พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 29

“แทนที่？”นัทธีขมวดคิ้ว“เหตุผลคืออะไร ？”

“คือ……”มารุตยากที่จะพูด

นัทธีเม้มปากอย่างร้อนใจ “พูด！”

“ครับ！”มารุตรีบตอบรับคำ ไม่ลังเลอีก และพูดในสิ่งที่ได้ไปสืบเสาะมา “เมื่อเจ็ดปีก่อน หลังจากที่คุณท่านได้หมั้นหมายคุณกับคุณวารุณี คุณวารุณีก็ได้หนีตามไปกับผู้ชายคนหนึ่ง”

“หนีตาม？”นัทธีกำโทรศัพท์แน่น

“ใช่ครับ คุณวารุณีมีคนรักอยู่ก่อนแล้ว เมื่อเธอรู้ว่าคุณท่านสุภัทรได้ทำการหมั้นหมายให้เธอ เธอจึงได้หลบหนีภายใต้ความช่วยเหลือจากคุณวรยา เมื่อคุณท่านสุภัทรรู้เข้า ก็จึงโมโหมากจนถึงขั้นหย่าขาดกับคุณวรยา และแต่งงานใหม่กับคุณขยานีภรรยาคนปัจจุบัน แล้วได้พาผู้จัดการพิชญาเข้ามาในตระกูลศรีสุขคํา ”

“เพราะฉะนั้นที่นายพูดมาก็หมายความว่า พิชญากับคุณขยานีเป็นแม่ลูกกัน ？”

“ใช่ครับ เพราะคุณวารุณีหนีไป คุณท่านสุภัทรกังวลว่าตระกูลไชยรัตน์จะโกรธตระกูลศรีสุขคํา เพราะฉะนั้นจึงได้ให้ผู้จัดการพิชญามาแทนที่คุณวารุณี จากนั้นก็บอกกับคนภายนอกว่าคุณวารุณีได้เปลี่ยนชื่อมาเป็นพิชญา ผู้จัดการพิชญาก็ได้แต่บอกว่าคุณขยานีเป็นแม่เลี้ยงของเธอ”มารุตตอบกลับ ในใจเต็มไปด้วยการดูถูกเหยียดหยามวารุณี

คุณวารุณีช่างไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไรเอาเลยจริงๆ ท่านประธานของพวกเขามีตรงไหนที่ไม่คู่ควรกับเธอ ถึงขั้นต้องหนีตามทำเรื่องน่าเกลียดไปได้ หรือเธอไม่เคยคิดเลยว่า การกระทำแบบนี้ผลที่ตามมากับตระกูลศรีสุขคําจะเป็นยังไง ?

นัทธีไม่ได้พูดอะไร หลุบตาลงต่ำไม่รู้กำลังคิดอะไรอยู่ ผ่านไปสักพัก เขาก็เปิดปากพูดออกมาคำหนึ่ง“ฉันรู้แล้ว”

การตอบสนองเย็นชาถึงขั้นนี้เชียวเหรอ ?

มารุตอึ้งไป จากนั้นก็ถามหยั่งเชิงไปว่า “ท่านประธานครับ เราจะเอาคืนตระกูลศรีสุขคําไหมครับ ？”

“ไม่ต้อง”นัทธีตอบกลับด้วยสีหน้าที่ไร้ความรู้สึก“ในเมื่อการหมั้นครั้งนี้มันผิดมาตั้งแต่ต้น งั้นก็ให้มันผิดต่อไปแล้วกัน”

พิชญาก็เป็นลูกสาวของสุภัทร เมื่อห้าปีก่อนก็เคยช่วยชีวิตเขาไว้

แม้ว่าเขาจะไม่ได้รักเธอ แต่ก็ไม่ได้รักคนอื่นเช่นกัน เพราะฉะนั้นแต่งกับใครก็คงเหมือนกัน

ที่เขาสืบเสาะเรื่องทั้งหมดนี้ ก็แค่อยากรู้ว่าที่ผ่านมามันเกิดอะไรขึ้น ส่วนวารุณี แต่ก่อนเป็นคนแปลกหน้ายังไง ต่อไปก็คงเป็นคนแปลกหน้าอย่างนั้น

