พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 422

นัทธีกลับขมวดคิ้วขึ้น “เรียกแต่พิชิต คุณไม่นึกถึงวารุณีเลยเหรอ”

เขาแต่งงานแล้ว แต่ว่าเธอกลับเรียกเขาออกไปฉลองวันเกิดกับเพื่อน

เธอคิดอะไรของเธอกันแน่

นวิยาหรี่ตาลง แล้วแสร้งตอบกลับอย่างน่าสงสาร “แต่......แต่ว่าคุณกับคุณวารุณีกำลังทะเลาะกันอยู่ไม่ใช่เหรอ ฉันคิดว่าคุณจะไม่ฉลองวันเกิดพร้อมกับเธอ ก็เลย......”

“ดีกันแล้ว” นัทธีตอบกลับเบา ๆ

ถึงแม้ว่าวารุณีไม่ได้บอกตรง ๆ ว่าจะให้อภัยเขา

แต่เขาก็รู้ว่ากลับไปคืนนี้เธอจะต้องบอกอย่างแน่นอน

นวิยาดูเหมือนจะตกใจมาก เอามือปิดริมฝีปากขึ้น “ดีกันแล้ว? ตั้งแต่เมื่อไหร่”

นัทธีไม่ได้ตอบ

นวิยาวางมือลง “ต้องขอโทษด้วยนัทธี ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าคุณกับคุณวารุณีดีกันแล้ว แต่ว่าทำแบบนี้จะดีเหรอ”

“หมายความว่าไง” นัทธีมองเธอด้วยความสงสัย

นวิยาบิดเสื้อด้วยมือทั้งสองข้าง “คุณกับคุณวารุณีเย็นชาใส่กัน ไม่ใช่เพราะว่าพ่อแม่ของคุณวารุณีชนคุณลุงคุณป้าหรอกเหรอ คุณยังจะคืนดีกับคุณวารุณีอีก ไม่กลัวว่าคุณลุงคุณป้าที่อยู่บนสวรรค์จะไม่พอใจเหรอคะ”

สำหรับเรื่องการคืนดีของนัทธีกับวารุณีนั้น เธอเดาออกแล้วตั้งแต่เจอวารุณีที่คฤหาสน์เมื่อตอนกลางวัน

เพียงแต่เธอไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างพวกเขา ที่ทำไมจู่ ๆ ถึงได้คืนดีกัน คงจะเค้นคำตอบจากวารุณีไม่ได้อย่างแน่นอน ดังนั้นเธอถึงได้มาที่บริษัทไชยรัตน์กรุ๊ป เพื่อมาหาคำตอบจากปากนัทธี

“ไม่หรอก” นัทธีคลายนิ้วมือออก แล้วหยิบปากกาขึ้นมาใหม่ “คนที่ชนพ่อแม่ของผม ไม่ใช่วรยา”

“อะไรนะ ไม่ใช่คุณแม่ของคุณวารุณีเหรอ” นวิยาแววตาประกายด้วยความตกใจ “อย่างนั้น…. อย่างนั้นพวกเราเข้าใจผิดกันเหรอ แต่ว่าในคลิปนั้นก็เห็น ๆ อยู่ว่า……”

“ในคลิปนั้น มีคนจงใจใช้เทคนิควิธีในการถ่ายภาพที่ทำให้คนง่ายต่อการเข้าใจผิด” นัทธีเม้มริมฝีปากบางตอบกลับด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

เทคนิคการถ่ายภาพแบบนี้พบเห็นเยอะในวงการบันเทิง

โดยเฉพาะเหล่าปาปารัสซี่ ที่แทบจะทำเป็นเกือบทุกคน

นวิยาแอบกลืมน้ำลายอย่างเงียบ ๆ “ที่แท้เป็นแบบนี้เองเหรอ แล้วอย่างนั้นคนที่ชนคุณลุงคุณป้านั้นเป็นใครกัน”

“คนของขงเบ้ง” นัทธีกล่าวทีละคำ ๆ

นวิยาถึงกับสูดดมอากาศเย็น ๆ เข้าไปหนึ่งฟอด “เป็นลุงขงเบ้งเหรอ เขา…...เขาจะทำเรื่องแบบนี้ได้อย่างไร เขาเป็นพี่ชายแท้ ๆ ของคุณลุงไม่ใช่เหรอ”

“เงินทอง ไม่มีคำว่าญาติพี่น้อง” นัทธีเงยหน้าขึ้นมองเธอ น้ำเสียงไร้ความรู้สึก

หัวใจของนวิยารัดเกร็งขึ้น

เพราะคำพูดนี้ของเขา ทำให้สมองของเธออดคิดถึงเรื่องเมื่อสิบปีก่อนไม่ได้

โชคดีที่เขาไม่รู้ ไม่อย่างนั้นเธอคิดว่าเขามีพูดมีนัยแฝงกับเธอเสียอีก

“พูด…...พูดถูกค่ะ” นวิยาฝืนยิ้มออกมา น้ำเสียงแหบแห้งเล็กน้อย

นัทธีนวดหว่างคิ้ว “เอาล่ะ ตอนค่ำผมคงไม่ไปร่วมทานอาหารกับพวกคุณ ผมรับปากวารุณีว่าจะไปอยู่เป็นเพื่อนเธอ”

“ค่ะ พวกคุณเป็นสามีภรรยากัน อยู่ฉลองวันเกิดด้วยกันถึงจะถูก อย่างนั้นคืนนี้ฉันไม่กลับคฤหาสน์ไปรบกวนพวกคุณแล้ว” นวิยาฝืนยิ้มแล้วกล่าว

นัทธีตอบอืม “ยังมีเรื่องอะไรอีกไหม”

นวิยาส่ายหน้า “ไม่มีแล้วค่ะ อย่างนั้นฉันกลับก่อนนะ คุณทำงานต่อเถอะ”