พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 290

พิชิตปิดประตูห้อง“เมื่อกี๊วารุณีถามฉันหนึ่งคำถาม ถามว่าสุขภาพของเธอมีปัญหาหรือไม่ ฉันบอกว่าไม่ใช่ นั่นเพราะว่าคนที่สุขภาพมีปัญหา คือแก”

สีหน้านัทธีเปลี่ยนไปเล็กน้อย“ฉัน？”

“ถูกต้อง！”พิชิตถอดแว่นออกมาเช็ด“เมื่อกี๊ตอนที่คุณหมอสุรเวชตรวจให้วารุณี พบว่าในร่างกายของเธอยังมีสิ่งของของแกหลงเหลืออยู่ จากของสิ่งนั้นแล้ว พวกเราพบว่า แกในตอนนี้ เป็นหมัน ดังนั้นนี่คือสิ่งที่ฉันบอกว่า ครั้งหน้าพวกแกก็ไม่แน่ว่าจะมีลูกได้”

“เป็นหมัน......”ฝ่ามือทั้งสองข้างของนัทธีกำขึ้นมา รอบๆตัวนั้นดูเยือกเย็น

ไม่มีผู้ชายคนไหน รับได้ว่าตัวเองเป็นโรคบ้านี่ เขาก็เหมือนกัน！

เพราะว่านี่มันเกี่ยวข้องกับศักดิ์ศรีและหน้าตาของผู้ชาย！

พิชิตก็รู้ว่านัทธีกำลังคิดอะไรอยู่ จึงเอาแว่นที่เช็ดเสร็จแล้วสวมใหม่อีกครั้ง“เมื่อก่อนฉันทำการตรวจสุขภาพทั้งร่างกายให้แกอยู่หลายครั้ง ผลตรวจออกมาแกไม่มีปัญหาเลยสักนิด ดังนั้นไม่ได้เป็นหมันโรคนี้แล้ว ก็หมายความว่า โรคของแกนี้เพิ่งมาเป็นทีหลัง แกลองคิดดีๆ แกกินอะไรไปหรือเปล่า？”

นัทธีส่ายหน้า“เป็นไปไม่ได้！”

พิชิตถอนหายใจ“ฉันก็รู้ว่านี่เป็นไปไม่ได้ แต่สถานการณ์แบบแก ได้แต่ไปกินอะไรที่ไม่ควรกินเข้า ถึงทำให้แกเกิดปัญหานี้ขึ้นมาได้ แต่ว่าตอนนี้พูดเรื่องพวกนี้ไปก็ไร้ประโยชน์ แกต้องเช็ก เช็กสาเหตุให้ละเอียด อาจจะยังมีทางรักษาได้”

“โอเค”นัทธีหลับตาลง แล้วสูดหายใจ

ตอนที่เขาลืมตามาอีกครั้ง สายตาเหลือเพียงแต่ความหดหู่ที่ทำให้ใจสั่น

ทั้งสองออกมาจากห้องทำงาน

วารุณีเห็นพวกเขาออกมา จึงลุกขึ้นถาม“พวกคุณคุยกันเสร็จแล้วเหรอ？”

นัทธีมองเธอ ริมฝีปากบางๆขยับ เหมือนจะพูดอะไร แต่สุดท้าย ก็ได้แต่ตอบว่าอือ

วารุณีรู้สึกได้ว่าอารมณ์ของเขานั้นผิดปกติ เหมือนว่าไปประสบเรื่องราวไม่ดีมา ลมหายใจรอบๆตัวทำให้คนรู้สึกกลัว อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายและถามไป“นัทธี คุณเป็นอะไร？”

“วางใจเถอะ เขาไม่เป็นไรครับ”พิชิตวางมือบนไหล่นัทธี ช่วยเขาตอบไปด้วยรอยยิ้ม“แค่เขาอารมณ์ไม่ค่อยดี”

ได้ยินคำนี้ วารุณีคิดว่าเป็นตัวเองที่ไม่ได้ตั้งท้อง จึงทำให้นัทธีอารมณ์ไม่ดี เธอละสายตาลง ขอโทษอย่างรู้สึกผิด“ขอโทษนะ ฉันไม่รู้ว่าฉันไม่ได้ท้อง ฉันคิดว่าฉันท้องจริง......”

“ไม่เกี่ยวกับคุณเลย”นัทธีพูด

วารุณีเงยมองเขา“งั้นคุณ......”

“เรื่องอื่นน่ะ คุณกลับไปที่รถรอผมก่อน ผมยังมีเรื่องต้องจัดการ”นัทธีพูดไป ก็เอากุญแจรถให้เธอ

วารุณีรับมา ที่จริงยังอยากถามเขาว่าเรื่องอะไร แต่เห็นความที่ไม่อนุญาตให้แทรกเขาพูดจากในแววตาของเขาแล้ว สุดท้ายก็หุบปากลง พยักหน้า แล้วพูดแทนไปว่า：“ฉันเข้าใจแล้ว”

“ไปเถอะ”นัทธีหันไปพูดกับพิชิต

พิชิตโบกมือให้วารุณี ถือว่าบอกลา จากนั้นเดินไปกับนัทธีอีกทาง

วารุณีมองแผ่นหลังของทั้งสอง จนหายไปไม่เห็นอีก จึงหันกลับออกไป

กลับไปที่รถ เธอปิดประตูรถเสร็จ โทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา

ที่ทารมาคือวรยา

เธอหมุนหน้าต่างรถ แล้วจึงเอาโทรศัพท์วางไว้ข้างหู กดรับไป“แม่”

“ลูกรัก พรุ่งนี้แม่กลับประเทศนะ”วรยาพูดอยู่ที่ปลายสาย

วารุณียืดหลังตรง“พรุ่งนี้เหรอ？”

“ทำไมล่ะ？”วรยาหรี่ตา“ฟังจากน้ำเสียงลูกแล้ว เหมือนไม่ค่อยอยากให้แม่กลับเลยนะ”

“ที่ไหนล่ะ แม่ก็พูดตลกแล้ว”สายตาวารุณีเป็นสั่นคลอน หัวเราะอย่างติดๆขัดๆ

วรยาเบะปาก“โอเค แม่ไม่แหย่แกละ สุภัทรไอ้แก่นั่นส่งหมายศาลไปต่างประเทศแล้ว ดังนั้นตอนนี้แม่ต้องกลับประเทศไปสู้คดีกับเขา”

“งั้นวันพิจารณาคดีวันไหน？”วารุณีมองไปนอกกระจกรถแล้วถาม

“มะรืนเป็นวันพิจารณาคดีครั้งแรกในศาล”สีหน้าวรยาหม่นลงไป“ตอนนี้ไอ้แก่สุภัทรมีแค่ลูกกับน้องชายลูกสองคนลูกชายลูกสาวแล้ว จะต้องอยากได้คนหนึ่งให้กลับไปเลี้ยงเขาตอนแก่แน่ และแม่จะไม่ให้เขาทำสำเร็จ ดังนั้นสถานการณ์ของพวกเราแบบนี้ จะต้องสู้คดีกันหลายครั้งแน่”

“ฉันก็คิดอย่างนั้น”วารุณีพยักหน้า