พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 375

“หึ ฉันจะคอยดูว่าเธอจะมีความสุขไปได้อีกนานแค่ไหน มีลูกให้นัทธีสองคนแล้วยังไง ท้ายที่สุดแล้วเธอก็จะไม่เหลืออะไรเลย！”นวิยาเงยหน้าขึ้นมองไปที่ระเบียงอีกครั้ง จากนั้นก็หันหลังแล้วเดินออกจากสวนหย่อมไป

เธอกลัวว่าหากเธอยังอยู่ต่อ คงต้องอิจฉาจนอกแตกตายแน่ๆ

นวิยากลับเข้าห้องของตัวเอง นั่งลงที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ คลิกเข้าที่หน้าเว็บไซต์แปลกๆเว็บหนึ่ง จากนั้นก็กดโทรออกไปหายังหมายเลขหนึ่“ฮัลโหล ฉันเอง ลงมือได้ ”

“รับทราบ”ปลายสายตอบรับกลับมา ก็จึงวางสายไป

นวิยาวางโทรศัพท์ลงช้าๆ ริมฝีปากบางก็ยกหยักยิ้มออกมา

วันรุ่งขึ้น ในขณะที่กำลังกินมื้อเช้า วารุณีรู้สึกว่าสายตาที่นวิยามองเธอมันดูแปลกๆ ราวกับกำลังรู้สึกยินดีปรีดากับอะไรบางอย่าง

แต่พอวารุณีจะลองมองดูอีกที สายตาของนวิยาก็กลับมาเป็นปกติ

ทำให้วารุณีไม่มีโอกาสที่จะถามเธอ

หลังจากที่รับประทานอาหารมื้อเช้าเสร็จ วารุณีกับนัทธีก็พาเด็กๆออกจากบ้านไป

นวิยายืนส่งพวกเธอตรงหน้าประตู

เมื่อเห็นร่างของพวกเขาลับตาไป เธอก็ยกยิ้มบางๆ

“วารุณีเอ๋ยวารุณี ชีวิตรักของเธอกับนัทธี ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คงต้องจบเห่แล้วละ ”

พูดจบ นวิยาก็หันหลังเดินกลับเข้าไปที่คฤหาสน์

วารุณีไม่รู้เป็นอะไร รู้สึกเสียวไปที่สันหลัง แล้วยังสั่นเทิ้มไปทั้งตัว

“เป็นอะไรไป？”นัทธีสังเกตเห็นจากทางหางตา ถามไปด้วยความเป็นห่วง

วารุณีส่ายหัว “ไม่เป็นไร จู่ๆก็รู้สึกหนาวขึ้นมา ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว”

“งั้นเหรอ？”นัทธีพยักหน้าให้ ไม่ได้ถามอะไรต่อ หรี่ความเย็นของเครื่องปรับอากาศลงอย่างเงียบ ๆ

วารุณีเห็นการกระทำของชายหนุ่ม ก็รู้สึกอบอุ่นที่หัวใจ รอยยิ้มบนใบหน้าก็ฉายชัดมากยิ่งขึ้น

หลังจากที่ส่งเด็กๆไปโรงเรียนอนุบาลแล้ว นัทธีก็ไปส่งวารุณีที่บริษัทของเธอ จากนั้นก็ขับรถมุ่งตรงไปยังบริษัท ไชยรัตน์ กรุ๊ป

ทันทีที่ออกมาจากลิฟต์ มารุตก็ยืนรออยู่ที่หน้าห้องทำงานแล้ว“ท่านประธาน”

นัทธีตอบอืมกลับมาคำหนึ่ง ก็ผลักประตูห้องทำงานของตัวเองออกแล้วเดินเข้าไป

มารุตเดินตามหลังมา“ สถิติของเดือนนี้ออกมาแล้วครับ ข้อมูลต่างๆผมได้ส่งเข้าไปที่อีเมลให้แล้ว คุณลองดูก่อนว่ามีปัญหาอะไรไหม หากมีปัญหาตรงไหม ผมจะได้ส่งกลับไปยังแผนกที่เกี่ยวข้องครับ ”

“อืม เดี๋ยวฉันค่อยดู นายแจ้งฝ่ายการวางแผนและการตลาดให้ที เดี๋ยวให้เข้าประชุมด้วย” นัทธีดึงเก้าอี้ออกแล้วนั่งลง

มารุตพยักหน้ารับ “ครับ งั้นผมไปก่อนนะครับ”

นัทธีพยักหน้าให้

หลังจากที่มารุตไปแล้ว เขาก็เปิดคอมพิวเตอร์ขึ้นมา เพื่อที่จะเช็กดูอีเมล

ทันใดนั้น มีอีเมลแปลกๆฉบับหนึ่งดึงดูดความสนใจของเขามาก

ตามหลักแล้ว อีเมลของเขามีการตั้งค่าเอาไว้ คนที่ไม่มีเมลของเขา จะส่งเมลเข้ามาให้เข้าไม่ได้อย่างแน่นอน

เขามั่นใจว่า เขาไม่เคยบันทึกอีเมลนี้เอาไว้ แต่เมลตัวนี้กลับส่งอีเมลเข้ามาหาเขา

เห็นชัดว่าคนที่ส่งอีเมลนี้มารู้เรื่องการเจาะระบบ ดังนั้นอีเมลฉบับนี้ จึงค่อนข้างที่จะสำคัญมาก

เมื่อครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ นัทธีก็คลิกเปิดอีเมลฉบับนี้ เมื่อเห็นชื่ออีเมล รูม่านตาของเขาก็หดเกร็ง มือที่เมาส์ ก็กำมันแน่นขึ้นร

เห็นเพียงชื่อของอีเมลเขียนไว้ว่า：อยากรู้ความจริงเรื่องการตายของพ่อแม่ กดเปิดคลิปวิดีโอด้านล่าง คุณก็จะสามารถเห็นมัน

สายตาของนัทธีจับจ้องมองไปที่คลิปวิดีโอ เมาส์เลื่อนไปยังรูปสามเหลี่ยมที่อยู่ตรงกลาง ลังเลอยู่ชั่วครู่ สุดท้ายก็พ่ายให้กับความอยากรู้ที่มีในใจ กดเปิดคลิปวิดีโอนั้นทันที

วิดีโอค่อนข้างพร่ามัว และสั่นไหว เห็นได้ชัดว่าบันทึกผ่านโทรศัพท์มือถือ

คุณภาพของโทรศัพท์ในยุคนั้น การถ่ายอะไรก็ไม่ค่อยจะคมชัดเท่าไร

แต่นัทธีก็จำคนในคลิปวิดีโอนั้นได้ ว่าเป็นพ่อแม่ของตัวเอง

“พ่อ แม่......”เมื่อเห็นพ่อแม่ที่ยังอ่อนเยาว์ ดวงตาของนัทธีก็แดงขึ้นมาเล็กน้อย ปากก็เอ่ยเรียกสรรพนามที่ไม่ได้เรียกขานมานานนับปีออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

เขาไม่คิดว่า ในเวลาแบบนี้ เขายังจะสามารถเห็นพ่อแม่ของตัวเองได้ พ่อแม่ที่ขยับเคลื่อนไหวไปมา