าคนที่ตามตัวเองมาคือเธอ วารุณีแปลกใจก่อน จากนั้นจึงโล่งอก

คนที่ตามมาคือแอนนี่ ไม่ใช่คนแปลกหน้า เธอจึงไม่กังวลความปลอดภัยของตัวเอง

“มีอะไรหรือเปล่า？”วารุณีมองเธอ

แอนนี่กัดริมฝีปาก“ฉันอยากรู้ว่า ตอนนี้คุณหมอพงศกรอยู่ที่ไหน？”

“คุณจะถามสิ่งนี้ทำไม？”วารุณีขมวดคิ้ว

แอนนี่สูดลมหายใจลึกๆ“ฉันอยากไปหาเขาเองกับตัว อยากดูแฟนคนปัจจุบันของเขา”

“ดูแล้วจะได้อะไร？”วารุณีถอนหายใจเบาๆ“หรือว่าคุณจะทำให้พวกเขาเลิกกัน？”

แอนนี่อ้าปาก ไม่ตอบโต้ใดๆ

สภาพของเธอนี้ ทำให้วารุณีรู้ว่าตัวเองทายถูก หน้าเล็กๆนั้นหม่นลงไป“มันจำเป็นด้วยเหรอ พงศกรไม่ชอบคุณ ถึงคุณทำให้พวกเขาเลิกกัน เขาก็ไม่ชอบคุณ กลับยิ่งเกลียดคุณด้วยซ้ำ คุณเข้าใจไหม？”

“ฉันรู้ แต่ฉันไม่โอเค！”เบ้าตาของแอนนี่แดงก่ำ“ตั้งแต่ฉันเห็นเขาครั้งแรก ฉันก็ชอบเขา แต่ในสายตาเขาไม่มีฉันเลย แต่ฉันไม่แคร์ ฉันแค่อยากให้ฉันได้อยู่ข้างเขานานๆ ให้เขาสังเกตเห็นฉันบ้าง แต่ว่า......”

เธอสูดหายใจขึ้น เสียงก็สะอึกสะอื้น“แต่ว่าเขากลับคบกับเธอ ไม่ง่ายเลยที่ฉันจะรอให้พวกเธอเลิกกัน แต่เขากลับไปคบกับผู้หญิงอีกคนอีก ฉันไม่พอใจอย่างมาก ในเมื่อเขาสามารถมีแฟนได้ต่อเนื่องแบบนี้ แล้วทำไมแฟนคนนั้นถึงไม่ใช่ฉันล่ะ ดังนั้นฉันไม่อยากรอแล้ว ฉันจะเริ่มก่อนเอง！”

ถึงแม้ตอนสุดท้าย คุณหมอพงศกรจะไม่ชอบเธอ เธอก็ยอม

เธอแค่อยากคบกับเขา แค่คบกัน เธอก็สามารถละลายใจเขาทีละนิดได้ ให้เขาใจเต้นกับเธอ