พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 365

วารุณีหันหน้ามองเขา“นี่ คุณโอเคใช่ไหม？”

นิรุตติ์ลืมตาอย่างอ่อนแรง เหงื่อที่หน้าผากไหลผ่านคิ้วไปในตาของเขา หมักหมมจนตาเขาเจ็บ หลับตาลงอีกครั้ง ได้แต่ยิ้มมุมปากออกไป ปรากฏรอยยิ้มที่อ่อนแรง“ยังโอเคอยู่ ตายไม่ได้”

“งั้นก็ดี”วารุณีพยักหน้า ไม่ถามต่อ

ในเมื่อเขาตายไม่ได้ก็ดี ยังไงอย่างอื่น เธอก็ช่วยไม่ได้

โครกคราก......

จู่ๆ ท้องของวารุณีก็ร้องขึ้นมา ในถ้ำขนาดเล็ก จึงดังชัดผิดปกติ

วารุณีลูบท้องอย่างหน้าแดง ไม่กล้ามองชายหนุ่มข้างๆ

ชายหนุ่มกลับมองเธออย่างสนใจ“หิวเหรอ？”

“เหลวไหล ฉันไม่ได้กินข้าวเลย ตั้งแต่ถูกคุณจับตัวมา”วารุณีตอบกลับเซ็งๆ

และเมื่อกี๊ที่เพิ่งเก็บฟืน เธอดื่มน้ำฝนบนใบไม้ไปเล็กน้อย ส่วนของกิน ไม่มีเลยสักนิด

นิรุตติ์หัวเราะไปอีก“หิวก็ทำอะไรไม่ได้ ที่นี่ไม่มีของกิน”

“ฉันรู้อยู่แล้ว”วารุณีหัวเราะอย่างขมขื่น

นิรุตติ์มองไปด้านนอกปากถ้ำ“นอกจากว่าตอนนี้คุณจะไปหาอะไรกินข้างนอก งั้นคุณก็ได้แต่หิว”

“หาอะไรกิน？”วารุณีก็มองตามไป จากนั้นส่ายหน้า“สถานที่แบบนี้ จะมีอะไรที่กินได้ ล่าสัตว์เหรอ？”

นิรุตติ์ตลกจนขำออกมา“ถ้าคุณมีความสามารถก็ทำได้ ผมรับผิดชอบแทนเอง ให้คุณไม่ต้องรับผิดชอบทางกฎหมาย”

“ไม่ต้องหรอก ฉันออกไปดูดีกว่าว่ามีผลไม้ป่าอะไรไม้ พอกินเสร็จ พวกเราค่อยหาทางออกไป”วารุณีพูดไป ก็ยืนขึ้นมา

นิรุตติ์ไม่พูด มองเธอออกไปจากถ้ำ

วารุณีอยู่ข้างนอกประมาณสองชั่วโมงจึงกลับมา ถือว่าโชคดีมาก หาผลไม้ป่าจำพวกกีวีเจอ ถึงจะเปรี้ยวไปหน่อย แต่ก็ประทังท้องได้ ดีกว่าหิวตลอด

วารุณีกินไปสามสี่อันก็ไม่ได้กินอีก จากนั้นก็ปรนนิบัตินิรุตติ์ที่มือและเท้าขยับไม่ได้ให้กิน

กินเสร็จ กองไฟก็ใกล้จะดับ

วารุณีตบมือยืนขึ้นมา“พวกเราไปกันเถอะ”

นิรุตติ์ไม่โต้แย้งใดๆ ยืนขึ้นมาโดยมีเธอประคอง

ทั้งสองเดินโซเซออกไปทางด้านนอกถ้ำ

ในค่ายที่ตีนเขา นัทธีนั่งบนถุงนอนอย่างเหนื่อยล้า เสื้อผ้าที่ตัวยับยู่ยี่ และยังเลอะดินโคลนจำนวนมาก ดูแล้วอนาถสุดๆ แม้แต่ใบหน้าที่หล่อเหลานั้น ก็ยังมีรอยถลอกมากมาย

พยาบาลข้างๆกำลังทายาให้หน้าเขา มารุตกลับยืนมาตรงหน้าเขา ถามอย่างกังวลว่า“ประธาน นอกจากที่ใบหน้าแล้ว ที่ตัวคุณไม่หกล้มตรงไหนใช่ไหม？”

ครึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้ ประธานอยากไปหาคุณผู้หญิงที่เขา

แต่ไม่ระวังจึงลื่นล้ม กลิ้งลงไปจากเนินเขา แผลที่หน้า จึงได้มาเช่นนี้

ถ้าไม่ใช่เขาพาประธานกลับมาทายาอย่างแข็งแกร่ง ประธานต้องหาต่อไปแน่

“ผมไม่เป็นไร”นัทธีกุมหน้าผาก ตอบกลับเสียงแหบ

มารุตยังไม่วางใจ“ไม่เป็นไรจริงเหรอ ไม่งั้นพวกเรากลับโรงพยาบาลในเมืองไหม......”

“ไม่ต้องแล้ว！”นัทธีขมวดคิ้วตัดบทเขา

มารุตก็ไม่พูด

ตอนนี้เอง เจ้าหน้าที่ทีมค้นหาและช่วยเหลือหนึ่งคนก็เปิดเต็นท์เข้ามา ใบหน้านั้นตื่นเต้นอย่างมาก“ประธานนัทธี มีข่าวดี”

“หาเจอแล้วเหรอ？”รูม่านตานัทธีสั่นคลอน ยืนขึ้นมาทันที

หมอที่ทายาให้เขา ถูกเขาชนถอยออกไปสองสามก้าวทันที

“เปล่าครับ แต่ในพวกเรามีคนเห็นควันที่เขานั่น”เจ้าหน้าที่ทีมค้นหาและช่วยเหลือรีบตอบ：“นั่นไม่ใช่หมอกควันที่มาจากป่าเขาโดยธรรมชาติ แต่เป็นควันที่เกิดจากใครบางคนเผาอะไรบางอย่าง คนของเราได้ตรวจสอบแล้ว รอบๆเขาลูกนี้ไม่มีใครอาศัยอยู่ งั้นควันนั้น......”

“เป็นไปได้ที่จะเป็นคุณผู้หญิงพวกเขาจุด！”มารุตพูดตอบเขา พูดอย่างตื่นต้น：“ดีมากเลยประธาน คุณผู้หญิงยังไม่ตาย เธอยังรอด”

ร่างนัทธีสั่นเล็กน้อย แม้แต่กำมือก็กำแน่น และก็สั่นเล็กน้อย นั่นเป็นการแสดงออกที่ดีใจของเขา

“เร็ว ให้คนไปหาที่มีควันนั่นทันที！”มารุตเห็นนัทธีไม่พูด จึงกำชับไปทันที