พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 385

วารุณีอึ้งไป “คุณเคยตรวจดีเอ็นเออย่างนั้นหรือ ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ทำไมฉันถึงไม่รู้ ?”

“ตอนที่ผมเจอกับอารัณครั้งแรก ผมก็สงสัยในความสัมพันธ์ระหว่างผมกับเขา ดังนั้นผมจึงให้มารุตนำเลือดของเขาไปตรวจดีเอ็นเอ ผลปรากฏออกมาว่า ผมกับเขาไม่มีความเกี่ยวข้องกัน”

“เป็นไปไม่ได้ !” วารุณีปฏิเสธออกมาเสียงแข็ง

เขาเป็นผู้ชายเพียงคนเดียวของเธอ

แล้วอารัณจะไม่ใช่ลูกของเขาได้อย่างไร เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าพวกเขาเหมือนกัน

“ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้ เพราะผมตรวจดีเอ็นเอถึงสองครั้ง และผลการตรวจก็ออกมาว่าไม่ใช่ทั้งสองครั้ง” นัทธีเม้มปากพูด

วารุณีส่ายหัวด้วยสีหน้าซีดเผือด “ไม่ เป็นไม่ได้ คุณโกหกฉัน”

ถ้าหากอารัณไม่ใช่ลูกของเขา แล้วจะเป็นลูกของใคร ?

หรือผู้ชายในคืนนั้นใช่เขา ?

ไม่สิ กล้องวงจรปิดบันทึกเอาไว้อย่างชัดเจนว่า ผู้ชายที่อยู่ในคืนนั้นก็คือเขา !

“นัทธี คุณถูกหลอกหรือเปล่า ?” วารุณีเอ่ยปากด้วยความร้อนใจ “อารัณกับไอริณเป็นลูกของคุณจริง ๆ หรือเราไปตรวจดีเอ็นเอกันอีกครั้ง ?”

“ไม่จำเป็นแล้ว จะตรวจอีกกี่ครั้งผลก็ออกมาเหมือนเดิม” นัทธีมองเธอด้วยสายตาเย็นชา “ผมไม่รู้ว่าทำไมคุณถึงพูดว่าพวกเขาเป็นลูกของผม แต่ไม่ใช่ก็คือไม่ใช่ ไม่อย่างนั้นทำไมหน้าตาถึงได้อัปลักษณ์เหมือนคุณ”

เมื่อได้ยินดังนี้ วารุณีก็รู้สึกราวกับถูกฟ้าผ่า ตัวของเธอสั่นเทา และเกือบจะล้มลงไป

เธอหน้าตาอัปลักษณ์ ?

เธอแค่ต้องการให้เขารู้ว่า อารัณและไอริณเป็นลูกของเขา ทำไมจู่ ๆ เธอถึงกลายเป็นคนอัปลักษณ์ไปได้ ?

วารุณีหันมองชายหนุ่มด้วยความเสียใจ

ทว่าชายหนุ่มกลับไม่สนใจเธอเลยแม้แต่น้อย และเดินลงบันไดไป

“นัทธี คุณจะไปไหน ?” วารุณีจับราวบันไดแล้วมองลงไปด้านล่าง

ชายหนุ่มยังคงดินต่อไปไม่หยุด และไม่ได้หันกลับมาตอบแม้แต่คำเดียว และในที่สุดเขาก็เดินหายลับไป

“แม่ครับ” มีเสียงของอารัณดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง

วารุณีปาดน้ำตาแล้วหันกลับไป พร้อมทั้งฝืนยิ้มออกมา “มีอะไรหรือลูก ?”

“เมื่อครู่สิ่งที่แม่กับพ่อ......ไม่สิ กับคุณอานัทธีคุยกัน ผมได้ยินหมดแล้ว” อารัณเดินตรงเข้ามา

เมื่อวารุณีได้ยินเขาเปลี่ยนคำสรรพนามที่ใช้เรียก เธอก็ใจสั่นทันที “ได้ยินหมดแล้ว ?”

“ครับ” อารัณพยักหน้า คุณอานัทธีพูดถูก ผมกับไอริณไม่ใช่ลูกของเขา อันที่จริงแล้ว ไม่ใช่เพียงคุณอานัทธีคนเดียวเท่านั้น ที่เห็นผมครั้งแรกแล้วรู้สึกสงสัย เพราะครั้งแรกที่ผมเห็นคุณอานัทธี ผมเองก็สงสัยเหมือนกันว่าเขาใช่พ่อของผมหรือไม่”

“อะไรนะ ?” วารุณีเอ่ยถาม “ลูกเองก็สงสัย ?”

“ครับ” อารัณพยักหน้า เพราะผมกับคุณอานัทธีดูคล้ายกันขนาดนี้ ถ้าไม้สงสัยก็คงเป็นเรื่องแปลก”

วารุณีก้มหน้าไม่พูดไม่จา

ใช่สิ หน้าตาเหมือนกันมากขนาดนี้ เธอถึงมั่นใจว่าผู้ชายในคืนนั้นก็คือนัทธี

แต่ทำไมผลตรวจถึงออกมาเช่นนี้ได้ ?

“แม่ยังจำครั้งแรกที่คุณอานัทธีไปบ้านเราได้ไหมครับ ?” อารัณจับมือของเธอ “ครั้งนั้นผมไม่ทันระวังจนตัดผมของคุณอานัทธีออกไปหลายเส้น”

เมื่อได้ยินดังนี้ วารุณีก็เหมือนจะเข้าใจบางอย่างแล้ว “อารัณ ลูกจงใจหรือ ?”

“ครับ ผมสงสัยว่าคุณอานัทธีคือพ่อของผมหรือไม่ ดังนั้นผมจึงตั้งใจตัดผมของเขาออกมา จากนั้นจึงขอช่วยให้พ่อบุญธรรมนำไปตรวจดีเอ็นเอ ผมการตรวจออกมาเป็นเหมือนที่คุณอานัทธีพูด ผมกับไอริณไม่ใช่ลูกของเขา” อารัณตอบ

วารุณีหน้ามืด แต่ยังดีที่จับราวบันไดเอาไว้ได้ทัน จึงไม่พลัดตกบันไดไปเสียก่อน

ถ้าหากผลการตรวจทั้งสองครั้งของนัทธีถูกคนอื่นหลอก ถ้าอย่างนั้นผลการตรวจของอารัณก็คงไม่ถูกหลอกด้วยหรอกนะ ?

ดังนั้น เด็กทั้งสองไม่ใช่ลูกของนัทธีจริง ๆ หรือ ?

แล้วพวกเขาเป็นใครกัน ?

วารุณีเอามือกุมหน้าผาก เธอรู้สึกเย็นเยือกไปทั้งตัว

เธอมั่นใจว่าโดยตลอดว่าเด็กทั้งสองเป็นลูกของนัทธี แต่ตอนนี้ผลลัพธ์ที่ออกมากลับทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกตีเข้าอย่างจังจนตั้งตัวไม่ติด

“แม่ครับ......” เมื่อเห็นสีหน้าของวารุณีซีดเผือดขึ้นเรื่อย ๆ อารัณก็ตะโกนเรียกเธอด้วยความเป็นห่วง

วารุณีก้มมองแววตาที่เป็นห่วงเป็นใยของลูกชาย ก็รู้สึกเจ็บปวดใจอย่างถึงที่สุด