พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 419

เพียงแค่ทำลายบริษัทเล็ก ๆ ของเขาแค่นั้นเอง รวมทั้งตัดโอกาสในการฟื้นตัวอีกครั้งของเขา” นัทธีกล่าวอย่างเรียบ ๆ

วารุณียังคงฟังพลางสูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่: “มิน่าฉันถึงได้ยินผู้ช่วยมารุตบอกว่า เขาเป็นหมาจนตรอก ทำให้คุณเสื่อมเสียชื่อเสียง”

“เขาฆ่าคุณพ่อคุณแม่ของผม เป็นธรรมดาที่ผมจะไม่ปล่อยเขาไป” นัทธีกำหมัดแน่น ดวงตาที่แดงก่ำ เต็มไปด้วยความโกรธแค้น

วารุณีเห็นท่าทางแบบนี้ของเขา ในใจเองก็รู้สึกไม่ค่อยจะดีสักเท่าไหร่ “ฉันรู้ว่าคุณอยากจะแก้แค้น แต่ตอนนี้ยังหาพินัยกรรมของคุณปูไม่เจอ ฉันหวังว่าคุณจะไม่ทำอะไรโดยพลการ”

สิ่งที่เธอกังวลที่สุดก็คือ นัทธีถูกความแค้นครอบงำ แล้วไปฆ่าขงเบ้งถึง

แม้ขงเบ้งจะสมควรตายก็จริง แต่เธอหวังว่าเขาจะไม่ทำแบบนั้น เพราะถ้าเป็นแบบนั้น เขาเองก็จะทำผิดกฎหมาย และต้องติดคุก

ดังนั้นวิธีการแก้แค้นแบบนี้มันไม่คุ้มค่า เธอหวังว่าเขาจะสงบสติอารมณ์และหาพินัยกรรมของคุณปูให้เจอ ขอเพียงให้แน่ใจว่าพินัยกรรมคือหลักฐานในปีนั้น ก็จะสามารถส่งขงเบ้งเข้าคุกได้โดยสิ้นเชิง ถ้าเขาคิดว่าแค่ส่งขงเบ้งเข้าไปในคุกนั้นไม่พอ เขาก็สามารถซื้อคนที่อยู่ในคุก ให้ปรนนิบัติขงเบ้งอย่างดี

เอาเป็นว่า เธอไม่อยากให้เขาไปแก้แค้นขงเบ้ง เอาตัวเองเข้าไปแลก

เมื่อมองความกังวลภายในใจของวารุณีออก นัทธีก็เดาได้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ คิ้วที่ขมวดแน่นของเขาได้อ่อนโยนลง “วางใจเถอะ ยังมีคุณและเด็กสองคนอยู่ ผมจะไม่ทำเรื่องโง่ ๆ แบบนั้นหรอก”

การแก้แค้นที่เอาตัวเองไปแลก นั่นไม่เรียกการแก้แค้น นั่นเรียกว่าโง่

การแก้แค้นที่แท้จริง คือหลังจากที่ให้ศัตรูได้ชดใช้ ตัวเองยังสามารถชื่นชมความทุกข์ทรมานของศัตรูได้

ดังนั้นเขาจะไม่ฆ่าขงเบ้งเหมือนที่ขงเบ้งฆ่าพ่อแม่ของเขาอย่างแน่นอน แต่การเอาคืนเล็ก ๆ น้อย ๆ เขาก็ยังคงต้องทำแน่

“งั้นก็ดี” วารุณีได้ฟังคำพูดของเขา ก็สบายใจขึ้นมาเล็กน้อย

นัทธีลังเลอยู่สักพัก สุดท้ายยังคงรวบรวมความกล้าเดินขึ้นไปดึงเธอเข้ามากอด

เดิมทีคิดว่าเธอจะผลักออกเหมือนกับเมื่อหลายวันที่ผ่านมา

แต่ความจริงได้พิสูจน์ให้เห็นว่าเขาคิดมากไป ถึงแม้เธอจะไม่ได้กอดเขาตอบ แต่ก็ไม่ได้ผลักเขาออก นี่นับว่าดีมากแล้ว

นัทธีซุกหน้าลงไปบนซอกคอของวารุณี และหลังจากที่สูดดมเข้าลึก ๆ อยู่หลายครั้งเขาก็ได้ปล่อยเธอ “ผมจะกลับไปที่บริษัทก่อน ตอนเย็นค่อยกลับ”