หลังจากที่ตัดสายไป นัทธีก็โยนโทรศัพท์ไปยังเบาะที่อยู่ด้านข้าง แล้วสตาร์ทรถขึ้นมาอีกครั้ง

วันรุ่งขึ้น ณ บริษัทไชยรัตน์กรุ๊ป

หลังจากที่วารุณีได้ทำความเข้าใจกับโครงการ Bath fire rebirthแล้ว และกำลังจะเข้าไปดูสไตล์การออกแบบในฐานข้อมูลของบริษัทไชยรัตน์กรุ๊ป จากนั้นก็ทำตามแบบแนวเดิม แล้วร่างแบบเบื้องต้นชิ้นใหม่ออกมา

แต่แล้วเธอก็พบว่า เธอไม่สามารถเข้าถึงฐานข้อมูลได้

“พี่บุษบา ฐานข้อมูลมีปัญหาอะไรหรือเปล่าคะ”วารุณีตีไปที่ไหล่ของเพื่อนร่วมงานที่อยู่ข้างๆเบาๆ

“ไม่นี่ ของพี่ไม่เห็นเป็นอะไรเลย เธอป้อนรหัสผิดหรือเปล่า? ”พี่บุษบาเบี่ยงตัวหันมาดู

วารุณีส่ายหัว “ฉันเทียบดูแล้ว ไม่ผิดแน่ ”

“งั้นก็คงจะเป็นที่ระบบไม่ได้จัดเก็บรหัสของเธอเอาไว้ เธอต้องลองไปถามผู้จัดการพิชญาดู ? ” พี่บุษบาแนะนำ

วารุณีขมวดคิ้ว เธอไม่ค่อยอยากจะไป “พี่บุษบา ฉันขอยืมรหัสพี่เข้าไปดูได้ไหมคะ ? ”

“ไม่ได้！”พี่บุษบารีบปฏิเสธทันที “วารุณี ไม่ใช่ว่าพี่ไม่อยากจะช่วยเธอนะ แต่เพราะข้อมูลพวกนี้มันเป็นความลับ และเข้าไปดูได้เพียงอาทิตย์ละครั้งเท่านั้น แล้วยังปริ้นออกมาไม่ได้ หากพี่ให้เธอยืม เวลาที่พี่ต้องการเข้าไปดูก็จะเข้าไปไม่ได้อีก ”

“อย่างนั้น……”วารุณีขบริมฝีปาก

ดูแล้ว เธอคงต้องไปหาพิชญาแล้ว

วารุณีถอนหายใจยาว แล้วหยิบไม้ค้ำที่อยู่ด้านข้างขึ้นมา เดินกะเผลกไปยังห้องทำงานของผู้จัดการฝ่ายออกแบบ

เมื่อมาถึงหน้าประตู เธอเคาะไปยังประตูที่เปิดอยู่ “ผู้จัดการพิชญา！”

“เธอมาที่นี่ทำไม ？”สีหน้าของพิชญาดูแย่ขึ้นมาทันที

“ฉันต้องการดูเอกสารในฐานข้อมูล แต่รหัสของฉันเข้าไม่ได้ ฉันอยากถามว่า มันเกิดอะไรขึ้น ? ” ในขณะที่วารุณีพูด สายตาที่เย็นชาก็จ้องมองไปที่พิชญาด้วยความสงสัย

เธอรู้สึกว่า เรื่องนี้ต้องเกี่ยวข้องกับพิชญาเป็นแน่

เมื่อวานเธอยังเข้าไปดูได้อยู่เลย แต่วันนี้กลับเข้าไปไม่ได้แล้ว

เรื่องที่เกิดขึ้นนี้ ดูยังไงก็มีปัญหาแน่นอน

เป็นไปตามคาด พิชญายอมรับออกมาทันที “ฉันเป็นคนลบรหัสผ่านของเธอออกจากระบบเอง ”