พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 291

ในที่สุดนัทธีก็ลืมตาขึ้น มองดูแหวนบนนิ้วมือของเธอ ใบหน้าที่เย็นชาก็ถึงได้คลายลง

เขากุมไปที่มือของเธอ แล้วบีบมันแน่น“ไม่มีครั้งหน้าอีก！”

“ได้”วารุณีพยักหน้าให้อยู่ซ้ำๆ

แน่นอนว่าเธอรู้ตัวเองดีว่าเธอจะเป็นแบบนี้ไปอีกไม่ได้แล้ว ท่าทีที่เย็นชาของเขาในครั้งนี้ ทำเธอตกใจมาก

เธอจะกล้าทำแบบนี้อีกได้ยังไง แล้วถ้าหากเขาไม่ต้องการเธอขึ้นมาจริงๆละ

วารุณีครุ่นคิดอย่างทอดถอนใจ

นัทธีปล่อยมือเธอ แล้ววางมันลงบนตักของตัวเอง ลูบหลังมือเธอไปมา ดวงตามืดมน ไม่รู้กำลังคิดอะไรอยู่

ผ่านไปราวๆครึ่งชั่วโมงก็มาถึงที่บริษัท

วารุณีลงจากรถ แล้วบอกลากับนัทธี จากนั้นก็เดินเข้าตัวอาคารไป

เมื่อเขามาถึงที่ทำงาน ทันทีที่ปาจรีย์เห็นเธอ ก็พูดหยอกไปด้วยรอยยิ้มว่า “โอ้ นี่มันเที่ยงแล้วนะทำไมถึงเพิ่งมา เมื่อคืนประธานนัทธีแผลงฤทธิ์อีกแล้วใช่ไหม เลยทำให้เธอตื่นเช้ามาไม่ได้ ? ”

วารุณีกลอกตาใส่ “ไปให้พ้นเลยนะ พูดอะไรเนี่ย”

“ฉันไม่ได้พูดเหลวไหลนะ นี่มันไม่ใช่ครั้งแรกสักหน่อย เธอไม่เคยสังเกตเลยเหรอว่าฉันไม่เคยโทรไปหาเธอในตอนเช้า เพื่อจะถามเธอว่าเธอจะมาทำงานไหม ? ” ปาจรีย์เบะปากพูดขึ้นมา

แววตาของวารุณีโศกเศร้าขึ้นมาแวบหนึ่ง

ตอนเช้าที่ไม่ได้มาทำงาน ไม่ใช่เพราะตื่นไม่ไหว แต่เป็นเพราะเธอคิดว่าตัวเองตั้งท้อง

น่าเสียดาย ที่เธอไม่ได้ท้อง

“วารุณีเธอเป็นอะไรไป ? ”เมื่อรับรู้ได้ถึงอาการจิตตกที่วารุณีแสดงออกมา ปาจรีย์ก็สำรวมขึ้น แล้วเอ่ยถามไปด้วยความเป็นห่วง

วารุณีส่ายหน้า “ ฉันไม่เป็นไร เรามาคุยธุระกันเถอะ”

เธอเปลี่ยนเรื่องคุย

ปาจรีย์มองออก ว่าเธอมีเรื่องบางอย่างในใจ แต่ไม่ยอมที่จะพูดมันออกมา

ในเมื่อวารุณีไม่คิดจะบอก ปาจรีย์ก็ไม่ได้ต้องการที่จะรู้เรื่องให้ได้ ยื่นเอกสารในมือให้เธอ“นี่เป็นลำดับการเข้าแข่งขันของนานาชาติ ทางสมาคมเป็นคนส่งมาให้ เธอลองเอาไปดูก่อน แต่เพราะเป็นขั้นตอนของการเตรียมการเบื้องต้น เพราะฉะนั้นก็เอาไปทำความเข้าใจดู ”

“อืม เข้าใจแล้ว ขอบคุณประธานวรวีแทนฉันด้วย ”วารุณียื่นมือรับเอกสารมา

“วางใจเถอะ ฉันขอบคุณแทน.....เดี๋ยวก่อน！” ราวกับเห็นอะไร ปาจรีย์ดวงตาเบิกกว้าง คว้าไปที่ข้อมือของเธอ

“เป็นอะไร？”วารุณีถึงกับตกใจในพฤติกรรมของปาจรีย์

ปาจรีย์พลิกหลังมือเธอดู มองไปที่แหวนบนนิ้วกลางของเธอ และอ้าปากค้าง “ฉันดูไม่ผิดจริงๆ เธอสวมแหวนจริงๆด้วย เป็นแหวนที่นิ้วกลางข้างซ้ายอีกด้วย นี่มันแหวนขอแต่งงานนะ วารุณี ประธานนัทธีขอเธอแต่งงานแล้วเหรอ ? ”

วารุณีไม่คิดว่าการสังเกตของปาจรีย์นั้นจะแหลมคมได้ขนาดนี้ เพียงพริบตาเดียวก็คาดเดาทุกอย่างได้หมด พยักหน้าให้ด้วยใบหน้าที่เห่อแดง

การคาดเดาของปาจรีย์ได้รับการยืนยัน และแม้จะเตรียมใจไว้ล่วงหน้าแล้ว แต่ครั้งนี้เธอก็ตกใจอยู่มากเช่นกัน

“พระเจ้า ถูกขอแต่งงานแล้วจริงๆเหรอ พวกเธอเพิ่งจะคบกันได้ไม่นานเองนะ！” เธออ้าปากกว้างอย่างใจหาย

วารุณีสัมผัสไปที่แหวน ใบหน้ามีรอยยิ้มที่อ่อนโยนปรากฏ ไม่ได้พูดตอบอะไร

ปาจรีย์หายใจเข้าออกลึกๆอยู่หลายเฮือก ถึงได้สงบสติอารมณ์ที่ตกใจเมื่อครู่ลงได้“วารุณี แล้วเธอกะจะแต่งเมื่อไร ? หมั้นหมายกันไปก่อน หรือว่าจะแต่งงานกันเลย ？”

“ฉันไม่รู้ ”วารุณีส่ายหน้า “เขายังไม่ได้พูดอะไร”

“เหรอ แต่ไม่ว่ายังไง วารุณี ฉันขอให้เธอมีความสุขนะ”ปาจรีย์จับไปที่มือของเธอ แล้วเอ่ยพูดออกมาอย่างจริงจัง

วารุณีพยักหน้าให้ ตอบรับอืมกลับไปคำหนึ่ง “ฉันจะต้องมีความสุข ขอบใจนะ ปาจรีย์ ”

“ขอบจงขอบใจอะไร เราเป็นเพื่อนกันนะ โอเค ไม่คุยด้วยแล้ว ฉันยังต้องไปที่โรงงานอีก”ปาจรีย์โบกมือให้

“ไปเถอะ”วารุณีส่งยิ้มให้

พอปาจรีย์ไปแล้ว วารุณีก็กลับมาวุ่นอยู่กับงานเช่นกัน