มาวารุณีทำเป็นไม่ได้ยินประโยคหลังที่เขาพูด เธอโบกมือเล็กน้อย “ไปเถอะ ฉันไม่ส่งนะ"

นัทธีหัวเราะออกมาหนึ่งครั้ง และหันหลังเดินจากไป

คืนวันเดียวกัน การทำลายชื่อเสียงของนัทธีบนอินเทอร์เน็ตของขงเบ้ง ได้ถูกนัทธีคลี่คลายไปอย่างง่ายดาย

นอกจากนี้สิ่งที่นาทีเผยแพร่ออกไป ทำให้ชื่อเสียงของขงเบ้งเน่าเฟะไปโดยสิ้นเชิง

เรื่องอย่างวางยาหลานชายแท้ ๆ มันได้ทำลายทัศนคติทั้งสามอย่างของชาวเน็ตจริง ๆ

ดังนั้นเป็นธรรมชาติที่ชาวเน็ตทั้งหมดจะไปด่าขงเบ้ง และไม่ได้พูดถึงเรื่องที่ว่านัทธีไม่เห็นหัวญาติพี่น้องอีก

เพราะยังไงซะก็เป็นขงเบ้งที่ลงมือต่อนัทธีก่อน นัทธีเพียงแค่ป้องกันตัวเท่านั้นเอง คนที่ไม่เห็นหัวญาติพี่น้องจริง ๆ เป็นขงเบ้งถึงจะถูก

เมื่อนัทธีเห็นความคิดเห็นที่ไปในทางเดียวกันพวกนั้น เขาก็ยิ้มออกมาอย่างเย็นชา และสั่งให้มารุตพาคนไปที่คฤหาสน์ไชยรัตน์ แล้วอ่านข้อความ ที่ชาวเน็ตได้ด่าขงเบ้งที่รุนแรงที่สุด ออกมาต่อหน้าขงเบ้งเสียงดัง

จากนั้นขงเบ้งก็โมโหจนสลบไป และถูกส่งตัวไปยังโรงพยาบาล

วันถัดมา ข่าวการเป็นโรคหลอดเลือดในสมองของขงเบ้ง ก็ได้ถูกเผยแพร่ไปบนอินเทอร์เน็ต

หลังจากที่วารุณีได้เห็น เธอก็ยิ้มบาง ๆ พลางส่ายหน้า “สมควร!”

“วารุณี เชอรีนต้องการพบเธอ” ในตอนที่วารุณีปิดโทรศัพท์ลงนั่นเอง ปาจรีย์ก็ได้เปิดประห้องทำงานของเธอเข้ามา

วารุณียิ้ม “ฉันรู้ ให้เธอเข้ามาเถอะ”

ปาจรีย์ตอบรับ จากนั้นก็กวักมือไปทางด้านหลัง

เชอรีนเอียงศีรษะเข้ามา “สวัสดี! วารุณี ฉันว่าแล้วต้องเป็นเธอ”

“หือ?” วารุณียืนขึ้นมา เดินอ้อมโต๊ะทำงานไปหาเธอ

เชอรีนถอดแว่นตาดำออก “เมื่อวานผู้ช่วยมารุตติดต่อฉันมา บอกว่าไปเป็นนางแบบให้คุณหญิง จะต้องรู้ว่าฉันเป็นนางแบบที่บริษัท ไชยรัตน์ กรุ๊ปเตรียมที่จะเซ็นสัญญาด้วย เจ้านายของผู้ช่วยมารุตคือคุณนัทธี งั้นคุณหญิงที่เขาพูดถึง ก็ต้องเป็นเธออย่างแน่นอน”

วารุณียิ้มพลางพยักหน้า “ถูกต้อง เป็นฉันเอง รีบนั่งเร็ว”

เธอทำท่าผายมือเชิญ จากนั้นก็มองไปทางปาจรีย์ “ปาจรีย์ ไปเอาน้ำมาหน่อย เอาน้ำเปล่านะ เธอเป็นนางแบบ ไม่ดื่มอย่างอื่น”

เชอรีนอุทานออกมาอย่างขมขื่น “วารุณี ทำไมเธอเป็นเหมือนกับผู้จัดการของฉันเลยล่ะ ไม่อนุญาตให้ฉันดื่มอย่างอื่น”

“นี่คือความรับผิดชอบต่อร่างกายของเธอ” วารุณีกล่าวตอบด้วยใบหน้ายิ้มแฉ่ง

เชอรีนทำเสียงแง่งอน และไม่พูดอะไร