พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 353

นัทธีก็ทำเหมือนไม่ได้ยิน จูบไปอีกครั้ง

และจูบของเขาก็รุนแรงกว่าปกติ แรงที่ออกมา เหมือนมีการลงโทษบางอย่าง ทั้งแทะเล็มและกัดริมฝีปากของวารุณี

วารุณีค่อยๆเข้าใจ เขากำลังลงโทษเธอ

ลงโทษที่เมื่อคืนเธอพูดไม่เป็นคำพูด ทิ้งเขาไปอยู่กับปาจรีย์

เมื่อคิดเช่นนี้ วารุณีกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ก็ไม่ผลักเขาอีก โอบคอของเขาตอบรับเขาไป

ในเมื่อเขาไม่รังเกียจที่เธอไม่ได้แปรงฟัน งั้นเธอจะผลักเขาออกทำไม

แป๊บเดียว นัทธีก็ยังไม่พอใจนักกับจูบนี้ ก้มตัวกดวารุณีล้มไปที่เตียง

วารุณีก็ตอบรับเขาอย่างให้ความร่วมมือ

ทั้งเช้านี้ ก็ผ่านไปด้วยความรักใคร่สุดซึ้งของทั้งสองคน

รอจนทุกอย่างจบลงและเงียบสงบ ก็สิบเอ็ดโมงกว่าแล้ว

ท้องของวารุณีร้องขึ้นมาด้วยความหิว แต่กลับนอนบนเตียงอย่างไร้เรี่ยวแรงที่จะเคลื่อนไหว แม้แต่ดวงตาก็ขี้เกียจจะลืมขึ้น

นัทธีกลับยืนอยู่ข้างเตียงอย่างพอใจ ก้มหน้ามองเธอ

ถึงแม้ประจันหน้ากันอย่างซึ่งๆหน้ามาหลายครั้งแล้ว แต่ตอนนี้ วารุณีก็ยังเขินอายกับการจ้องมองของเขาอยู่บ้าง หน้าแดงจนดึงผ้าห่มมาปิดตัวเองไว้

“มองอะไร？”วารุณีกลอกตาใส่เขา

นัทธีเก็บผ้าคลุมอาบน้ำที่พื้นขึ้นมาสวม“ผมพาคุณไปอาบน้ำเอง”

“ฉันไปเองได้”วารุณีลูบขมับแล้วพูด

นัทธีทำเป็นเหมือนไม่ได้ยิน เปิดผ้าห่มที่ตัวเธอโดยตรง แล้วอุ้มเธอขึ้นมา

ดวงตาวารุณีเบิกโต“คุณ......”

“อย่าขยับ อยากจะกินข้าวตอนเย็นหรือไง？”นัทธีตบก้นของเธอ

วารุณีรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงของร่างกายชายหนุ่มอย่างชัดเจน ก็อุทานใส่เขาออกไปเสียงเบา“ทำไมคุณถึง......”

“แล้วจะทำไมล่ะ？”ชายหนุ่มละสายตาลง มองเธอเหมือนจะยิ้มก็ไม่ยิ้ม

วารุณีหน้าแดง หลบสายตาเขา“เปล่า ยังไม่รีบไปอีก”

ชายหนุ่มหัวเราะเสียงเบา เร่งฝีเท้าเข้าไปในห้องน้ำ วางเธอลงใส่ในอ่าง จากนั้นเปิดน้ำ

พอรองน้ำได้พอประมาณแล้ว นัทธีก็ถอดเสื้อคลุมอาบน้ำที่ตัว แล้วยืนขึ้นเข้าไป

ดีที่อ่างน้ำใหญ่พอ แช่ทั้งสองคนได้มากพอ วารุณีก็ไม่ไล่เขาไป ปล่อยเขากอดตัวเองไว้ในอ้อมแขนแล้วแช่น้ำ

แช่ไปได้ประมาณสองชั่วโมง น้ำค่อยๆเย็นลง ทั้งสองคนจึงออกมาจากอ่างน้ำ สวมชุดคลุมอาบน้ำเสร็จก็เป่าผมให้แห้ง จากนั้นเปลี่ยนชุดออกไปจากห้อง

นัทธีพาวารุณีมาที่ห้องอาหารโรงแรม เพิ่งเข้าไป ปาจรีย์โบกมือให้ทั้งสองคน“วารุณี ประธานนัทธี ทางนี้！”

วารุณีมองเห็นเธอ ก็โบกมือตอบกลับด้วยรอยยิ้มเหมือนกัน“สามี ไปทางปาจรีย์เถอะ”

นัทธียืนนิ่งไม่ขยับ กลับมองไปทางปาจรีย์อย่างเย็นชา

ปาจรีย์ตัวสั่น รอยยิ้มที่ใบหน้าแข็งทื่อ ไม่เข้าใจว่าทำไมนัทธีต้องมองเธอแบบนี้ มองจนในเธอนั้นตื่นตระหนก

วารุณีก็รู้สึกว่าชายหนุ่มไม่ชอบใจปาจรีย์นัก จึงคิดเล็กน้อย ก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ส่ายหน้ายิ้มๆ“ไม่ใช่ว่าคุณ กำลังหึงปาจรีย์หรอกนะ？”

“เปล่า”สายตานัทธีมองไปทางอื่น

วารุณีไม่เชื่อเท่าไหร่นัก รู้สึกตลกสุดๆ“งั้นโอเค พวกเราไปกินที่อื่นเป็นไง ไม่นั่งกับพวกปาจรีย์”

นัทธีตอบอือ

พูดจบ เขาก็เดินไปก่อน ไปหาที่

วารุณีไม่ได้รีบตามไป แต่ชี้ไปที่นัทธี บอกปาจรีย์ว่าพวกเขาจะไปนั่งที่อื่น แล้วจึงตามนัทธีไป

ปาจรีย์เกาหัว คิดไม่ออกว่าทำไมพวกเขาไม่นั่งกับเธอ จะไปที่อื่นให้ได้