พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 417

วารุณียิ้มไม่ออกหัวเราะไม่ได้ แต่ก็ยังบอกเล่าเรื่องออกมา

ปาจรีย์ที่ฟังจบ ก็รู้สึกใจหายไปสักพัก “ที่แท้เป็นแบบนี้เอง โชคดีที่ความทรงจำของเธอกลับมาได้ทันเวลา ไม่งั้นก็คงต้องเป็นเหมือนฉันกับพงศกรแน่”

ถึงแม้ว่า เธอเองก็ได้สืบหาความจริงของเรื่องราวในตอนนั้นมาโดยตลอด อยากจะบอกกับพงศกรว่า พ่อแม่ของเธอไม่เคยทำเรื่องที่ทำร้ายพ่อแม่ของเขามาก่อน

แต่มาจนถึงตอนนี้ก็ยังคงไม่มีผลลัพธ์ใด ๆ

ถ้าหากไม่ใช่เพราะต้องการคืนความบริสุทธิ์ให้ตัวเองและคุณพ่อคุณแม่ มีบางครั้งที่เธอเองก็อยากจะปล่อยมือ

“เป็นไรฉัน เชื่อว่าจะต้องมีสักวันที่ความจริงจะต้องปรากฏ” วารุณีตบไหล่ของปาจรีย์เพื่อปลอบโยน

ปาจรีย์พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “งั้นก็ขอให้เป็นอย่างที่เธอพูดแล้วกัน ใช่แล้ว เธอยังคิดที่จะหย่ากลับประธานนัทธีอยู่หรือเปล่า?”

วารุณียืนพิงอยู่ที่ขอบโต๊ะทำงาน “ฉันไม่รู้ เมื่อเช้าก่อนออกจากบ้าน ฉันยังยืนยันหนักแน่นอยู่เลยว่าจะหย่า แต่นัทธีอ้อนวอนฉัน ขอร้องฉันว่าอย่าหย่ากับเขา จากนั้นฉันก็ใจอ่อน”

“นี่สิถึงเป็นความรัก เธอรักเขา ดังนั้นเธอถึงได้ใจอ่อน ความจริงแล้วในจิตใต้สำนึกของเธอ ก็ไม่ได้อยากจะหย่ากับเขาจริง ๆ” ปาจรีย์พลันพูดตรงกับความคิดที่อยู่ในส่วนลึกในหัวใจของวารุณี

วารุณีไม่ได้ปฏิเสธ เธอลูบผมที่อยู่ข้างหู “บางทีอาจจะเป็นแบบนั้น เธอเห็นดอกไม้ที่อยู่ในห้องทำงานของฉันแล้วใช่ไหม จากนิสัยของนัทธี คงคิดวิธีแบบนี้เพื่อง้อขอให้ฉันยกโทษให้ไม่ได้หรอก จะต้องมีคนคอยวางแผนอยู่ข้างกายของเขาแน่ เธอคิดว่าการตามง้อแบบเอิกเกริกแบบนี้อีกหลายครั้ง ฉันจะทนไม่ยอมยกโทษให้เขาได้เหรอ”

“ไม่ได้อย่างแน่นอน” ปาจรีย์ยักไหล่ “ผู้หญิงนะ ต่างเป็นสิ่งมีชีวิตที่หวั่นไหว โรแมนติกหลาย ๆ ครั้ง ทำให้ซาบซึ้งใจบ่อย ๆ เข้า ก็จะต้องกระโดดเข้าสู่อ้อมกอดของผู้ชายอย่างว่าง่ายเป็นธรรมดา”

“ไปเลย” วารุณีทำตามองบนให้เธออย่างเคือง ๆ

ปาจรีย์หัวเราะคิกคัก “ความจริงแล้ว ฉันคิดว่าในเมื่อเธอไม่ได้คิดจะหย่าอย่างเด็ดขาด งั้นก็เมินเฉยต่อประธานนาทีสักหลาย ๆ วันก็พอแล้ว แต่อย่านานเกินไป ไม่งั้นจะทำให้ได้ผลลัพธ์ที่ได้ตรงกันข้าม”

“ฉันรู้แล้ว ดูที่ว่าเขาจะจริงใจแค่ไหนแล้วกัน” วารุณีพยักหน้า

ปาจรีย์พูดขึ้นมาอีกครั้ง: “แต่ว่าแล้วลูกล่ะจะทำยังไง?”

