พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 420

“เยี่ยมไปเลย” ป้าส้มปรบมือหนึ่งครั้ง ดีใจอย่างสุดขีด

เธอเองก็รู้ว่าความเข้าใจผิดระหว่างคุณผู้ชายและคุณผู้หญิงได้คลี่คลายลง และอยากให้ทั้งสองคนคืนดีกันตั้งนานแล้ว

ตอนนี้เห็นทั้งสองคนมีความเป็นไปได้ว่าจะคืนดีกัน ก็ต้องดีใจเป็นธรรมดา

“งั้นคุณผู้หญิงคะ เดี๋ยวดิฉันจะไปเตรียมอาหารเย็นที่ห้องครัวนะคะ” ป้าส้มกล่าว

วารุณีพยักหน้า “ค่ะ”

หลังจากที่ป้าส้มจากไป เธอก็เอาเค้กไปแช่ไว้ในตู้เย็น จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วโทรหานัทธี

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอโทรหาเขา หลังจากที่ได้เมินเฉยต่อเขามาเป็นเวลานาน

ในตอนที่นัทธีรับโทรศัพท์ ยังรู้สึกเบิกบานใจอยู่ไม่น้อย

“ฮัลโหล” เสียงทุ้มต่ำเสนาะหูของนัทธีลอยออกมา

วารุณีไอเบา ๆ หนึ่งครั้ง “สุขสันต์วันเกิด”

นัทธีชะงักไป จากนั้นก็ยิ้มพลางอืมตอบรับหนึ่งครั้ง

วารุณีเงียบไปสองวินาที ถึงได้ถามขึ้นมา “ตอนเย็นจะกลับมาตอนไหน? ป้าส้มทำอาหารเย็นรอคุณกลับมา”

“แล้วคุณล่ะ คุณไม่รอผมเหรอ?” นัทธีไม่ตอบแต่ถามกลับ

วารุณีหน้าแดงเล็กน้อยและก้มหน้าลง “ฉันไม่รอคุณหรอก คุณจะกลับมาหรือไม่ก็แล้วแต่”

พูดจบ เธอก็ตัดสายไปทันที

นัทธีมองหน้าจอโทรศัพท์ที่เด้งกลับไปหน้าเมนูหลัก และยิ้มออกมาเบา ๆ จากนั้นก็วางโทรศัพท์ลง และเรียกมารุตเข้ามา

“ท่านประธานครับ” มารุตยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานของเขา

นัทธียื่นเอกสารปึกหนึ่งบนโต๊ะออกไป “พวกนี้นายไปจัดการ ตอนบ่ายฉันจะต้องรีบกลับไปเร็วหน่อย”

มารุตมุมปากกระตุกเล็กน้อย “ครับ”

นี่เป็นครั้งแรกที่ท่านประธานทิ้งหน้าที่รับผิดชอบ โยนงานให้กับเขา

เมื่อก่อนไม่ว่าจะเป็นงานวันเกิดหรือวันปีใหม่ ท่านประธานต่างก็ทำเหมือนกับไม่รู้ไม่ชี้

ตอนนี้แต่งงานแล้ว มีคนจัดงานวันเกิดให้ มันต่างกันจริง ๆ

มารุตก้มหน้ามองเอกสารปึกใหญ่ที่อยู่ในอ้อมแขน นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเริ่มครุ่นคิดพิจารณา ตัวเองก็ควรจะหาแฟนแล้วหรือเปล่า

อีกด้านหนึ่ง หลังจากที่วารุณีได้คุยโทรศัพท์เสร็จ ก็วางโทรศัพท์ลง

ทันใดนั้น เสียงของนวิยาก็ได้ดังลงมาจากด้านบน “คุณวารุณี เธอจะจัดงานวันเกิดให้นัทธีเหรอ?”

วารุณีขมวดคิ้วเล็กน้อย และเงยหน้าขึ้น แล้วสบตากับหล่อนอย่างสงบ “ฉันเป็นภรรยาของเขา ฉันไม่จัดงานวันเกิดให้เขา ใครจะเป็นคนจัดล่ะ?”

