พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 33

ในตอนนี้เอง กริ่งประตูก็ดังขึ้นทันที

วารุณีใช้ไม้เท้าพยุงไปเปิดประตู อารัณก็รีบใช้โอกาสนี้วิ่งกลับเข้าไปในห้อง

เมื่อเปิดประตูออก พงศกรก็แบกกล่องยาเข้ามา ตอนที่กำลังจะทักทาย ก็เห็นว่าในห้องมีแขกอยู่ด้วย

“คุณนัทธี ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่ได้？” พงศกรที่มีแววตาอ่อนโยน จู่ๆ กีสายตาก็พลันเปลี่ยนเป็นความคมกริบขึ้นมา

นัทธีมองออกว่าเขาไม่ค่อยอยากจะต้อนรับตัวเองเท่าไหร่ แถมยังมีความระแวงอีกด้วย เลยหรี่ตาสุกใสนี้ลง

ชายคนนี้ระแวดระวังอะไรเขาอยู่นะ？

วารุณีเห็นว่านัทธีเม้มปากบางๆโดยที่ไม่พูดอะไร เลยเปิดปากตอบเอง “ประธานนัทธีเป็นคนมาส่งพวกเรากลับมา”

“งั้นเหรอ” พงศกรมีแววตาจริงจังขึ้น “ต้องขอบคุณคุณนัทธีมากนะ”

เขายื่นมือไปหานัทธี

นัทธีมองสักพัก แต่ก็ไม่มีท่าทีจะจับมือทักทายเขากลับ ก่อนจะพูดขึ้นเบาๆ “ไม่เป็นไรหรอก ฉันต้องไปแล้วล่ะ”

พงศกรเองก็ไม่ได้โกรธ พลางยิ้มเบาๆ แล้วก็เอามือลง “คุณนัทธีจะไม่อยู่อีกหน่อยเหรอ？”

“ไม่ต้องหรอก” นัทธีพูดออกมาด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ก่อนจะก้าวขาเดินออกไปจากประตู

ตอนที่ไหล่เสียดกัน ทั้งสองคนก็สบตากัน ก่อนจะประสานสายตากันสักพัก

ในเวลานั้น นัทธีก็พอที่จะมองพงศกรออกแล้ว

ชายที่เก่งกับการเสแสร้งนั้น ท่าทางอ่อนโยนนั้นมันจอมปลอม ความเย็นชาและยากแท้หยั่งถึงนั้นถึงจะเป็นด้านที่แท้จริงของชายคนนี้

แต่ชายที่จอมปลอมแบบนี้ ก็ไม่รู้ว่าเธอชอบไปได้อย่างไร

เมื่อคิดๆ ไป นัทธีก็หันหัวไปมองวารุณีสักพัก

วารุณียิ้มให้เขาเล็กน้อย โดยที่ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไร เมื่อส่งเขาไปข้างนอก แล้วมองเขาเข้าไปในลิฟต์ ถึงจะหันตัวเดินกลับเข้าไปในห้อง

ตอนที่ปิดประตูแล้ว อารมณ์ของวารุณีก็ถูกกดลงมาทันที “อารัณ！”

เมื่ออารัณได้ยินเสียงเรียกเธอ ก็เดินออกมาด้วยรอยยิ้มแห้งๆ “หม่ามี๊…”

วารุณีเดินมาหาอารัณด้วยใบหน้าเคร่งเครียด “หนูบอกหม่ามี๊มา ว่าทำไมเอาของแบบนี้มากำไว้ในมืออีกแล้ว？ครั้งก่อนก็ดึงผมของน้องมาแล้ว หม่ามี๊ก็บอกหนูแล้ว ว่าอย่าเล่นอะไรแบบนี้อีก ทำไม……”

“หม่ามี๊ขอโทษ หนูรู้ว่าผิดไปแล้ว ครั้งหน้าหนูจะไม่ทำแล้ว” เธอยังไม่ทันพูดจบ อารัณก็ดึงชายเสื้อของเธอ พลางมีท่าทีน่าสงสาร

เมื่อวารุณีเห็นลูกชายออดอ้อน คำพูดที่อยากจะสั่งสอนก็พูดไม่ออกเลย ความโกรธในใจก็ระบายออกมาไม่ได้เช่นเดียวกัน

อีกสักพัก เธอก็ถอนหายใจอีกครั้ง พลางจิ้มหน้าผากของลูกชายด้วยความไร้ทางเลือก “หนูนี่นะ！”

อารัณกอดแขนของเธอ ก่อนจะมีแววตาของความเจ้าเล่ห์ และรู้ว่าเรื่องนี้คงจะรอดตัวแล้ว

“วารุณี เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ？” พงศกรที่อยู่ข้างๆ ก็ได้ยินแม่ลูกคุยกัน เลยถามด้วยความงุนงง

วารุณีอธิบาย “เด็กคนนี้ดื้อ จนเกือบจะทำให้ประธานนัทธีไม่พอใจ ยังดีที่ประธานนัทธีไม่เอาเรื่อง ไม่อย่างนั้นฉันคงจะไม่ได้อยู่ในบริษัทต่อไปแล้ว”

เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ เธอก็หยิกแก้มของอารัณ “โอเค เก็บเลโก้ให้ดี ถ้ามีครั้งหน้าอีก หม่ามี๊จะริบให้หมดเลย รู้ไหม？”

อารัณรู้ว่าครั้งนี้หม่ามี๊ไม่ได้ล้อเล่นกับตัวเอง เลยรีบตอบรับ “รู้แล้วล่ะ”

“รู้ก็ดี ไปเล่นเถอะ เดี๋ยวหม่ามี๊จะไปทำอาหารแล้ว”

เมื่อพูดจบ วารุณีก็กลับไปที่ห้องครัว

หลังจากกินข้าวเสร็จ วารุณีก็พาไอริณไปอาบน้ำ ในห้องรับแขกเลยเหลือเพียงอารัณกับพงศกร

อารัณปีนไปข้างๆ พงศกร “พ่อบุญธรรม ช่วยอะไรหนูหน่อยได้ไหม？”

“ช่วยอะไรเหรอ？” พงศกรกำลังเตรียมยาที่เดี๋ยวจะต้องทำความสะอาดแผลให้วารุณี เมื่อได้ยินเด็กคนนี้พูด ก็หยุดทำก่อนจะหันมามองเขา

อารัณมองไปในห้องด้วยความกลัว ก่อนจะหยิบถุงที่ปิดอย่างแน่นหนาสองใบในกระเป๋าออกมา

พงศกรรับมาดู ก่อนจะหรี่ตาลง “เส้นผมงั้นเหรอ？”

“อือๆ นี่เป็นเส้นผมของหนูกับคุณอานัทธี” อารัณพูดเสียงต่ำ