พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 348

“เธอหมายถึง เจ้าหญิงน้อย？”ดวงตาวารุณีเป็นประกาย

“ใช่”ลีน่าพยักหน้า

“เดี๋ยวก่อน ฉันส่งข้อความก่อน”วารุณีหยิบโทรศัพท์ออกมาจากในกระเป๋า ส่งข้อความให้ปาจรีย์

ยังไงครั้งที่แล้วปาจรีย์ก็บอกว่า อยากไปดูเจ้าหญิงน้อย

ก็แค่ครั้งนี้ลีน่ารีบดึงเธอออกไป เธอจึงได้แต่ส่งข้อความให้ปาจรีย์ ให้ปาจรีย์รีบตามตัวเองไป

“โอเค”วารุณีส่งข้อความเสร็จ ก็เก็บโทรศัพท์

ลีน่าถาม：“เธอส่งให้ใคร？”

“ปาจรีย์”วารุณีตอบกลับ

ลีน่าตอบอ้อ ไม่ถามอีก

แป๊บเดียว ก็ถึงโรงแรม

ทั้งสองคนมาตรงหน้าห้องเพรสซิเดนสูทห้องหนึ่ง

ลีน่าเคาะประตู แป๊บเดียวก็มีแม่บ้านคนหนึ่งเปิดประตู เชิญทั้งสองคนเข้าไป

ในที่สุดวารุณีก็เห็นเจ้าหญิงน้อย บอกได้แค่ว่า สมแล้วที่เป็นชนชั้นเจ้า คำพูดและการกระทำนั้นมีมารยาทมาก

“เราเห็นการออกแบบของพวกเธอแล้ว ดีมากๆ เราชอบมาก ไม่รู้ว่าจะออกมาเป็นชุดได้เมื่อไหร่？”เจ้าหญิงน้อยถาม

วารุณีกับลีน่าสบตากัน

ลีน่าตอบ“ถ้าเครื่องประดับ ผลิตทั้งห้าชิ้นด้วยกันแล้ว ช้าที่สุดก็ครึ่งเดือนเพคะ”

วารุณีก็พูดตาม“ชุดราตรีก็เช่นกันเพคะ”

“งั้นก็ดี งั้นเราก็จะอยู่ที่นี่ครึ่งเดือน รอชุดราตรีกับเครื่องประดับเสร็จแล้ว เราจะเอากลับประเทศด้วย”พูดจบ เจ้าหญิงน้อยก็โบกมือให้กับแม่บ้าน

แม่บ้านยื่นการ์ดเชิญให้วารุณีกับลีน่าคนละใบ

นี่คือการ์ดเชิญพิธีบรรลุนิติภาวะของเจ้าหญิงน้อย อยากจะเชิญพวกเธอไปร่วมงานด้วย

“เป็นที่รู้จักกันดีว่า ประเทศเราเป็นแหล่งผลิตเหมืองแร่ที่อุดมสมบูรณ์มาก และเป็นประเทศแห่งอัญมณี ดังนั้นเราเลยเชิญดีไซเนอร์เครื่องประดับกับดีไซเนอร์เสื้อผ้าที่มีชื่อเสียงจำนวนมาก พวกเธอไปก็จะได้รู้จักคนสายงานเดียวกันบางส่วน”เจ้าหญิงน้อยดื่มชาแดงแล้วพูด

วารุณีได้ยิน ก็รอคอยงานเลี้ยงนี้มาก บอกกับลีน่าว่าจะไป

ออกไปจากห้องเพรสซิเดนสูท ปาจรีย์จึงรีบเข้ามา

มองเห็นทั้งสองคน เธอก็ขมวดคิ้วร้องออกมา“พวกเธอเห็นหมดแล้วเหรอ？”

“ใช่”วารุณีมองเธออย่างเห็นใจ“ใครให้เธอมาช้าขนาดนี้ล่ะ？”

“ฉันก็ไม่อยากเหมือนกัน แต่ระหว่างทางรถติด”ปาจรีย์ยิ้มอย่างขมขื่น

วารุณีส่ายหน้าอย่างตลก จากนั้นยื่นการ์ดเชิญไป“เอาน่ะ อย่าอุดอู้สิ อีกครึ่งเดือนข้างหน้า ฉันจะพาเธอไปร่วมงานเลี้ยงของเจ้าหญิงน้อย ก็ได้เจอแล้วนี่ และยังได้เจอตัวพ่อตัวแม่ในวงการตั้งมากมายด้วย”

ดวงตาของปาจรีย์เป็นประกาย เปิดการ์ดเชิญทันที“ดีจัง ขอบคุณนะวารุณี”

“ไม่ต้องเกรงใจ”วารุณีหัวเราะ

ออกไปจากโรงแรม ลีน่าลากับทั้งสองคนที่หน้าประตู

วารุณีกับปาจรีย์กลับมาที่บริษัทด้วยกัน

จนตอนเย็น นัทธีโทรศัพท์มา บอกเธอว่า ให้เธอไปรับเด็กสองคนกลับไปก่อน เขายังมีประชุมอีกไปไม่ได้

วารุณีไม่ได้ถามมาก ก็ตกลงไป

พอเลิกงาน เธอก็ไปรับลูกทั้งสองคนกลับไป

กลับมาที่คฤหาสน์ ในคฤหาสน์นั้นเงียบมาก มีแค่ป้าส้มที่กำลังยุ่งอยู่

วารุณีให้ลูกทั้งสองคนขึ้นไปเล่นก่อน จากนั้นจึงถามป้าส้ม：“ป้าส้ม คุณนวิยาไม่อยู่เหรอ？”

“คุณหมอพิชิตมารับเธอไปเดทแล้วค่ะ”ป้าส้มตอบกลับด้วยรอยยิ้ม

สำหรับเรื่องที่นวิยากับพิชิตคบกันนั้น เธอก็รู้สึกยินดีที่รับรู้

ยังไงคุณผู้ชายก็แต่งงานแล้ว นวิยาก็ยังเอาแต่จับจ้องคุณผู้ชาย นี่มันน่ารำคาญมาก

“แบบนี้นี่เอง”วารุณีพยักหน้า สื่อว่าเข้าใจ

ตอนหัวค่ำ นัทธีกลับมา เห็นนวิยาไม่อยู่ ไม่รู้สึกแปลกใจอะไร

ชัดเจนว่าเขารู้อยู่แล้วว่าเธอออกไป

วารุณีไม่ได้ถามเขาว่ารู้ได้อย่างไร มีอยู่แค่สองแบบอย่างไม่ต้องแปลกใจ ไม่พิชิตพูด ก็เป็นนวิยาที่พูด

ทานข้าวเสร็จ สี่คนพ่อแม่ลูกก็ขึ้นไปชั้นบน

นัทธียังมีงานอยู่ ก็ไปที่ห้องทำงาน วารุณีอยู่เล่นตัวต่อไม้กับลูกทั้งสองคนในห้องสักพัก จึงกลับห้องไปอาบน้ำ

อาบน้ำเสร็จ เธอก็ลงมาเทน้ำ ได้ยินชั้นล่างมีเสียงคุยกัน เป็นพิชิตกับนวิยา

“คุณหมอพิชิต”วารุณีลงมาจากชั้นบน มองเห็นทั้งสองคน ก็ทักทายทั้งสอง