พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 363

สายตาป้าส้มสั่นคลอน ตอบกลับด้วยรอยยิ้ม：“พวกเขาน่าจะยังเดทกันข้างนอก จะกลับมาดึกหน่อย ถ้าคุณนวิยาง่วง ก็ไปนอนเถอะ”

นวิยามองออกว่าป้าส้มกำลังโกหก แววตาก็มีประกายหม่น แต่ก็เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว“ได้ งั้นฉันขึ้นบนไปก่อนนะคะ ป้าส้มก็พักผ่อนไวๆ”

“ค่ะ”ป้าส้มพยักหน้า

นวิยาหันกลับเดินไปชั้นบน

อย่างไรก็ตามตอนที่ไปถึงชั้นสอง เขากลับแอบหลบอยู่ที่มุมบันไดเงียบๆ

ด้านล่าง ไอริณลุกขึ้นมาจากอ้อมแขนของป้าส้ม ตาคู่นั้นร้องไห้จนบวมแดง

ป้าส้มเห็นก็รู้สึกสงสารอย่างมาก จับหน้าเล็กๆของเธอ แล้วเป่าไปที่ดวงตาของเธอ

ไอริณถามอย่างสะอึกสะอื้น：“คุณยายส้ม หม่ามี๊จะไม่เป็นไรใช่ไหม？”

“ใช่ ไม่เป็นไรแน่ พ่อก็ไปช่วยหม่ามี๊แล้วนี่？ไอริณรออยู่ที่บ้านก็พอ”ป้าส้มลูบผมนุ่มๆของเด็กสาวแล้วพูดปลอบ

ไอริณกัดริมฝีปาก“แต่หนูยังเป็นห่วง”

“อย่าห่วงไป”ป้าส้มพูดเสียงอ่อนโยน：“เชื่อว่าพ่อ จะต้องพาหม่ามี๊กลับมาได้แน่”

ไอริณพยักหน้า ตอบอือ

ป้าส้มพูดอีกว่า：“ง่วงยังจ๊ะ？เดี๋ยวคุณยายส้มพาหนูกลับไปนอนที่ห้อง ไม่แน่หนูตื่นมา พ่อกับหม่ามี๊ก็อาจกลับมาแล้ว”

“ไม่”ไอริณส่ายหน้าเล็กๆนั้น“หนูไม่นอน หนูจะรออีกสักพัก”

“ก็ได้”ป้าส้มรู้ว่าในใจของเด็กสาวคนนี้อาจวางใจได้ จึงไม่โน้มน้าว ยังไงซะพรุ่งนี้ก็วันหยุด รออีกสักพักก็รออีกสักพักละกัน

ที่มุมชั้นสอง นวิยาได้ยินบทสนทนาของป้าส้มกับไอริณเข้ามาในหู มือที่วางไว้บนราวบันได ก็กำแน่น แววตามีความตื่นเต้น

เกิดเรื่องกับวารุณี ไม่น่าล่ะดึกขนาดนี้ยังไม่กลับมา

ดีมากเลยจริงๆ

แต่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

แต่พอเห็นสภาพยัยเด็กนั่นที่ร้องไห้จนเป็นแบบนี้ที่ชั้นล่างแล้ว และยังมีความกังวลในแววตาของยายแก่ป้าส้มนั่นอีก พอคิดดูแล้วไม่น่าจะใช่เรื่องเล็กๆ

ถ้าวารุณีไม่กลับมาอีกก็คงดีมาก

ในใจนวิยาคิดอย่างร้ายกาจ

ที่ห้องหนังสือชั้นสาม อารัณนั่งอยู่หน้าคอม มือเล็กสองข้างไม่หยุดเคาะไปที่แป้นพิมพ์ ยิ่งเขาเคาะ ใบหน้าอ่อนละมุนนั้น ก็ยิ่งจริงจัง

ผ่านไปประมาณหนึ่งนาที อารัณค่อยๆหยุดเคาะไปที่แป้นพิมพ์ มือเล็กสองข้างกำขึ้นมาแน่น ดวงตาแดงก่ำ น้ำตาคลอไปมาอยู่ด้านใน ว่าจะตกลงมาหรือไม่

เขาสูดลมหายใจ สูดจมูกขึ้นมา ระงับความกระตุ้นที่จะร้องไห้ออกมา หยิบไมค์ด้านข้าง พูดกับข้างในว่า：“พ่อครับ ผมหาหม่ามี๊ไม่เจอ”

“หมายความว่าไง”รูม่านนัทธีหดลง

อารัณตอบกลับด้วยเสียงสะอึกสะอื้น：“อุปกรณ์ติดตามของหม่ามี๊พัง ผมล็อกตำแหน่งของเธอไม่ได้ ฮือๆ......”

เวลานี้ เด็กที่เข้มแข็งมาตลอด ในที่สุดก็ทนไม่ไหว ร้องไห้ออกมา

นัทธีได้ยินเสียงร้องไห้ของเด็กชาย หัวใจก็เหมือนถูกบีบขึ้นมา

เขากำโทรศัพท์ดาวเทียมในมือแน่น อดทนต่อความเป็นห่วงที่มีต่อวารุณี พยายามพูดปลอบใจเด็กชายเสียงนุ่ม“ไม่เป็นไร พ่อจะต้องหาเธอเจอ หาเจอให้ได้！”

“จริงเหรอครบ？”อารัณถาม

นัทธีตอบอือ“พ่อรับรอง ลูกอยู่บ้านดูแลน้องสาวดีๆ เข้าใจไหม？”

“ผมเข้าใจครับ พ่อ พ่อต้องหาหม่ามี๊ให้เจอ ต้องหาให้เจอนะ！”อารัณกำชับไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า

นัทธีก็รับปากไป

วางสาย นัทธีก็วางโทรศัพท์ดาวเทียมลง

มารุตถือน้ำร้อนแก้วหนึ่งเดินเข้ามา ยื่นไปให้เขา“ประธาน มีร่องรอยของคุณผู้หญิงไหม？”

“อุปกรณ์ติดตามพัง”นัทธีรับแก้วน้ำมา ดื่มไปคำหนึ่ง ตอบกลับด้วยเสียงแหบแห้ง

ในใจของมารุตนั้นเยือกเย็น

อุปกรณ์ติดตามพังแล้ว หมายความว่าล็อกตำแหน่งของคุณผู้หญิงไม่ได้

งั้นต่อไปจากนี้ หาคุณผู้หญิงเจอ ก็จะยิ่งยากขึ้น