พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 369

วารุณีตบหลังมือของเธอ“ขอโทษนะปาจรีย์ ทำให้เธอต้องเป็นห่วง”

“ที่ต้องขอโทษคือฉันต่างหาก ฉันลงไปลานจอดรถกับเธอเห็นๆ แต่ช่วยเธอมาไม่ได้ วารุณีฉัน......”

วารุณีปิดปากของเธอไว้“ฉันรู้ ฉันก็ได้ยินผู้ช่วยมารุตบอกว่า เพื่อที่มาขวางฉันถูกคนจับไป เธอก็เกือบถูกรถชน ฉันควรขอโทษเธอต่างหาก เพราะว่าฉันให้เธอไปกับฉัน แต่ว่ายังดีที่เธอไม่เป็นไร”

ถ้าปาจรีย์ถูกรถชนจริงๆ

ชีวิตนี้เธอก็ไม่อาจอยู่เป็นสุขได้

“ใช่สิวารุณี เธอทำยังไงถึงได้ไม่เป็นไรขนาดนี้？”ปาจรีย์มองวารุณีที่อยู่ครบสามสิบสองประการ

ความคิดของเธอเหมือนกับพิชิต ตกลงมาจากหน้าผาสูงขนาดนั้น เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่เป็นอะไร ซึ่งทำให้เธอตกใจจริงๆ

วารุณีหัวเราะ และก็ไม่ได้ปิดบังเธอ พูดว่าตัวเองกับนิรุตติ์รอดมาได้อย่างไร ออกมาทั้งหมด

ปาจรีย์ฟังจบก็ถอนหายใจ“คนดีสิ่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มครองจริงๆ ไม่งั้นจะบังเอิญขนาดนี้ได้อย่างไร ที่มีต้นไม้ใหญ่อยู่ข้างล่างพวกเธอ แต่ว่านี่ก็ไม่ถูก ถึงพวกเธอจะถูกห้อยอยู่บนต้นไม้ แต่ต่อมาล้มไปลงที่พื้น ก็ไม่มีทางที่จะไม่บาดเจ็บหนัก”

“ฉันไม่เป็นไร ที่เป็นคือนิรุตติ์ ขาเขาหัก แขนทั้งสองข้างก็เคล็ด”วารุณีนึกถึงสภาพย่ำแย่ของนิรุตติ์ในตอนนั้นแล้วพูดออกไป

และก็ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาเป็นอย่างไร

ได้ยินนัทธีบอกว่า ช่วงที่เธอหมดสติไป นิรุตติ์ก็หนีไปก่อน ตอนนี้นัทธีให้คนไปหาเขา ไม่รู้ว่าจะหาเจอไหม

“งั้นเขาก็อนาถเสียจริง”ปาจรีย์เบะปาก พูดอย่างสะใจ

จากนั้น เธอจึงตระหนักอะไรได้ ดวงตานั้นเบิกโต“ไม่สิ พวกเธอตกลงมาจากต้นไม้ใหญ่ด้วยกัน เขาล้มจนเป็นแบบนี้ วารุณีเธอกลับไม่เป็นอะไร คงไม่ใช่ว่าเขาช่วยเธอไว้หรอกนะ？”

“ไม่มั้ง？”วารุณีดูตะลึงไป

ปาจรีย์หรี่ตาลงคาดเดาออกไป“เป็นไปได้นะ ไม่งั้นจะอธิบายอย่างไรว่าทำไมบาดแผลของพวกเธอถึงต่างกันขนาดนี้”

“เอ่อ......”วารุณีไม่พูด ใจนั้นเต้นแรง

คงไม่ใช่นิรุตติ์ช่วยเธอจริงๆหรอกนะ

แต่ทำไมเขาต้องทำแบบนี้？

คนที่จับตัวเธอไปก็คือเขา จี้เธอไปกระโดดหน้าผาก็เป็นเขา แล้วทำไมสุดท้ายเขาต้องช่วยเธอ？

คิดไม่ออก วารุณีจึงกัดริมฝีปาก และก็ไม่คิดอีก

ไม่ว่าเพราะสาเหตุอะไรนั้น และไม่ว่านิรุตติ์ช่วยเธอหรือไม่ รอจับเขาได้แล้ว ก็จะรู้ทุกอย่าง

ตอนนี้เอง ที่บันไดก็มีการเคลื่อนไหวเข้ามา

วารุณีกับปาจรีย์หันหน้าไปมองพร้อมกัน นวิยากำลังจับราวบันไดเดินลงมาจากชั้นบน

นวิยายิ้มให้ทั้งสองคน“คุณวารุณี คุณปาจรีย์”

“สวัสดีค่ะคุณนวิยา”ปาจรีย์พยักหน้าไปนิ่งๆ แล้วตอบกลับ

สายตานวิยามองไปที่ตัววารุณี“คุณปาจรีย์มาดูคุณวารุณีเหรอ？”

“ใช่”ปาจรีย์ดื่มชาน้ำผึ้งที่ป้าส้มต้มมาให้

“แบบนี้นี่เอง งั้นฉันไม่รบกวนพวกคุณแล้ว พวกคุณคุยกันต่อเถอะ”นวิยาพูดจบ จึงเดินไปที่สวนด้านนอก

ปาจรีย์เห็นเธอเดินไปไกล จึงพูดเสียงเบากับวารุณี：“วารุณี ฉันได้ยินเธอบอกว่า เธอคบกับคุณหมอพิชิตแล้วนี่？ทำไมยังอยู่นี่？”

“คุณหมอพิชิตบอกแล้ว รอตกแต่งห้องเสร็จ จะรับเธอไป”วารุณีถือแก้วน้ำขึ้นมาดื่มแล้วพูด

ปาจรีย์พยักหน้า“ก็พอได้นะ แต่ฉันจะบอกให้ เธอไม่ควรอยู่นี่หรอก เธอคือภรรยาของประธานนัทธี ส่วนเธอเป็นเพื่อนตั้งแต่เด็กของประธานนัทธี และยังเป็นเพื่อนวัยเด็กที่มีความหมายกับประธานนัทธีอีก ภรรยากับเพื่อนวัยเด็กอยู่ใต้หลังคาเดียวกัน นี่มันอะไรกันเนี่ย？”

วารุณียิ้ม ไม่พูดอะไร

ปาจรีย์เบะปาก“ประธานนัทธีก็จริงๆเลย เขาไม่กลัวพวกเธอตบกันเหรอ？”

“พอเถอะ อย่าพูดเรื่องนี้เลย พูดเรื่องอื่นเถอะ”วารุณีไม่อยากพูดถึงเรื่องของนวิยา

ถ้าเจ้าตัวได้ยิน จะคิดว่าพวกเธอนินทาเธอได้

ปาจรีย์ก็รู้เรื่องนี้ ยักไหล่ แล้วเปลี่ยนเรื่อง

จนเที่ยง ปาจรีย์ทานข้าวเสร็จ ก็ขอตัวลา

วารุณีกลับไปวาดภาพออกแบบของตัวเอง

ตอนนี้เอง โทรศัพท์ที่เธอวางไว้ข้างๆก็ดังขึ้นมา

วารุณีวางดินสอในมือ หยิบโทรศัพท์มาดู เป็นเบอร์แปลกเบอร์หนึ่ง

ลังเลแป๊บหนึ่ง วารุณีก็กดรับไป“ใครคะ？”