พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 37

มีเสียงตึงดังขึ้น จากนั้นลิฟต์ก็สั่นอย่างรวดเร็ว

วารุณีล้มลงที่ลิฟต์ นัทธีก็ล้มทับตัวเธอ

ทั้งสองคนสบตากัน พลางอึ้งไป

วารุณีมองผู้ชายอย่างเหม่อลอย สมองก็คิดอะไรไม่ออก

นัทธีเองก็ทำอะไรกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นนี้ไม่ทัน

เขาเห็นใบหน้าของเธอแดงก่ำ และริมฝีปากที่แดงเช่นเดียวกัน แววตาก็อดไม่ได้ที่จะมืดมนลงเล็กน้อย

แต่เพียงไม่นาน นัทธีก็มีสติกลับมา ก่อนจะลุกขึ้นจากตัวของวารุณีอย่างรวดเร็ว แล้วก็จัดแจงเสื้อผ้า พลางพูดเสียงต่ำ “ขอโทษด้วย ที่เสียมารยาทกับคุณ”

“ไม่……ไม่เป็นไร” วารุณีเองก็ยันแขนขึ้นมา ก่อนจะตอบเบาๆ โดยที่ไม่กล้ามองเขา

เธอรู้สึกได้ ว่าตอนนี้ใจของเธอเต้นแรงมาก ใบหน้าเองก็ร้อนขึ้น จนสงบใจลงไม่ได้เลย

นอกจากคืนนั้นเมื่อห้าปีที่แล้ว นี่ก็เป็นครั้งแรกที่เธอได้เข้าใกล้ผู้ชายมากขนาดนี้ ครั้งก่อนเขากอดเธอยังไม่ได้ใกล้ขนาดนี้ แต่การเข้าใกล้ขนาดนั้นของเธอเมื่อครู่ เพียงแค่เงยหน้าก็สามารถจูบกับเขาได้แล้ว

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ วารุณีก็หันไปเล็กน้อย แล้วมองไปที่ริมฝีปากของนัทธี

ริมฝีปากบางของเขา มันสวยมาก ส่วนสีสันเองก็เบาบาง มองแล้วอยากจะจูบเป็นอย่างมาก

เดี๋ยว เธอกำลังคิดอะไร？

วารุณีอดไม่ได้ที่จะปิดหน้าตัวเอง เพราะเธอทำอะไรไม่ถูกแล้ว

เธอกำลังคิดอะไรกับนัทธีอยู่！

นัทธีเห็นท่าทีที่คุมตัวเองไม่อยู่ของวารุณี ก็ขมวดคิ้ว “คุณเป็นอะไรเหรอ？เจ็บตรงไหนหรือเปล่า？”

“เปล่า！” วารุณีรีบตอบ

เธอแค่รู้สึกเขินอาย กับความคิดของตัวเอง

นัทธีไม่ได้ถามต่อ ก่อนจะชายตาลงมามองวารุณี

วารุณีกลัวว่าเขาจะมองออกว่าตัวเองคิดอะไร เลยรีบหันหัวไป พลางกระแอมเบาๆ “คือ……ประธานนัทธี คุณเจ็บตรงไหนหรือเปล่า？”

“เปล่า” นัทธีผลุบตาลง พลางตอบสั้นๆ

“ก็ดีแล้ว” วารุณีโล่งใจ

เธอรู้ ว่าเขาล้มมาด้วย เพราะพยายามจะดึงเธอเอาไว้

ถ้าเกิดเขาเจ็บ เธอคงจะรู้สึกแย่มากเลย

ติ๊ง ลิฟต์หยุดลง

นัทธีเดินนำออกจากลิฟต์ไปก่อน วารุณีตั้งสติ ก่อนจะเดินตามออกไป

เมื่อถึงแผนกออกแบบ นัทธีก็เปิดประตูของห้องทำงานพิชญา

เมื่อพิชญาเห็นเขา ก็ดีใจมาก เลยรีบลุกเดินไปหาเขา “นัทธี ทำไมคุณ……”

ยังไม่ทันพูดจบ พิชญาก็เห็นข้างหลังนัทธีก็คือวารุณี ความดีใจในตอนแรกก็นิ่งไปในทันที

เกิดอะไรขึ้น？

พวกเขาสองคนมาอยู่ด้วยกันได้อย่างไร？

วารุณีทำเหมือนไม่เห็นความโกรธในแววตาของพิชญา ก่อนจะหันไปหานัทธีพลางพูดขึ้น “ประธานนัทธี ฉันไปเรียกเธอมานะ”

นัทธีพยักหน้า พลางตอบรับเล็กน้อย

วารุณีออกจากห้องทำงานของพิชญา ก่อนจะไปที่ห้องทำงานใหญ่ข้างๆ

“นัทธี ทำไมคุณมาที่นี่ได้ แถมยังมาพร้อมกับเธอด้วย？” พิชญามองวารุณีเดินจากไปด้วยความเย็นชา พลางลองถามนัทธี

นัทธีเดินไปที่หลังโต๊ะทำงานของเธอก่อนจะนั่งลง “วารุณีหาคนที่ขโมยแบบร่างของเธอได้แล้ว ฉันมาที่นี่เพื่อทวงความยุติธรรมให้เธอ”

“อะไรนะ？เธอหาเจอแล้วเหรอ？” เมื่อเป็นแบบนั้น ในใจของพิชญาก็ตึงขึ้นมา สีหน้าก็ตึงเครียดขึ้นมา

จะเป็นไปได้อย่างไร！

เธอจัดการรอบคอบขนาดนั้น วารุณีจะหาได้อย่างไร？

คงไม่ได้โกหกใช่ไหม？

ในตอนนี้เอง ในห้องทำงาน

วารุณีมาหาข้างกายพี่บุษบา พลางเคาะโต๊ะของพี่บุษบา “พี่บุษบา ดีขึ้นหรือยัง？”