พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 376

หลังจากที่ได้ดูคลิปเหตุการณ์นี้ไป นัทธีก็ไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรทั้งนั้น

รอจนเลขากับแม่บ้านมาทำความสะอาดให้จนแล้วเสร็จ ตัวเขาเองก็เอาแต่นั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้

จนกระทั่งตอนเย็นวารุณีโทรมาหา เขาก็เพิ่งจะฟื้นสติขึ้นมาได้บ้าง

“ที่รัก วันนี้คุณยุ่งมากเลยเหรอคะ ？”เสียงปลายสายของวารุณีเอ่ยถามขึ้นมา

นัทธีหลุบตาลง “ไม่ มีอะไร？”

“เอ่อ......”ไม่รู้ว่าเพราะคิดไปเองรึเปล่า วารุณีรู้สึกว่าน้ำเสียงของเขาเย็นชาไปหน่อย แต่เพราะเขาพูดออกมาน้อยคำ เธอก็เลยไม่ค่อยแน่ใจเท่าไร

บางทีเธออาจจะฟังผิดไปก็ได้

เมื่อคิดได้แบบนี้ วารุณีก็จึงไม่เก็บเรื่องนี้มาใส่ใจ ยิ้มแล้วพูดว่า“ ปรกติเวลานี้คุณมารับฉันแล้ว วันนี้คุณยังไม่มา เลยโทรมาถาม คิดว่าคุณคงน่าจะยุ่งอยู่ ”

“อืม ผมจะไปเดี๋ยวนี้”นัทธีตอบกลับ

“ค่ะ ขับรถดีๆนะคะ”วารุณีพยักหน้ารับ

เมื่อได้ยินคำว่าขับรถดีๆ ม่านตาของนัทธีก็ไหวสั่น สีหน้าก็ดำดิ่งแน่นิ่งลง ในหัวสมองมีภาพของรถคันสีแดงนั้นโผล่ขึ้นมา รถที่ชนพ่อแม่ของเขา

นัทธีวางโทรศัพท์ในมือลง ลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปที่ระเบียงเพื่อรับลมเย็นๆ ให้ลมเย็นนั้นพัดพาปัดเป่าให้หัวสมองไม่คิดฟุ้งซ่าน

หากเขาสงบสติอารมณ์ลงไม่ได้ กับแค่การขับรถเขายังไม่รู้เลยว่าจะสามารถควบคุมมันได้ไหม

ยืนรับลมอยู่ได้สักพัก นัทธีก็รู้สึกดีขึ้นมาบ้าง จากนั้นก็จึงออกจากที่ทำงาน ขับรถมุ่งตรงไปยังบริษัทของวารุณี

วารุณีกับลีน่าและปาจรีย์กำลังยืนคุยกันอยู่ตรงชั้นล่างของบริษัท

ลีน่ากำลังเตรียมตัวเดินทางไปต่างประเทศเพื่อเข้าร่วมการแข่งขัน ดังนั้นจึงมาเพื่อที่จะบอกลาวารุณีกับปาจรีย์

ในขณะที่ทั้งสามคนกำลังพูดคุยกันอยู่นั้นรถหรูไมบัคสีดำคันหนึ่งก็ขับเข้ามา เทียบจอดอยู่ตรงข้างๆของพวกเขาสามคน

“วารุณี สามีเธอมาแล้ว”ลีน่าดันวารุณีออกห่าง แล้วยิ้มให้อย่างมีเลศนัย

วารุณีมองเธอแล้วยิ้มเยาะให้“ไปแล้วก็ตั้งใจทำผลงานให้ดี เดือนหน้าฉันก็จะไปแข่งขันระดับนานาชาติที่ต่างประเทศเหมือนกัน บางทีเราอาจจะได้เจอกันนะ”

