พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 316

วารุณีส่ายหน้า“ไม่เอาแล้ว”

นัทธีเอาแก้วน้ำวางไว้ด้านข้าง ถามไปอีกว่า“งั้นหิวไหม？”

วารุณียังคงส่ายหน้า แสดงออกว่าตัวเองไม่หิว

นวิยาที่อยู่บนโซฟาตรงข้ามกับเตียงคนไข้ มองนัทธีที่ดูแลวารุณีอย่างใส่ใจแบบนี้ มือที่วางไว้บนที่วางมือ ก็อดไม่ได้ที่จะกำขึ้นมา ในใจก็ยิ่งอิจฉา แต่ว่าใบหน้ากลับมองไม่ออก พูดไปด้วยรอยยิ้มว่า：“คุณวารุณี ในที่สุดคุณก็ตื่นเสียที คุณไม่รู้สินะว่าช่วงที่คุณหลับไป นัทธีเป็นห่วงคุณแค่ไหน”

วารุณีเงยตาขึ้นมามองนวิยา“คุณอยู่ที่นี่ได้ไงคะ？”

“ฉันได้ยินพิชิตบอกว่าคุณวารุณีเข้าโรงพยาบาล ก็เลยมาเยี่ยมคุณสักหน่อย”นวิยาตอบกลับด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร

ในใจของวารุณีทำเสียงฮึดฮัดใส่

เยี่ยมเธอ？

มาดูนัทธีล่ะสิ

ถึงแม้ในใจจะคิดแบบนี้ แต่วารุณีกลับไม่พูดออกมา

เธอในตอนนี้ ทั้งหัวใจจมอยู่กับความเจ็บปวดที่สูญเสียแม่ไป คนอื่น เธอจึงไม่อยากไปสนใจมากนัก

ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์ก็ขึ้นมาทำลายความเงียบในห้องคนไข้

นัทธีหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า พอมองดูแล้ว ก็ขมวดคิ้ว“ผมออกไปรับสายก่อนนะ นวิยาคุณกลับไปก่อนเถอะ”

“ฉันไม่รีบ ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาที่พยาบาลมาตรวจห้อง ฉันอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนคุณวารุณีละกัน”นวิยามองไปที่วารุณี

นัทธีลังเลเล็กน้อยอยู่แป๊บหนึ่ง สุดท้ายก็ยอม

สถานการณ์ของวารุณีตอนนี้ มีคนอยู่ด้วย เขาก็วางใจเล็กน้อย

คิดไป นัทธีก็ลูบผมของวารุณี แล้วหยิบโทรศัพท์ออกไป

ในห้องคนไข้เหลือแค่วารุณีกับนวิยาเพียงสองคน

วารุณีไม่อยากสนใจนวิยา แต่นวิยากลับไม่คิดแบบนี้

เธอจับที่รองมือบนโซฟาแล้วยืนขึ้นมา เดินไปที่เตียงคนไข้ แล้วหยุดลงที่ข้างเตียง“คุณวารุณี ฉันได้ยินพิชิตบอกว่า เพราะว่าแม่เสียชีวิต คุณจึงเสียใจมาก เลยได้นอนที่โรงพยาบาลเหรอคะ？”

ได้ยินว่าแม่เสียชีวิตสี่คำนี้ รูม่านตาของวารุณีก็หม่นลงไป ในที่สุดก็มีปฏิกิริยาตอบโต้ เธอค่อยๆหันคอที่เคล็ดมองไปที่นวิยา“นี่เกี่ยวอะไรกับคุณเหรอคะ？”

“ไม่เกี่ยวค่ะ”นวิยายักไหล่ ใบหน้ามีรอยยิ้มเจตนาร้าย“แต่ฉันเห็นสภาพคุณวารุณีเสียใจแล้ว ก็ดีใจมากจริงๆ”

รูม่านตาวารุณีสั่นคลอน“ดีใจ？”

“ใช่ค่ะ”นิ้วมือของนวิยาลูบไล้ไปที่ราวของเตียงคนไข้ น้ำเสียงแฝงไปด้วยความป่วย“ดูสภาพตอนนี้ของคุณวารุณีแล้ว ฉันก็นึกถึงฉันเมื่อก่อน เมื่อก่อนตอนที่ถูกคุณแย่งนัทธีไป ตอนนั้นฉันก็ตายเสียดีกว่าอยู่ไปแบบนี้ ดังนั้นตอนนี้ฉันเห็นสภาพคุณวารุณีแล้ว ฉันดีใจมาก”

“ที่แท้ก็แบบนี้เอง”วารุณีจับผ้าห่มที่ตัว หัวเราะอย่างเย็นชา：“คิดไม่ถึงว่าคุณนวิยาจะพูดคำที่น่าตกใจ ทำให้คนรู้สึกกลัวแบบนี้ออกมา ดูเหมือนว่านี่สินะคือตัวตนที่แท้จริงของคุณนวิยา”

