พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 401

ทารีนาพยักหน้า "ฉันก็คิดเหมือนกันว่าเป็นคนที่ฉันรู้จัก ถ้าฉันเดาไม่ผิด น่าจะเป็นใครสักคนที่อยู่ในวงการ มีแต่คนในวงการเท่านั้นถึงสามารถรับปากเงินจำนวนมากเช่นนั้น"

"คนในวงการนั้นเหรอ" วารุณีเงยหน้าดูผู้ชายข้างตัว จากนั้นเก็บสายตากลับมา "เมื่อก่อนคุณเคยคบหาคุณหนูคนไหนในวงการบ้าง"

แค่ระบุชื่อของคนเหล่านี้ออกมา จากนั้นค่อยตรวจสอบทีละคนก็ได้แล้ว

เธอเชื่อว่าต้องหาคนเจอแน่นอน

ความเป็นจริงในใจของวารุณีมีคนหนึ่งที่สงสัยแล้ว

คนนั้นก็คือนวิยา

นวิยาเผยตัวตนทั้งหมดของตัวเองออกมาแล้วชัดๆ ไม่ใช่หญิงสาวอ่อนโยนที่เธอเจอในโรงพยาบาลคนนั้นอย่างเมื่อก่อนอีกต่อไปแล้ว แต่เป็นสาวสวยร้ายกาจอย่างจริงๆ จังๆ แล้ว

ดังนั้นถ้านวิยาอยากจะฆ่าเธอก็ไม่ใช่ทำไม่ได้ เรื่องที่อยู่ตรงบันไดในคืนนั้นก็คือหลักฐาน

ทารีนาบอกชื่อของเพื่อนที่ตัวเองรู้จักในเมื่อก่อนออกมาตามคำพูดของวารุณี ไม่ว่าจะเป็นที่เคยชินหรือคนไม่เคยชิน ก็ไม่ปล่อยไปสักคน

วารุณียังได้บันทึกเสียงเอาไว้ แต่ถึงอย่างไรชื่อมันเยอะเกินไปแล้วจริงๆ ไม่บันทึกเธอก็จำไม่ได้เลย

นัทธีก็ได้จำชื่อเหล่านี้ไว้ในใจอยู่ข้างๆ ตัดสินใจจะกลับไปให้มารุตไปสืบ

ไม่นานทารีนาก็พูดจบแล้ว

วารุณีกลับขมวดคิ้วขึ้นมา

ไม่มีนวิยา

นวิยาไม่ได้อยู่ในคนเหล่านั้นที่ทารีนาพูดถึง

สถานการณ์อย่างนี้ก็จะมีแค่สองแบบ

ถ้าไม่ใช่ทารีนาไม่รู้จักนวิยา ก็คือเรื่องนี้นวิยาไม่ได้เป็นคนทำตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

แต่สัญชาตญาณบอกเธอว่าความเป็นไปได้ที่คนร้ายจะเป็นนวิยาสูงมาก

ขณะที่คิดอยู่ วารุณีเอ่ยปากพูดอย่างไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่ "พูดจบหรือยัง คุณแน่ใจใช่ไหมว่าไม่มีคนไหนตกค้าง"

ทารีนาพยักหน้า "ฉันแน่ใจ"

คุณหนูในวงการก็มีแค่เท่านี้ เธอไม่มีทางตกค้าง

วารุณีรู้สึกท้อแท้เล็กน้อย

ถ้าไม่ใช่ว่านัทธีอยู่ตรงนี้ เธอต้องถามทารีนาว่ารู้จักนวิยาหรือไม่แน่นอน

สงสัยคงต้องรอคราวหน้าแล้ว

ขณะนี้ถึงเวลาแล้วพอดี พวกวารุณีเขาจำเป็นต้องจากไป

หลังจากเดินออกมาจากเรือนจำแล้ว คุณหญิงทารีนาคำนับให้กับวารุณีกับนัทธีอย่างจริงจัง "ประธานนัทธี คุณหญิงอัณณ์ ฉันขอฝากลูกสาวไว้ให้กับพวกคุณแล้วนะ พวกคุณต้องหาคนร้ายเจอให้ได้นะ"

วารุณีประคองเธอขึ้นมา กำลังจะเอาปากพูดขึ้นมา

นัทธีกล่าวด้วยเสียงเย็นชา "ทุกวันนี้ลูกสาวคุณตกอยู่ในจุดนี้ก็เพราะเธอก่อกรรมทำเข็ญเอง"

คุณหญิงทารีนาตะลึงเล็กน้อย

วารุณีพอเข้าใจความหมายของนัทธี กะพริบตาที ไม่ได้ช่วยคุณหญิงทารีนาพูดอะไร

คุณหญิงทารีนาคืนสติกลับมา น้ำตาก็ไหลออกมาอีกครั้ง

นัทธีสองมือเอาไว้ในใจกระเป๋ากางเกง "ลูกสาวของคุณไม่ใช่คนร้ายก็จริง แต่คุณเคยคิดบ้างไหม เธอรับผิดแทนคนอื่น ให้คนร้ายใช้ชีวิตอยู่ข้างนอกอย่างลอยนวลต่อไป คนร้ายคนนั้นยังจะฆ่าคนต่อเรื่อยๆ พวกคุณหมดหนี้สินแล้วก็จริง แต่คนอื่นเขาควรไปตายหรือไง"

เมื่อวารุณีมองนัทธี สายตาก็อ่อนลงมาแล้ว

คุณหญิงทารีนาร้องไห้จนทั้งหน้าดูรู้สึกผิด "ฉันรู้ เมื่อฉันได้รับรู้ความจริงแล้วก็เคยตำหนิทารีนา แต่ทารีนาติดคุกหลายเดือนแล้ว ก็ถือว่าได้รับการลงโทษแล้ว ประธานนัทธี คุณหญิงอัณณ์ ฉันขอร้องพวกคุณยกโทษให้ทารีนาเถอะ ขอโทษจากใจจริงๆ"

เธอคำนับอีกครั้งหนึ่ง

วารุณีประคองเธอขึ้นมาอีกครั้ง "ช่างเถอะ คุณก็บอกแล้วว่าเธอได้รับการลงโทษแล้ว ฉันก็ไม่ถือสาแล้ว"

เธอดูออกได้ว่าจิตใจของทารีนาใกล้จะพังทลายแล้ว ตรงบริเวณคอยังมีรอยแผลอีกด้วย

ชีวิตในเรือนจำของทารีนาคงแย่มาก

บทลงโทษนี้สำหรับทารีนาก็ถือว่าเยอะพอสมควรแล้ว

นัทธีมองวารุณีด้วยหางตา แม้แต่เธอเองก็พูดแบบนี้แล้ว เขาก็จะไม่พูดอะไรอีกแล้วแน่นอน จากนั้นก็เงียบลง

ส่วนคุณหญิงทารีนายังคงน้อมกราบพนมมือให้กับสองคนอย่างขอบคุณ

จากนั้นคุณหญิงทารีนาก็ขอลาก่อนและจากไปตามรถของสถานีตำรวจแล้ว

ตอนแรกวารุณีกะจะไปด้วยกันแล้ว แต่ถูกนัทธีเรียกไว้