พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 360

“ที่ฉันต้องการนั้นง่ายมาก นั่นก็คือออกไปจากตรงนี้อย่างปลอดภัย”นิรุตติ์สบตากับเขาด้วยรอยยิ้ม

นัทธีกำปืนในมือไว้แน่น“ฝันไปเถอะ！”

“เหรอ？งั้นก็หมดหนทาง ฉันได้แต่พาภรรยาของแกไป แล้วไปอยู่ด้วยกันกับฉัน ภรรยาแกสวยขนาดนี้ ฉันไม่ขาดทุนหรอก”รอยยิ้มของนิรุตติ์ชัดมากขึ้น

เส้นเลือดที่หลังมือของนัทธีปูดออกมา“ฉันจะบอกอีกครั้ง ปล่อยเธอซะ！”

“ไม่มีทาง นอกจากแกจะเอาคนออกไป วางปืนลง ปล่อยฉันไปจากที่นี่ พอฉันไปแล้ว ฉันก็จะเอาเธอคืนแกเอง”นิรุตติ์จ่อไปที่วารุณีต่อ

ตัวของวารุณีหดลง

ริมฝีปากบางๆของนัทธีเม้มลงอย่างเย็นชา“แกคิดว่าฉันจะเชื่อแก？”

“งั้นฉันก็ทำอะไรไม่ได้ ฉันจะพาเธอไปตายด้วยกัน”นิรุตติ์พูดไป นิ้วชี้ที่เหนี่ยวไกอยู่นั้นดึงเข้าไปด้านใน

วารุณีได้ยินเสียงขยับเหนี่ยวไก หัวใจก็เต้นแรงออกมา ความหวาดกลัวมหาศาลนั้นทำให้เธอกระหืดกระหอบ แล้วร้องออกมาเสียงดัง：“นัทธี ช่วยฉันด้วย......”

มือนัทธีกำลังสั่น

มารุตมองเขา แล้วมองวารุณีที่ถูกจับเป็นตัวประกัน ก็รีบโน้มน้าว：“ประธาน ผมรู้ว่าคุณไม่อยากปล่อยนิรุตติ์ไป แต่ตอนนี้เป็นช่วงเวลาพิเศษ คุณผู้หญิงยังอยู่ในมือเขา พวกเราปล่อยเขาก่อน รอคุณผู้หญิงปลอดภัยแล้ว พวกเราค่อยเอาคืนเขาก็ทัน”

“ใช่ประธานนัทธี”คนอื่นๆบนเครื่องบินก็โน้มน้าว

แม้แต่อารัณก็ร้องไห้：“พ่อ ช่วยหม่ามี๊ด้วย”

นัทธีหลับตาลง

ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากช่วยวารุณี

เขารู้อยู่แล้วว่าตอนนี้ควรเลือกทำอย่างไร ถึงถูกต้องที่สุด แค่เขากังวลว่า ถึงเขาทำตามที่นิรุตติ์บอกให้ทำ นิรุตติ์ก็จะไม่ปล่อยวารุณี

เขาแค่ไม่กล้าเดิมพัน

แต่ตอนนี้ความจริงก็คือ เขาจำเป็นต้องเดิมพัน

“โอเค ฉันจะปล่อยแกไป แกปล่อยเธอซะ！”นัทธีวางปืนในมือลงก่อน

นิรุตติ์กลับยังจ่อวารุณี“แกให้พวกเขาออกไปก่อน”

สายตาเขายังคงจ้องเฮลิคอปเตอร์หลายลำพวกนั้น

นัทธีพยักหน้าให้มารุต

มารุตหยิบไมโครโฟนไร้สายขึ้นมา แจ้งให้เครื่องบินลำอื่นบินกลับ ยกเว้นเครื่องบินลำของพวกเขาเอง

แป๊บหนึ่ง เครื่องบินลำอื่นๆก็บินออกไป

กลางอากาศเหลือแค่ลำของนัทธีที่อยู่

นิรุตติ์พูดอีกว่า：“พวกคุณ ก็บินออกไปด้วย”

“เรื่องอะไรกันล่ะ เครื่องบินลำอื่นบินไปหมดแล้ว ถ้าพวกเราไป งั้นคุณผู้หญิง......”

“จะไปไหม！”นิรุตติ์เอากระบอกปืนจ่อไปที่ขมับของวารุณี

วารุณีร้องออกมาอย่างเจ็บปวด

นัทธีได้ยิน สายตานั้นก็มีความสงสารแวบเข้ามา แป๊บเดียวก็ละกลับไป“ไป”

“ประธาน......”

รู้ว่ามารุตจะพูดอะไร นัทธีก็หรี่ตา“พวกเขาต้องขับรถถอยไป มีแค่ทางลงจากเขาเท่านั้น รอตอนที่พวกเขาขับไปถึงใต้เขา ขบวนรถที่พวกเราจัดไว้น่าจะหยุดพวกเขาได้”

พอได้ยิน มารุตก็หุบปากลงทันที

เฮลิคอปเตอร์สองลำนี้ก็บินออกไป แต่กลับไม่พ้นสายตาของนิรุตติ์กับวารุณีทั้งหมด มองมาจากระยะไกลร้อยกว่าเมตร

“ผู้อำนวยการ พวกเราไปไหม？”ในที่สุดตอนนี้ผู้ช่วยอภิสิทธิ์ก็มีความกล้าลงมาจากรถ

นิรุตติ์มองเขาแวบหนึ่ง“ไปไม่ได้ อย่าลืมขบวนรถที่ตามมาก่อนหน้านี้ล่ะ พวกเราไม่คิดกันว่านัทธีจะเอาเฮลิคอปเตอร์มาด้วย คิดแค่ว่าพวกเขาจะเอารถมาตามอย่างเดียว ดังนั้นพวกเรายังมีโอกาสเคลื่อนย้าย แต่เมื่อกี๊เฮลิคอปเตอร์มา รถพวกนั้นก็น่าจะใกล้ถึงตีนเขา”

“หมายความว่า พวกเราลงจากรถก็จะตกหลุมพราง？”ผู้ช่วยอภิสิทธิ์หายใจเข้า

นิรุตติ์เม้มริมฝีปาก“ใช่ แผนการลักพาตัวของเราไม่มีช่องโหว่ และคิดไม่ถึงว่าแผนการช่วยเหลือของนัทธีก็จะไม่มีช่องโหว่เช่นกัน”

“งั้นตอนนี้พวกเราจะทำอย่างไร？”ผู้ช่วยอภิสิทธิ์ถามอย่างช่วยไม่ได้