สายตานวิยาสั่นคลอน ไม่ปฏิเสธ และก็ไม่ยอมรับ

วารุณีหลับตาลง“ฉันอยากรู้ว่า ทำไมตอนนี้คุณนวิยาไม่เสแสร้งต่อหน้าฉันอีกล่ะค่ะ？”

“ไม่มีทำไมหรอกล่ะ เสแสร้งก็เหนื่อยเหมือนกัน และฉันก็เอียนไปหมด ยิ่งไปกว่านั้นนัทธีก็ไม่อยู่ที่นี่ ฉันเสแสร้งหรือไม่เสแสร้งต่างกันตรงไหน”นวิยายักไหล่

ริมฝีปากซีดขาวของวารุณีเม้มแน่น“เหรอคะ？ในเมื่อนี่คือตัวตนที่แท้จริงของคุณนวิยา งั้นฉันขอถามคุณนวิยาได้ไหม คนที่เผาโกดังฉัน ทำให้ลูกชายฉันกับเพื่อนฉันประสบอุบัติเหตุ รวมทั้งร่วมมือกับสุภัทรเพื่อจับตัวฉันไปเรื่องพวกนี้ ใช่คุณนวิยาทำไหมคะ？”

ก่อนหน้านี้เธอสงสัยมาเสมอ แต่ต่อมาความสงสัยก็หายไป

จนกระทั่งตอนนี้ นวิยาเผยตัวตนที่แท้จริง เธอจึงเกิดความสงสัยนั่นขึ้นมาอีกครั้ง

นวิยามองวารุณีอย่างตกใจ“ที่แท้คุณวารุณีก็ประสบเรื่องที่น่ากลัวขนาดนี้เชียวเหรอคะ？”

วารุณีจ้องนวิยาด้วยสายตาเย็นชา เหมือนว่าอยากดูจากใบหน้าเธอให้ออกว่าเธอไม่รู้จริงๆ หรือว่าเสแสร้งอยู่

แต่มองไปสักพัก นวิยาก็ยังคงมีอาการตกใจและประหลาดใจ เหมือนว่าเธอไม่รู้อะไรเลยจริงๆ

จะได้อย่างไรกันล่ะ

เก็บกลับไป งั้นแผนของเธอจะสำเร็จได้อย่างไร

ดังนั้น วินาทีที่มือของวารุณีเก็บเข้าไปนั้น ทันใดนั้นนวิยาก็คว้ามือของวารุณีมา แล้วผลักเข้าใส่ตัวเอง

นวิยาล้มลงไปที่พื้น ท่ามกลางสายตาที่ตกใจของวารุณี แล้วส่งเสียงร้องออกมา

นัทธีกับพิชิตผลักประตูเข้ามาพร้อมกัน ฉากที่เห็นก็คือมือของวารุณียื่นไปกลางอากาศ ส่วนนวิยากลับนั่งไปที่พื้นอย่างหวาดกลัว

ฉากนี้ ใครๆก็มองออกว่าเกิดอะไรขึ้น

วารุณี ผลักนวิยา！

เห็นฉากแบบนี้ สีหน้าพิชิตก็หม่นลง นัทธีก็ขมวดคิ้วขึ้นมา

ตอนที่พวกเขาเข้ามา วารุณีก็เอาสายตาล็อกไปที่นัทธี วินาทีที่เห็นเขาขมวดคิ้ว ในใจของเธอก็หม่นลง

“นวิยา คุณไม่เป็นไรใช่ไหม？”พิชิตรีบวางแฟ้มเอกสารในมือลง แล้วเดินเข้าไปประคองนวิยาขึ้นมา

นวิยาพิงไปในอ้อมแขนของเขา น้ำตาคลอไปมาที่เบ้าตา“พิชิต ฉันกลัวมาก”

“เอาเถอะ ไม่เป็นไรแล้ว”พิชิตตบหลังของนวิยา จากนั้นถามว่า：“เกิดอะไรขึ้นกันแน่？”

เขามองวารุณี

วารุณียังไม่ตอบ นวิยาก็ก้มหน้าลงพูดว่า：“นี่ไม่เกี่ยวกับคุณวารุณี คุณวารุณีไม่ได้ตั้งใจ เธอแค่โกรธมากไปหน่อยจึงผลักฉัน ฉันแย่เองแหละ”

คำพูดของเธอนั้นชัดเจนมากว่า กำลังบอกผู้ชายสองคนนี้ว่า วารุณีผลักเธอ

วารุณีโกรธจนหัวเราะ มองไปที่นัทธี“ถ้าฉันบอกว่าฉันไม่ได้ผลักเธอ คุณเชื่อไหม？”