พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 383

ผู้หญิงคนนี้ กล้าพูดว่าลูกของเธอเป็นลูกสวะ !

อารัณและไอริณเองก็รู้สึกโกรธ จึงกำหมัดเล็ก ๆ ไว้แน่น

“คุณพูดจาเหลวไหล หนูกับพี่ไม่ใช่ลูกสวะเสียหน่อย !” ไอริณร้องไห้พลางตะโกนออกมา

ถึงแม้อารัณไม่ได้พูดอะไร แต่แววตาที่จ้องมองนวิยา กลับเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง

ทำให้นวิยาผงะไปครู่หนึ่ง ราวกับเห็นนัทธีกำลังยืนอยู่ตรงหน้า

แต่ไม่ช้า นวิยาก็ตั้งสติกลับมาได้ และกล่าวเยาะเย้ย : “หรือว่าไม่ใช่ ? ถึงแม้พวกเธอจะเรียกนัทธีว่าพ่อทุกคำ แต่เขาเป็นพ่อของพวกเธออย่างนั้นหรือ พวกเธอมันก็แค่กาฝากเท่านั้น”

“พวกเราไม่ใช่กาฝากสักหน่อย คุณเป็นคนไม่ดี คนไม่ดี !” ไอริณร้องไห้และพยายามเข้าไปตีเธอ

วารุณีดึงเด็กน้อยกลับมา แล้วกอดเอาไว้แน่น “เอาล่ะไอริณ ใจเย็น ๆ นะลูก”

ไอริณจับเสื้อของวารุณีเอาไว้แน่น และร้องไห้ออกมาอย่างหนัก “แม่คะ หนูกับพี่ไม่ใช่ลูกสวะใช่ไหม และพวกเราก็ไม่ใช่กาฝากด้วยใช่ไหมคะ ?”

วารุณีรู้สึกอึดอัดใจเป็นอย่างมาก เธอพยักหน้าอย่างแรง “ใช่แล้ว พวกหนูไม่ใช่ลูกสวะ และไม่ใช่กาฝากด้วย พวกหนูคือยอดดวงใจของแม่

ความโกรธและความเสียใจของไอริณ จึงเบาบางลงไปเล็กน้อย

“ คุณน้านวิยา คุณว่าพวกเราแบบนี้ ไม่กลัวว่าคุณพ่อจะรู้เข้าหรอกหรือ ?” อารัณข่มความโกรธในจิตใจ แล้วหันมองนวิยาด้วยสายตาที่เย็นชา

นวิยาลูบวิกผมของเธอ “ทำไมต้องกลัวด้วย ? เธอคิดว่าพ่อของพวกเธอจะช่วยพวกเธออย่างนั้นหรือ ? พวกเธอเข้าข้างตัวเองมากไปหน่อยแล้ว ตอนนี้พ่อของพวกเธอไม่รักพวกเธออีกแล้ว พวกเธอมองไม่หรอกหรืออย่างไร ?”

“......” อารัณสีหน้าซีดเผือดทันที และไม่พูดอะไรต่อ

ใช่สิ สองวันมานี้พ่อแสดงท่าทีออกมาอย่างเด่นชัด ทำไมเขาจะไม่รู้ล่ะ

เมื่อเห็นลูกชายและลูกสาวถูกนวิยากลั่นแกล้งจนตั้งตัวไม่ติด วารุณีก็ไม่อาจทนดูได้อีกต่อไป หลังจากที่เธอปล่อยเด็กน้อยในอ้อมกอดลง ก็ปรี่เข้าไปตบหน้านวิยาทันที

เสียงตบดังก้องกังวาน

นวิยากุมใบหน้าที่ถูกตบเอาไว้ด้วยความตกใจ “เธอตบฉันหรือ ?”

เด็กน้อยทั้งสองรู้สึกตกใจต่อการกระทำของวารุณีไม่น้อย

แต่ไม่ช้า ไอริณก็ตบมือขึ้นมาด้วยความดีใจ “แม่สุดยอดไปเลยค่ะ !”

ถึงแม้อารัณจะรู้สึกพอใจและสนุกสนานกับการลงมือของวารุณีไม่น้อย แต่ในใจกลับรู้สึกเป็นห่วงวารุณี

เพราะคุณน้านวิยาคนนี้ ถือว่ามีความสำคัญกับพ่อมากเช่นกัน

แม่ตบเธอ จะรับประกันได้อย่างไรว่าพ่อจะไม่โกรธ

“ฉันอยากตบเธอฉันก็ตบ จะต้องดูฤกษ์ดูยามด้วยหรือ ?” วารุณีพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาและไร้อารมณ์ : “เธอกล่าวหาว่าลูกทั้งสองคนของฉันเป็นลูกสวะ เป็นกาฝาก เธอก็น่าจะคิดได้นะว่าเธอต้องเจอกับบทลงโทษเช่นนี้”

“เธอ......” นวิยารู้สึกโมโหจนใบหน้าบูดเบี้ยว เธอง้างมือเพื่อจะตบวารุณีกลับ

วารุณีหรี่ตาลง จากนั้นจึงคว้ามือของนวิยาเอาไว้ แล้วใช้หลังมือตบกลับไปบนใบหน้าอีกซีกหนึ่ง

เช่นนี้ ทำให้ใบหน้าของนวิยาดูสมดุลกันแล้ว

ส่วนนวิยาก็ล้มลงไปบนโซฟา รู้สึกสมองอื้ออึง ใบหน้าทั้งสองซีกร้อนผ่าว

เธอกล้าดียังไง !

วารุณีกล้าดียังไง !

นวิยาทั้งโมโหทั้งแค้นใจ จนตัวของเธอสั่นเทา

ในตอนนี้เอง มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นมา จากนั้นจึงตามมาด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมของผู้ชายคนหนึ่ง “พวกคุณกำลังทำอะไรกัน ?”

นวิยาตั้งสติขึ้นมาได้และรีบลุกขึ้นจากโซฟาทันที จากนั้นจึงตรงปรี่เข้าไปหานัทธี แล้วโผเข้าไปในอ้อมแขนของเขา “นัทธี คุณหนูวารุณีตบฉัน ! ฮือฮือฮือ......”

“ตบคุณ ?” นัทธีขมวดคิ้ว แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าไม่เชื่อ

นวิยาเงยหน้าขึ้น แล้วชี้ไปที่ใบหน้าของตนเอง “คุณดูนี่สิ นี่เป็นฝีมือการตบของวารุณี มิหนำซ้ำยังตบฉันถึงสองครั้งอีกด้วย นัทธี ฉันเจ็บมากเลยค่ะ”

ขณะที่พูด เธอก็ร้องไห้ออกมา

เมื่อนัทธีเห็นรอยนิ้วมือบนใบหน้าของเธอ เขาเม้มริมฝีปากบาง ๆ ของเขา จากนั้นจึงหันมองวารุณี “บอกเหตุผลฉันมา”