“ต้องเจอกันแน่นอน ฉันได้ยินอาจารย์บอกว่า การแข่งขันการออกแบบนานาชาติของเธอ รอบชิงชนะเลิศ มีความเกี่ยวพันกับการแข่งขันออกแบบเครื่องประดับของฉัน ขอแค่เราสามารถเข้าสู่รอบชิงชนะเลิศได้ ต้องได้เจอกันแน่นอน” ลีน่าตบไปที่ไหล่ของวารุณี

ปาจรีย์ยิ้มแล้วพูดว่า“พวกเธอทั้งคู่เก่งกันขนาดนี้ เข้ารอบชิงไม่ใช่เรื่องยากอะไรหรอก ”

“ก็จริงนะ”วารุณีกับลีน่ามองหน้ากันแล้วพากันหัวเราะออกมา

หลังจากนั้น วารุณีก็โบกมือให้กับทั้งสองคน“ เอาล่ะปาจรีย์ ลีน่า ฉันไปก่อนนะ”

“แล้วเจอกันบ๊ายบาย！” ลีน่ากับปาจรีย์พยักหน้าให้

วารุณีเดินมาที่รถยนต์ไมบัค แล้วเปิดประตูด้านข้างคนขับออกแล้วขึ้นนั่ง “ขอโทษด้วยนัทธี ทำคุณรอนายเลยไหมคะ ？”

นัทธีไม่ตอบ แต่กลับจ้องมองหน้าเธอเหมือนกำลังมองหาอะไร

ใบหน้าของเธอสวยงามมาก เป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดเท่าที่เขาเคยเจอมาเลยก็ว่าได้

ใบหน้าที่สวยงามนี้ กับใบหน้าที่อ่อนเยาว์และไร้เดียงสาที่เขาเห็นมันผ่านคลิปวิดีโอในวันนี้ เหมือนเป็นภาพที่ทับซ้อนกันเลย

ไม่ว่าพวกเธอแม่ลูกจะเป็นคนที่ขับรถชนพ่อแม่ของเขาหรือไม่ แต่พวกเธอแม่ลูก ก็มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้อย่างแน่นอน

แล้วเขา จะทำยังไงกับเธอดี ?

“นัทธี ? นัทธีค่ะ？”เมื่อจู่ๆนัทธีเหม่อลอย วารุณีก็ขมวดคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย ยื่นมือไปด้านหน้าแล้วโบกไปมา

ดวงตาของนัทธีก็ไหวสั่น แล้วได้สติ “ว่าไง？”

“ฉันกำลังคิดว่าคุณเป็นอะไร เมื่อครู่ก็เหม่อลอย เรียกก็ไม่ได้ยิน”วารุณีกล่าว

นัทธีหลุบตาลงต่ำ เก็บซ่อนอารมณ์ในดวงตา น้ำเสียงทุ้มต่ำตอบกลับไปว่า “โทษที เราไปกันเถอะ”

“ค่ะ”วารุณีพยักหน้าให้ แต่ในใจก็กลับรู้สึกแปลกใจมากยิ่งขึ้น

เขาเป็นอะไรไป

ทำไมถึงได้ว่าง่ายอย่างนี้ เหมือนมีอะไรในใจ แต่ก็ไม่ยอมบอกเธอ หรือว่าที่บริษัทเกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ ?

ระหว่างทาง ทั้งสองคนไม่ได้พูดคุยอะไรกันเลย ภายในรถจึงมีเพียงเสียงลมหายใจของคนทั้งคู่เท่านั้น

เดิมทีวารุณีก็เป็นฝ่ายเริ่มก่อน หาเรื่องชวนอีกฝ่ายพูดคุยด้วย แต่นัทธีก็ไม่ต่อบทสนทนาของเธอ เอาแต่จ้องมองไปยังถนนเบื้องหน้า ราวกับไม่ได้ยินที่เธอพูดยังไงอย่างนั้น

ผ่านไปสักพัก วารุณีก็ไปต่อไม่ได้จึงเงียบไป

เพราะไม่มีการตอบโต้กัน ก็เหมือนพูดอยู่คนเดียว น่าอึดอัดไม่น้อย

ไม่นาน ก็มาถึงที่โรงเรียนอนุบาล