พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 408

นัทธีขมวดคิ้ว

พิชิตรู้สึกสมเหตุสมผล "นัทธี เขาพูดไม่ผิด ที่วารุณีอยู่ๆ ก็มาที่นี่แสดงว่าต้องมีเหตุผลอะไรแน่นอน ไม่อย่างนั้น เรื่องที่เขาทำให้วารุณีคราวก่อน ผมว่าวารุณีก็คงไม่มาพูดคุยกันถึงเรื่องเก่ากับเขาแน่นอน"

ขณะที่พูดอยู่ ตาของเขาจู่ๆ ก็เห็นภาพซีทีสมองที่อยู่บนโต๊ะทำงานของพงศกร สีหน้าเปลี่ยนไปทันที รีบเข้ามาถือขึ้นมา "ที่วารุณีมาที่นี่เพื่อมาหามึงตรวจสมองให้เหรอ"

รูม่านตาของนัทธีสั่นไหวอย่างแรงขึ้นมา

ตรวจสมอง?

หรือว่าเธอ...

เขารีบหันหลังไปดูวารุณีที่อยู่บนโซฟา ในใจยังคงกลัวอย่างตาลีตาลานอยู่

พิชิตกำลังดูภาพซีทีอยู่ ถึงแม้เขาเป็นศัลยแพทย์ แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะดูซีทีสมองไม่เป็น

หลังจากดูเสร็จแล้ว เขากะพริบตาอย่างงงงัน "แต่วารุณีไม่เป็นอะไรเลยนิ"

"นายแน่ใจ?" นัทธีมองเขา

พิชิตพยักหน้าอย่างแน่ใจและยืนยัน "ไม่เป็นอะไรเลยจริงๆ"

ขณะที่พูดอยู่ เขาวางภาพซีทีลงและมองไปยังพงศกร "ดังนั้นจุดประสงค์ที่มึงสะกดจิตเธอก็ยังเป็นเพราะอยากทำอะไรเธอใช่ไหม"

พงศกรยิ้ม "ใครจะรู้ล่ะ"

เห็นหน้าตาดื้อดึงอย่างเขาแบบนี้ พิชิตรู้สึกหมดแรงจริงๆ "พอแล้ว ฉันไม่ถามแล้วว่าแกอยากทำอะไร แกรีบแก้สะกดจิตให้วารุณีเลย"

"ไม่ต้องห่วง ผมสะกดจิตวารุณีแค่ชั่วโมงเดียวเอง หลังจากหนึ่งชั่วโมงผ่านไปแล้วเธอก็จะตื่นมาเอง" พงศกรยักไหล่ "ถ้าพวกคุณไม่เชื่อ สามารถไปหาจิตแพทย์คนอื่นได้"

พูดจบ พงศกรก็กลับไปนั่งหลังโต๊ะทำงานแล้ว

"เรื่องวันนี้ไม่จบง่ายๆ หรอก" นัทธีมองเขาอย่างมืดมน ทิ้งประโยคนี้ออกก็อุ้มวารุณีขึ้นมาและเดินออกไปแล้ว

พิชิตสองมือเอาไว้หลังหัว ตามออกไปอย่างสบายๆ แล้วเช่นกัน

นัทธีวางวารุณีไว้บนรถ ไม่ได้ขับรถไป แต่คือนั่งอยู่บนเบาะคนขับและจ้องมองเธอตลอดเวลา รอเธอตื่นมาเงียบๆ

ไม่นาน หนึ่งชั่วโมงผ่านไปแล้ว วารุณีก็ได้ตื่นขึ้นตรงเวลาตามที่พงศกรได้กล่าวไว้อย่างนั้น

เมื่อวารุณีเห็นนัทธียังนึกว่าตัวเองดูผิดแล้ว ขยี้ตาแล้วเห็นเขายังอยู่ จึงรู้ว่าตัวเองไม่ได้ดูผิด

"คุณอยู่ที่นี่ได้ยังไง" วารุณีถาม

จากนั้นเธอก็ได้สังเกตว่าที่ที่เธออยู่คือบนรถของเขา ทั้งคนยิ่งงงเข้าไปใหญ่

เธออยู่ให้พงศกรสะกดจิตให้เธอในออฟฟิศของเขาไม่ใช่เหรอ ทำไม...

นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ วารุณีมองผู้ชาย "คุณเป็นคนพาฉันออกมาจากออฟฟิศของพงศกรเหรอ"

นัทธีเม้มฝีปากบางจนมีความรู้สึกเย็นขึ้นมา "คุณไปหาพงศกรทำอะไร"

ริมฝีปากของวารุณีดิ้นเล็กน้อย "ไม่เกี่ยวกับคุณ"

"ไม่เกี่ยวกับผมเหรอ" คำพูดนี้ทำให้นัทธีโมโหขึ้นมา เขากำหมัดไว้ เสียงเย็นจนไม่มีความรู้สึกอะไรเลย "คุณรู้หรือไม่ ถ้าไม่ใช่ผมปรากฏตัวทัน คุณก็ถูกพงศกรข่มเหงแล้ว"

"เป็นไปไม่ได้!" วารุณีรีบปฏิเสธทันที

นัทธีหัวเราะเยาะ "ทำไมจะเป็นไปไม่ได้ เมื่อก่อนเขาก็เคยทำชั่วกับคุณไม่ใช่เหรอ"

สายตาของวารุณีกะพริบขึ้นมาและก้มหน้าลง "ใช่ คุณก็พูดแล้วเหมือนกันว่านั่นเป็นเมื่อก่อน แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนกัน"

"คุณบอกผมทีว่าไม่เหมือนตรงไหน เขาสะกดจิตคุณ ก็คือ..."

"ฉันเองเป็นคนให้เขาสะกดจิตให้" วารุณีพูดแทรกเธอ

สีหน้าของนัทธีอึ้งมาก "คุณว่าอะไรนะ คุณเป็นคนให้เขาสะกดจิตให้เองเหรอ"

"ใช่" วารุณีตอบกลับคำเดียว

คิ้วของนัทธีขมวดเป็นปม "บอกเหตุผลมา ให้ผมรู้ว่าทำไมคุณถึงทำแบบนี้"

วารุณีนวดขมับและถอนหายใจคำหนึ่ง "สอง สามวันนี้ฉันเจ็บหัวเป็นระยะๆ โดยเฉพาะวันนี้เจ็บบ่อยกว่าปกติ ฉะนั้นฉันถึงมาให้พงศกรตรวจให้ฉัน พงศกรบอกว่าในสมองฉันไม่มีปัญหา อาจจะมีปัญหาตรงความจำ ดังนั้นฉันจึงให้เขาลองสะกดจิตให้ดูว่าตกลงเกิดอะไรขึ้น"

เป็นแบบนี้นี่เอง

เพราะฉะนั้นบนโต๊ะทำงานของพงศกรนั้นถึงมีภาพซีทีสมอง

ไฟแห่งความโกรธเคืองในใจของนัทธีถึงค่อยๆ จางหายไปเยอะ เสียงแหบเล็กน้อย "ทำไมคุณไม่บอกผมเรื่องที่คุณปวดหัว"