พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 296

“มาแล้วค่ะ”เมื่อได้ยินคำนี้ วารุณีก็ตอบกลับไปยังในห้อง จากนั้นก็จูงมือของนัทธี “ไปกัน แม่เรียกแล้ว ”

นัทธีพยักหน้าให้ ไม่ได้พูดอะไร เดินตามเธอเข้าไปยังด้านใน

หลังจากที่เข้ามาแล้ว นัทธีก็นึกไปถึงคำพูดของมารุต ยื่นถุงที่อยู่ในมือให้กับวรยา “คุณป้าครับ อันนี้ผมเตรียมมาให้ครับ หวังว่าคุณป้าจะชอบ ”

มองดูถุงที่มีตราสัญลักษณ์ของแบรนด์หรู วรยาก็ตกใจขึ้นมาก่อน จากนั้นสีหน้าก็นิ่งลง ยื่นมือไปรับของนั้นมา “เห็นถึงความตั้งใจหรอกนะ ของนี้จะรับเอาไว้ ขอบใจนะ ”

เมื่อนัทธีเห็นเธอรับของเอาไว้ ความรู้สึกอึดอัดในใจที่มี ก็ผ่อนคลายลง

การรับของไว้ มันก็หมายถึง เธอยอมรับลูกเขยคนนี้ในก้าวแรกแล้วใช่ไหม ?

“นัทธี นั่งลงซิคะ” เมื่อวารุณีเห็นนัทธียังคงยืนอยู่ ก็ดึงเก้าอี้ออกมาให้เขา

นัทธีตอบอืมกลับมาคำหนึ่ง จากนั้นก็นั่งลง

วารุณีนั่งลงข้างๆเขา “แม่ค่ะ สั่งอาหารไปหรือยัง ？”

“ยังเลย ก็รอให้พวกเรามากันก่อน ”

พูดจบ วรยาจึงหยิบเมนูอาหารยื่นให้กับวารุณี

วารุณีเปิดเมนูอาหารดู สั่งอาหารที่นัทธีกับลูกๆชอบก่อนเป็นอันดับแรกอยู่สองสามอย่าง จากนั้นก็สั่งอย่างอื่นเพิ่มอีกหน่อย แล้วจึงปิดวางเมนูอาหารลง

เมื่อวรยาเห็น ก็ถึงกับเลิกคิ้ว “เสร็จแล้ว ? ไม่ให้นัทธีสั่งด้วยเหรอ ？”

“หนูสั่งของที่นัทธีชอบให้แล้ว”วารุณีตอบกลับด้วยรอยยิ้ม

หัวคิ้วของนัทธีก็คลายลงไม่น้อย

วรยาเบะปาก “เราเพิ่งจะคบกันได้ไม่นาน ก็รู้ใจเขาขนาดนี้เลยเหรอ ถึงขั้นรู้ว่าเขาชอบกินอะไรไม่ชอบกินอะไรด้วย ？”

วารุณีสยายผม“ ของที่นัทธีชอบมีน้อยมาก มีอยู่ไม่กี่อย่างเอง จำง่ายมากค่ะ”

“แล้วเราล่ะ？”วรยาหันมองไปทางนัทธี “วารุณีเขารู้ใจเราขนาดนี้ เราชอบหรือไม่ชอบอะไรก็จำได้หมด แล้วเราล่ะ รู้ใจวารุณีมากแค่ไหน รู้ไหมว่าเธอชอบอะไรหรือไม่ชอบอะไรบ้าง？”

“แม่ ถามเรื่องพวกนี้ทำไมกัน ？”วารุณีจับไปที่แขนของวรยา หวังที่จะเปลี่ยนเรื่องคุย

แต่วรยากลับปฏิเสธ ดันมือเธอออก“ที่แม่ถาม ก็แค่อยากรู้ ว่าเขาจริงใจกับลูกไหม คนสองคนจะใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน จะมีเพียงลูกฝ่ายเดียวที่ทุ่มเทไม่ได้ ลูกรู้ใจและเข้าใจในตัวเขา เขาก็ต้องรู้และเข้าใจในตัวลูกด้วย เรื่องแบบนี้มันต้องสร้างขึ้นมาร่วมกัน ไม่งั้นก็จะมีเพียงหนูฝ่ายเดียวที่เป็นฝ่ายทุ่มเท ความสัมพันธ์ของพวกเราก็จะไม่เสมอภาคกัน เข้าใจไหม ？”

“หนู......”ริมฝีปากของวารุณีขยับไปมา จากนั้นก็พูดอะไรไม่ออก แล้วก้มหน้าลง

ทำไมเธอจะไม่เข้าใจ

ความรักที่ไม่เท่าเทียมกันนั้น เป็นความไม่สมประกอบ มันไปด้วยกันได้ไม่นานหรอก

“ดังนั้น คุณต้องตอบฉัน ”วรยาก็หันไปมองที่นัทธีอีกครั้ง “ฉันต้องรู้ ว่าคุณรักวารุณีมากแค่ไหน”

วารุณีก็หันไปมองที่นัทธีเช่นกัน สายตาคาดหวัง และเป็นกังวล

เธอคาดหวังให้เขาตอบได้

และก็เป็นกังวลว่าเขาจะตอบไม่ได้

นัทธีมองออกถึงความกังวลใจของวารุณี มุมปากยกหยัก วางมือไปยังศีรษะของเธอ จากนั้นก็เอ่ยพูดออกมาเสียงเบา พูดความเข้าใจและความชอบของเธอออกมา อย่างช้าๆและชัดๆ

ขณะที่เขายังคงพูดไม่หยุด ดวงตาของวารุณีก็ต้องเบิกกว้าง วรยาเองก็กะพริบตาไปด้วยความประหลาดใจ

เขารู้ทุกเรื่องจริงๆ เขาพูดออกมาทั้งหมดจริงๆ！

และที่ทำให้วารุณีต้องตื่นเต้นดีใจที่สุดก็คือ ความชอบบางอย่าง เธอเองก็แทบจะไม่รู้ตัว และยังมีพฤติกรรมเล็กๆน้อยๆ ที่เธอเองก็ยังไม่เคยรู้ แต่เขากลับสังเกตเห็นมัน

“โอเคพอแล้ว พอได้แล้ว”เห็นนัทธีพูดออกมามากมายขนาดนี้ วรยาก็รีบยกมือขึ้นห้าม“คุณพูดมาเยอะมากแล้ว ฉันเชื่อคุณแล้ว ว่าคุณรักวารุณีจริงๆ แต่！”

แค่คำว่าแต่นี้ ก็ทำเอาหัวใจของนัทธีกับวารุณี ถึงกับเต้นแรง ทำให้บรรยากาศในห้องรับรองถึงกับตึงเครียดขึ้นมา

แม้แต่เด็กทั้งสองคนก็รู้สึกได้ เงยหน้ามองผู้ใหญ่ทั้งสามคน

“แม่ แต่อะไรคะ？”วารุณีกุมมือนัทธี

นัทธีตบหลังมือของเธอ“ อย่ากังวลไป ให้คุณป้าพูดเถอะ ”