พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 308

วารุณีก็ไม่ปิดบังเขา มองเขาแล้วตอบว่า：“ปาจรีย์”

นัทธีพยักหน้าเล็กน้อย ไม่ถามอีก

วารุณีกดปุ่มพูด“โอเคปาจรีย์ พอก่อนนะ ฉันไปทำธุระต่อแล้ว”

ปาจรีย์ตอบอีโมจิ OK มา

เห็นแบบนี้ วารุณีก็หัวเราะ ปิดโทรศัพท์ แล้วยื่นมือไปเก็บเสื้อผ้าที่พื้น เตรียมลงจากเตียงไปอาบน้ำ

แต่ว่าเธอเจ็บตรงนั้นมาก และยังอยู่ตรงกลางเตียงด้วย มือจึงเอื้อมไปไม่ถึงใต้เตียง

หมดหนทาง เธอได้แต่ทำปากจู๋ มองนัทธีอย่างน่าสงสาร อยากให้เขาช่วย

นัทธีอ่านความหมายในแววตาของวารุณีออก ริมฝีปากบางๆยกขึ้น“ก็ไปเลยไม่ได้หรือไง？”

“ฉันไม่ได้สวมเสื้อผ้า！”วารุณีจึงมองเขาอย่างไม่พอใจ

นัทธีเงยคางขึ้น“ผมรู้ ทั้งตัวคุณผมเห็นหมดแล้ว ทำไมต้องอายด้วย？”

“คุณ......”วารุณีโกรธกับประโยคหน้าไม่อายของเขา จึงคว้าหมอนโยนใส่เขา

นัทธีเอาผ้าขนหนูพาดไว้ที่หลังคอ แล้วคว้าหมอนที่โยนมาไว้

วารุณีก็โล่งอก ถึงแม้ว่าเธอจะโกรธจนเขวี้ยงหมอนออกไป แต่ก็เป็นห่วงว่าจะโยนไปโดนเขา

ยังดี ที่เขาตอบสนองได้ทันเวลา

นัทธีก็รู้ว่าคำพูดของตัวเอง ทำให้วารุณีเขินอาย จึงไม่หยอกเธอ หลังจากเอาหมอนวางไว้ที่เตียงแล้ว ก็เก็บเสื้อผ้าที่พื้นยื่นให้เธอ“ให้”

วารุณีทำเสียงฮึดฮัด ดึงชุดกระโปรงมาสวม ลงจากเตียงไปอาบน้ำ

ตอนที่เธออาบน้ำ นัทธีก็โทรสั่งอาหารเช้าไปที่เบอร์ภายในโรงแรม

รอวารุณีอาบน้ำเสร็จออกมา อาหารเช้าก็มาส่งหมดแล้ว

ทานข้าวเสร็จ มารุตก็มา แล้วยังเอาเสื้อผ้าของทั้งสองคนมาด้วย

หลังจากเปลี่ยนชุดเสร็จ ทั้งสองคนก็ออกไปจากโรงแรม

บนรถ วารุณีจัดผมเผ้าแล้วพูด：“ไปส่งฉันที่ศาลก่อนละกัน วันนี้แม่ต้องฟ้องร้องคดีกับสุภัทร ฉันอยากไปดู”

“ครับคุณผู้หญิง”มารุตพยักหน้า

คำว่าคุณผู้หญิงของเขา เปลี่ยนเป็นคำนี้มาตั้งแต่วันนั้นที่วารุณีกับนัทธีได้ทะเบียนสมรสมา เช่นเดียวกับป้าส้ม

พอวันที่สองเป็นต้นมา วารุณีก็ชินแล้ว ไม่เขินแบบนั้นเหมือนตอนแรกที่ได้ยิน

แป๊บเดียว ก็มาถึงศาล

วารุณีลงจากรถ ยืนอยู่ข้างถนนแล้วโบกมือให้นัทธี“เจอกัน！”

นัทธีตอบอือ“มีเรื่องอะไร โทรหาผมนะ”

“โอเค ฉันรู้แล้ว”วารุณีพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม

นัทธีเอากระจกขึ้น แล้วมารุตก็สตาร์ทรถออกไป

นัทธีลูบขมับ พูดเสียงหม่นว่า“ไปโรงพยาบาล”

“ไปเยี่ยมคุณนวิยาเหรอครับ？”มารุตมองกระจกมองหลังอย่างแปลกใจ

นัทธีเม้มปาก“ไม่ใช่”

ได้ยินคำปฏิเสธของเขา มารุตจึงเข้าใจทันที ละสายตามองไปที่ถนนตรงหน้าแล้วพูดว่า：“ประธาน เรื่องที่คุณรักษาตัว จะไม่บอกคุณผู้หญิงจริงๆเหรอครับ？”

“ไม่จำเป็นต้องบอกเธอ”นัทธีมองไปนอกหน้าต่าง พูดเสียงเย็นชาเล็กน้อย

ผู้ชายคนหนึ่ง เรื่องที่เป็นหมันแบบนี้ เขาจะให้เธอรู้ได้ไง

พอเธอรู้แล้ว จะมีปฏิกิริยาอย่างไร รังเกียจเขาไหม？

มารุตเงียบลง

เขารู้ว่าประธานกำลังกังวลอะไร และก็เข้าใจดี ยังไงนี่ก็เป็นปัญหาเกี่ยวกับศักดิ์ศรีของผู้ชายคนหนึ่ง

ก็แค่......