พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 36

“นั่นสิ ดังนั้นหม่ามี๊เลยต้องให้เด็กน้อยอารัณมาช่วยไงล่ะ” วารุณีจับแก้มน่ารักน่าชังของเขา

แต่มองๆ ไป แววตาก็มีความสับสนขึ้นมา

จู่ๆ เธอก็พบว่าเด็กคนนี้เหมือนนัทธียังไม่พอ แต่ขนาดท่าทีเวลาโกรธ ยังเหมือนนัทธีเป็นอย่างมาก มันน่าแปลกใจจริงๆ เลย

“โอเค หนูจะหาคนที่แกล้งหม่ามี๊มาให้ได้！” อารัณกำหมัดเพื่อเป็นการรับประกัน

วารุณีจุ๊บเขา “หม่ามี๊ต้องขอบใจลูกมากนะ”

“หม่ามี๊ ไอริณเองก็อยากได้จุ๊บๆ ด้วย” ไอริณเห็นพี่ถูกจุ๊บ แต่ตัวเองไม่ถูกจุ๊บ เลยไม่พอใจ ก่อนจะเบ้ปากขึ้นมา

วารุณีปล่อยอารัณออกอย่างไม่รู้จะทำอย่างไร ก่อนจะเอาแก้มของไอริณมาจุ๊บ “ตอนนี้พอใจหรือยัง เจ้าหญิงไอริณของฉัน？”

ไอริณไม่ได้ตอบ ก่อนจะบิดตัวไปมา ก่อนจะเอาหน้าซุกเข้าไปในอ้อมกอดของวารุณี

อารัณชี้ไปทางไอริณพลางยิ้มให้ “หม่ามี๊ คุณบอกว่าไอริณเป็นเจ้าหญิง ไอริณเขินแล้วนะ”

“ชู่！” เมื่อรู้สึกว่าลูกสาวในอ้อมกอดนิ่งไป วารุณีเลยรีบทำท่าให้อารัณเงียบ เพื่อไม่ให้เขาพูดอะไร

ถ้ายังพูดต่อไปอีก เด็กคนนี้คงไม่กล้าออกมาเจอหน้าใครอีก

อารัณเองก็ฉลาดเป็นอย่างมาก เลยรีบพยักหน้า โดยที่ไม่พูดอะไร

เพียงไม่นาน ก็ถึงที่พักแล้ว

อารัณเปลี่ยนรองเท้าก่อนจะวิ่งเข้าไปในห้อง

วารุณีหยิบของเล่นออกมา ก่อนจะให้ไอริณเล่นอยู่ที่พรม จากนั้นก็ยกแก้วนมไปหาอารัณที่ห้อง

อารัณกำลังนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ ก่อนจะตั้งใจเคาะแป้นพิมพ์

วารุณีไม่ได้เรียกเขา แต่หลังจากที่ค่อยๆ เอาแก้วนมวางลงเบาๆ ก็ยืนอยู่ข้างหลังเด็กคนนี้ ก่อนจะมองหน้าจอพร้อมกับเด็กคนนี้

บนหน้าจอมีตัวเลขมากมายในตอนนี้ เต็มไปหมด แถมตอนนี้ยังกะพริบไปมา จนทำให้ตาลายอีกด้วย

ถึงวารุณีจะอ่านไม่ออก แต่กลับรู้สึกถึงความภาคภูมิใจเป็นอย่างมาก

เมื่อปีก่อน เธอพาเด็กทั้งสองคนไปบ้านอาจารย์ ลูกชายของอาจารย์ พบว่าอารัณมีพรสวรรค์ เลยสอนการแฮ็กให้กับอารัณ

ภายในเวลาสั้นๆ อารัณก็กลายเป็นนักแฮ็กมือฉมังแล้ว

แต่เธอเป็นห่วงว่าอารัณยังเด็กอยู่ กลัวจะถูกคนใช้ให้ทำเรื่องอะไรที่ไม่ดี ดังนั้นเลยไม่ให้อารัณใช้การแฮ็กนี้เลย

ระหว่างที่คิดนั้น อารัณหยุดลง ก่อนจะพูดด้วยใบหน้าจริงจัง “หม่ามี๊ เจอแล้ว กล้องวงจรปิดของบริษัทมีร่องรอยการถูกคนตัดต่อจริงๆ ด้วย”

“เป็นแบบนี้จริงๆ ด้วย！” วารุณีโกรธจนเบะปาก

เธอก็ว่าอยู่ ว่าไม่มีใครมาแตะต้องบริเวณโต๊ะทำงานของเธอ แต่แบบร่างของเธอกลับหายไปได้อย่างไร ต้องเป็นเพราะปัญหาของกล้องวงจรปิดแน่เลย

“เด็กน้อย ยังสามารถกู้คืนภาพกล้องวงจรปิดได้ไหม？” วารุณีถาม

อารัณวางนมในมือลง ก่อนจะเลียที่นมที่เลอะขอบปาก พลางพูดด้วยความมั่นใจ “ได้อยู่แล้ว คอยดูนะ！”

พูดไป เขาก็วางมือกลับไปที่แป้นพิมพ์ แล้วก็พิมพ์อย่างคล่องแคล่ว ด้วยความรวดเร็วเป็นอย่างมาก

จากนั้นราวสองนาที อารัณก็กดเสร็จสิ้น “เสร็จแล้ว！”

วารุณีรีบปรี่เข้าไปด้านหน้าของหน้าจอ ก่อนจะมองด้วยความจริงจัง

หลังจากที่ดูแล้ว เธอก็เบิกตาโพลงด้วยความไม่อยากจะเชื่อ “เป็นเธอนี่เอง！”

“หม่ามี๊ เธอเป็นใครเหรอ？” อารัณชี้ไปทางผู้หญิงบนหน้าจอ พลางถามด้วยความหนักใจ

วารุณีหลับตาลงด้วยความรู้สึกไม่ดี หลังจากที่ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ในแววตาก็เหลือเพียงความเย็นชา “เธอเป็นเพื่อนร่วมงานของหม่ามี๊เอง และก็เป็นรุ่นพี่ด้วย ปกติดีกับหม่ามี๊มากเลยนะ หม่ามี๊คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าเธอจะทำเรื่องแบบนี้ได้ลงคอ！”

“แล้วเธอออกแบบได้ดีหรือเปล่า？” อารัณสงสัย

ถึงวารุณีจะไม่รู้ว่าเขาถามทำไม แต่ก็ตอบ “เอาจริงๆ ก็ธรรมดานะ ไม่อย่างนั้นอายุขนาดนี้แล้วคงจะได้เป็นหัวหน้าของทีมออกแบบแล้วล่ะ”

“งั้นฉันรู้แล้วว่าทำไมเธอถึงทำแบบนี้ ต้องเป็นเพราะอิจฉาหม่ามี๊แน่นอน ถึงอย่างไรหม่ามี๊ก็เก่งมากขนาดนี้ ไม่แปลกเลยที่จะได้เจอคนอิจฉา” อารัณเอนคอไปมา พลางพูดออกมาอย่างจริงจัง