พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 423

นิรุตติ์หัวเราะเยาะอย่างเย็นชา “แต่เมื่อครู่คุณได้บอกว่า นัทธีรู้แล้วว่าคนที่ชนอารองกับอาสะใภ้รองคือคนของพ่อผม และยังส่งคนออกตามหาพินัยกรรมอีก คุณคิดว่าในพินัยกรรมนั้น คุณปู่จะไม่ทิ้งหลักฐานที่คุณหลอกอารองกับอาสะใภ้รองไปที่ข้างถนนตอนนั้นเหรอ”

ปู่บรรพตฉลาดหลักแหลมขนาดนั้น เป็นไปไม่ได้ที่ตรวจสอบจุดนี้ไม่เจอ

เพราะฉะนั้น เขาจึงเชื่อว่าบนพินัยกรรมของปู่บรรพตจะต้องมีหลักฐานที่เกี่ยวกับนวิยาอย่างแน่นอน

และเป็นไปอย่างที่คิด เมื่อนวิยาได้ยินประโยคนี้ ตกใจจนมือไม้เย็นไปหมด “ทำ…...ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้”

“ดังนั้น พวกเราสองคนตอนนี้ตกอยู่บนเรือลำเดียวกัน ถ้าหากว่าคุณไม่อยากให้นัทธีรู้เรื่องในสิ่งที่คุณทำ ทางที่ดีให้ทำตามในสิ่งที่ผมบอก ไม่อย่างนั้น ก่อนที่ผมจะบรรลัยผมจะเปิดโปงคุณก่อน ให้นัทธีค่อย ๆ ทรมานคุณจนตาย” นิรุตติ์กล่าวอย่างเย็นชา

นวิยาเดิมทีก็มีความรู้สึกกลัวเขาอยู่ก่อนแล้ว ตอนนี้ถูกเขาข่มขู่อีก จึงไม่กล้าหือไม่กล้าไม่ทำตาม แล้วพยักหน้ารัว ๆ “ได้ ฉันจะทำตามที่คุณบอก”

“อย่างนั้นก็ดี ช่วงระหว่างนี้ คุณยังไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น อยู่เงียบ ๆ ไปก่อน จะได้ไม่ทำให้นัทธีเกิดความสงสัย อีกอย่าง ทางที่ดีคุณอย่าได้ไปทำอะไรกับวารุณี ถ้าหากว่าวารุณีได้รับบาดเจ็บ คุณคอยดูก็แล้วกัน”

เมื่อพูดจบ นิรุตติ์ก็วางสายลง

นวิยาวางโทรศัพท์ลงด้วยใจที่สั่นกลัว ผ่านไปสักพักก็ลุกยืนขึ้นด้วยใจที่ริษยาและไม่พอใจ

วารุณีอีกแล้ว

พวกผู้ชายเหล่านี้แต่ละคนทำไมถึงรุมรักแต่วารุณี ปกป้องแต่วารุณี ทำไม

เพราะใบหน้าใบนั้นของวารุณีเหรอ

เมื่อนึกถึงใบหน้าที่งดงามดุดันของวารุณี นวิยาที่ไม่อยากจะยอมรับก็ต้องยอมรับ ว่าใบหน้านั้นงดงามจริง ๆ และก็เป็นใบหน้าผู้หญิงที่สวยที่สุดเท่าที่เธอเคยเห็นมา

ถ้าหาก ถ้าหากว่าวารุณีไม่มีใบหน้าใบนั้น นัทธีจะยังหวั่นไหวกับวารุณีอีกไหม

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ นวิยาใจก็เต้นรัวขึ้น แววตาก็ยิ่งเต็มไปด้วยความคลุ้มคลั่ง 

แต่ไม่นาน เธอก็นึกถึงคำเตือนของนิรุตติ์ทันที จากนั้นได้สลัดความคิดนี้ทิ้งออกไป

ปล่อยให้วารุณีมีความสุขไปชั่วคราวก่อน แล้วเธอค่อย ๆ จัดการทุกอย่างทีหลัง

นวิยาทำเสียงฮึดฮัดแล้วก็จากช่องบันไดที่ปลอดภัยไป

ตอนค่ำ ในที่สุดนัทธีก็ได้เคลียร์เอกสารงานด่วนเสร็จสิ้น แล้วก็ขับรถกลับคฤหาสน์

ในคฤหาสน์แสงไฟสว่างไสว เมื่อเขาเข้าประตูมา ก็ได้ยินเสียงหัวเราะอย่างมีความสุขของเด็ก ๆ

สีหน้าของนัทธีจึงได้อ่อนโยนลง

เป็นเวลานานสักพักหนึ่งแล้วที่เขาไม่ได้ยินเสียงหัวเราะที่มีความสุขเช่นนี้ของเด็ก ๆ

ในที่สุดตอนนี้เขาก็ได้ยิน

ช่วงเวลานั้น เขานอกจากผิดต่อวารุณีแล้ว ยังผิดต่อเด็ก ๆ ทั้งสองคนอีก โชคดีที่วารุณีกับเด็ก ๆ สองคนนี้ไม่ได้ถือโทษโกรธเขา 

นัทธีสาวเท้าก้าวเข้าไปในห้องรับแขก

เด็ก ๆ ทั้งสองคนมองเห็นเขา คู่ดวงตาหันมาทางเขา

“คุณอานัทธี” อารัณหยุดหัวเราะ แล้วตะโกนเรียกนัทธีอย่างสุภาพ

นัทธีดวงตาหม่นดำลงครู่หนึ่ง

แต่ยังดีที่ไอริณได้เรียกเขาว่าพ่อต่อจากนั้น ทำให้เขารู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย

“หม่ามี๊ล่ะครับ” นัทธีถามเด็กทั้งสองคน

ไอริณชี้ไปชั้นบนตึก “หม่ามี๊โทรศัพท์อยู่ชั้นบนค่ะ”

นัทธีเงยหน้าขึ้นไปมองแวบหนึ่ง จากนั้นก็เดินขึ้นไปบนตึก

ในห้อง วารุณียืนอยู่ที่ระเบียง กำลังถือโทรศัพท์คุยสายกับคนอื่น

นัทธีผลักประตูเข้ามา สิ่งที่เห็นก็คือแผ่นหลังที่งดงามของหญิงสาวในชุดกระโปรงสีแดงเพลิง 

เป็นชุดกระโปรงรัดรูป โชว์ส่วนหลัง ทำให้เห็นถึงส่วนโค้งส่วนเว้าของรูปร่างที่ได้สัดส่วนของหญิงสาว

ดวงตาของนัทธีหม่นลง น้ำเสียงก็แหบแห้งเล็กน้อย

เขากระตุกดึงเนกไทที่คอ แล้วก้าวฝีเท้าเบา ๆ เดินเข้าไป จากนั้นยื่นแขนออกมากอดเอวของหญิงสาวจากด้านหลัง และกอดหญิงสาวไว้ในอ้อมแขนอย่างแน่นหนา

หญิงสาวร้องอุ๊ยด้วยความตกใจ จนโทรศัพท์เกือบจะร่วงตกลงไปจากระเบียง 

ทางฝั่งคู่สายโทรศัพท์ ปาจรีย์นึกว่าเกิดเรื่องขึ้นกับเธอ จึงรีบถามขึ้นด้วยความลนลาน “วารุณี เธอเป็นอะไร”