“อีกสักระยะค่อยบอกเขาแล้วกัน” วารุณีลูบท้องพลางเอ่ยตอบ

ปาจรีย์ส่ายหน้า “ไม่ใช่ ฉันไม่ได้หมายถึงลูกที่อยู่ในท้องของเธอ ลูกที่อยู่ในท้องของเธอคนนี้เป็นลูกแท้ ๆ ของประธานนัทธี ฉันหมายถึงอารัณและไอริณ ประธานนัทธีจะยอมรับเด็กทั้งสองอีกครั้งหรือเปล่า?”

“......” คำถามนี้ถามได้ตรงจุดภายในใจของวารุณีพอดี เธอไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้เลยจริง ๆ

วารุณีกัดริมฝีปาก ภายในใจรู้สึกอยู่ไม่เป็นสุข

ตอนนี้เธอยังไม่แน่ใจจริง ๆ ว่านัทธีจะยอมรับเด็กทั้งสองคนได้อีกครั้งหรือเปล่า

หรือต่อให้นัทธียอมรับ แล้วอารัณจะยอมรับหรือเปล่าล่ะ?

เพราะไม่ว่าจะยังไงช่วงเวลาที่ผ่านมา ความเย็นชาที่นัทธีมีต่อเด็กทั้งสองคนนั้น เด็กทั้งสองคนได้สัมผัสมาเองกับตัว เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่ทิ้งความกังวลเอาไว้ภายในใจ

เห็นวารุณีเงียบไป ปาจรีย์ก็ได้ทอดถอน “ใจดูเหมือนว่าปัญหาใหญ่ที่สุดระหว่างเธอกับประธานนัทธี จะเป็นเด็กทั้งสองคน”

“ใช่” วารุณียิ้มอย่างขมขื่น “บางที ฉันจะใส่ใจแค่เรื่องความจริงใจในการขอโทษของนัทธีไม่ได้ ยังต้องดูท่าทีที่เขามีต่อเด็กทั้งสองคนอีก ถ้าหากเขาไม่ยินดียอมรับ งั้นก็หย่ากันดีที่สุด เพราะยังไงก็เป็นไปไม่ได้ที่ฉันจะไม่เอาเด็กทั้งสองคน”

ความจริงแล้วถ้านัทธีไม่ยอมรับเด็กทั้งสองคน เธอก็จะไม่โทษเขา และจะไม่คิดว่าเขาทำผิด

เพราะยังไงเด็กทั้งสองคนก็ไม่ใช่ลูกแท้ ๆ ของเขา เขาไม่ต้องการก็เป็นเรื่องธรรมดา แต่เธอในฐานะที่เป็นแม่ จะไม่ต้องการไม่ได้

“ลองทดสอบดูก่อนเถอะ ก่อนหน้านี้เพราะเรื่องของคุณป้าประธานนัทธีถึงได้พลอยโกรธเธอแหละเด็กทั้งสองไปด้วย ไม่ใช่ว่าเขาไม่ชอบเด็กทั้งสอง ตอนนี้ความเข้าใจผิดได้คลี่คลายแล้ว ฉันคิดว่าประธานนัทธีจะต้องยอมรับเด็กทั้งสองแน่” ปาจรีย์ยกแก้วน้ำขึ้นมา และดื่มพลางกล่าว

“เอาไว้ก่อนเถอะ” วารุณีสูดลมหายใจเข้า “ฉันกลับไปที่ห้องทำงานก่อนแล้วกัน เธอสั่งให้คนสักสองสามคนมาขนเอาดอกไม้ในห้องฉันออกไป พวกหนึ่งเอาไปตกแต่งบริษัท ส่วนที่เหลือให้คนเอาลงไปมอบให้คนผ่านทางที่ด้านล่างตึกเถอะ จะให้เสียไปโดยไร้ประโยชน์ไม่ได้”

“โอเค” ปาจรีย์พยักหน้า จากนั้นก็ไปเตรียมการให้คนไปดำเนินการ

ไม่นาน ห้องทำงานของวารุณีก็ว่างเปล่า เหลือดอกกุหลาบเพียงไม่กี่ช่อวางไว้ตรงมุมห้อง

วารุณีไม่ได้ไปดู เธอเดินตรงไปที่ห้องทำงาน

บนโต๊ะทำงานมีจดหมายอยู่ฉบับหนึ่งวางอยู่ เธอเลิกคิ้วขึ้น และเปิดซองจดหมายออก ในนั้นเป็นบทกวีแห่งความรักที่เชยมาก ดูก็รู้ว่าไม่ใช่ผลงานของนัทธี

ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาให้ใครเป็นคนเขียน เลี่ยนเอาซะแบบนี้ จนทำให้รู้สึกขนลุกขึ้นมา

ตัวเขาเองก็จะต้องไม่ได้ดูแน่ ไม่อย่างนั้นละก็ บทกวีแห่งความรักนี้จะมาถึงมือของเธอได้ยังไง