ดวงตาของนวิยาหม่นหมองลงเล็กน้อย จากนั้นก็ยิ้มขึ้นมา “คุณวารุณี ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น ฉันก็แค่กำลังคิดว่าเธอเตรียมที่จะหย่ากับนัทธีแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไม......”

“ฉันไม่หย่าแล้วได้ไหมล่ะ?” วารุณีหมุนแขน และมองเธอด้วยสายตาเย็นชา “อีกอย่างฉันอยากจะหย่าก็หย่า ฉันไม่อยากจะหย่าก็ไม่หย่าง เกี่ยวอะไรกับเธอด้วย ไม่จำเป็นต้องให้เธอมายุ่งหรอก อ๋อ ฉันรู้แล้ว เธออยากจะให้ฉันหย่ากับเขา จากนั้นก็ถือโอกาสขึ้นครองตำแหน่งสินะ?”

นวิยาเหมือนกับได้รับบาดเจ็บหนัก เธอกัดริมฝีปาก “คุณวารุณี เธอคิดกับฉันแบบนี้ มันจะมากเกินไปหรือเปล่า?”

“เป็นฉันที่คิดแบบนี้ แต่ไม่ใช่ในใจเธอเองก็คิดแบบนี้หรอกเหรอ?” วารุณีชี้ไปที่หน้าอกของเธอ “ที่นี่มีแค่พวกเราสองคน พวกเราพูดกันตรง ๆ เลยดีกว่า ทำไมเธอถึงคบกับพิชิต ฉันเองก็รู้ ก็เพื่อให้ฉันและนัทธีระมัดระวังเธอน้อยลงแค่นั้นเอง เธอสามารถซ่อนตัวอยู่ในที่ลับ จากนั้นก็หาโอกาสทิ้งพิชิตไปและขึ้นครองตำแหน่งสินะ?”

รูม่านตาของนวิยาหดตัวเล็กน้อย ร่างกายสั่นสะท้านขึ้นมาโดยสัญชาตญาณและมองวารุณีอย่างไม่อยากจะเชื่อ

เธอ คิดไม่ถึงว่าเธอจะคาดเดาได้แม่นยำขนาดนี้

วารุณีเห็นปฏิกิริยาของนวิยา ก็รู้ทันทีว่าตัวเองนั้นพูดถูก เลยยิ้มออกมาอย่างเย้ยหยัน “เป็นอย่างที่คิดจริง ๆ ถ้าไม่อยากให้มีใครรู้ เว้นแต่เธอจะไม่ทำ ต่อให้เธอปิดบังดีขนาดไหน สิ่งที่ควรจะรู้ คนอื่นก็ต้องรู้เหมือนเดิม เธออยากจะขึ้นของตำแหน่ง ฉันจะบอกเธอให้นะ ไม่มีทาง อีกอย่าง!”

เธอยิ้มลึกขึ้นมากว่าเดิม “เธออยากจะให้ฉันกลับนัทธีหย่ากัน ฉันก็จะไม่หย่า ต่อให้ฉันตายก็จะต้องนั่งอยู่บนตำแหน่งที่เธออยากจะนั่งนี้ ให้เธอทำได้แค่มอง แต่เอามันมาไม่ได้ แค่คิดถึงความรู้สึกแบบนั้น คงจะสะใจไม่เบา”

พูดจบ วารุณีก็ปิดปากหัวเราะขึ้นมา

เธอพลันรู้สึกว่าคำพูดเหล่านี้ของตัวเอง ให้ความรู้สึกของตัวร้ายอย่างเต็มเปี่ยม

แต่ว่าสำหรับคนที่หน้าด้าน และมีใจคิดร้ายอย่างนวิยาแล้ว ก็ไม่สามารถอ่อนข้ออย่างเมื่อก่อนได้

ควรจะตอบโต้ยังไง ก็ตอบโต้อย่างนั้น

นวิยาได้ยินเสียงหัวเราะเยาะของวารุณี ก็โมโหจนตัวสั่น ใบหน้าบิดเบี้ยว

เธอคิดไม่ถึงวารุณีในตอนนี้ เหมือนกับเปลี่ยนเป็นคนละคน จัดการได้ยากแบบนี้