พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 427

สุชาดารู้สึกแต่เพียงว่าเสียงหัวเราะของพวกเธอได้ทิ่มแทงแก้วหูมาก จึงกระทืบเท้าด้วยความโกรธ “พอได้แล้ว ห้ามหัวเราะ ใครกันที่หน้าด้าน”

“ใครรับก็หมายถึงคนนั้น” เชอรีนตอบกลับอย่างเย็นชา

“นี่เธอ……”

“พอได้แล้ว” โสรยาเปล่งเสียงตำหนิ “เธอยังรู้สึกอายไม่พอหรือไง ถ้าเธอยังจะก่อเรื่องแบบนี้อีก ก็อย่าไปเข้าร่วมการแข่งขันระดับชาติกับฉันอีก และฉันก็จะส่งเธอกลับทันที จากนั้นเลือกนางแบบคนใหม่”

สุชาดาได้ยินดังนั้น สีหน้าก็เปลี่ยนไป และหุบปากทันที

โสรยาถึงได้รู้สึกดีขึ้นมาหน่อย แล้วมองมาทางวารุณี “ คุณวารุณีคะ ต้องขอโทษด้วย ที่เกิดเรื่องน่าอับอายขึ้น”

วารุณีลูบผม “ฉันไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมคุณโสรยาถึงได้เลือกสุชาดามาเป็นคู่หูในการทำงาน”

โสรยาดวงตากะพริบ ยิ้มแล้วตอบกลับ ：“อาจเป็นเพราะถูกชะตามั้ง”

“อย่างนั้นแววตาของคุณดูไม่ค่อยได้เรื่องสักเท่าไหร่” ปาจรีย์กระซิบ

โสรยาสีหน้าเย็นชาฉับพลัน เพียงครู่เดียวก็ระงับเอาไว้ได้ จากนั้นฉีกยิ้มขึ้นอีกครั้ง “เอาล่ะ คุณวารุณี ฉันขอตัวไปเช็กอินก่อนนะ แล้วเจอกันอีกทีในสนามแข่งขันค่ะ”

“ค่ะ” วารุณีพยักหน้ารับ

โสรยากับสุชาดาทั้งสองเดินตรงไปด้านหน้า

เชอรีนมองแผ่นหลังของทั้งคู่ แล้วรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “ท่าทางการเดินของโสรยาคนนั้นดูแข็งทื่อมาก”

“แข็งทื่อ?” วารุณีกับปาจรีย์มองไปที่ขาของโสรยา

“ก็ไม่นิ ทำไมฉันดูไม่ออก” ปาจรีย์กล่าว

เชอรีนที่ท่าท่างจริงจัง “มันแข็งทื่อจริง ๆ นะ พวกเธอดูไม่ออกก็เป็นเรื่องปกติ ฉันเป็นนางแบบ ได้รับการฝึกฝนการเดินมา ดังนั้นฉันสามารถดูท่าทางที่ผิดปกติของโสรยาออกตั้งแต่แวบแรกที่เห็น ดูแข็งทื่อ โดยเฉพาะตรงช่วงหัวเข่า โค้งผิดธรรมชาติมาก”

“อาจจะเป็นแบบนี้ตั้งแต่เกิดก็ได้มั้ง” ปาจรีย์ตอบกลับ

เชอรีนพยักหน้า “อาจจะใช่มั้ง เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นแบบนี้เลย เฮ้ยนั่นอะไร”

เธอมองไปทางที่โสรยายืนก่อนหน้านี้ ตรงนั้นมีสมุดบันทึกวางอยู่หนึ่งเล่ม

วารุณีอยู่ใกล้สมุดบันทึกมากที่สุด จึงได้ก้มลงไปหยิบขึ้นมา “น่าจะเป็นของโสรยาลืมไว้ เดี๋ยวเอาไปคืนเธอที่สนามแข่งขันแล้วกัน”

“ดูข้างในก่อนว่าคืออะไร” ปาจรีย์กล่าว

วารุณีรู้สึกว่าทำแบบนี้ไม่เหมาะ ขณะที่กำลังจะปฏิเสธ

สมุดบันทึกในมือก็ถูกปาจรีย์แย่งไป

ปาจรีย์เปิดดู แล้วเอียงศีรษะ “แปลกจัง”

“ทำไมเหรอ” วารุณีจ้องมองเธอ

ปาจรีย์ยื่นสมุดบันทึกไป “ด้านในนี้ล้วนเป็นภาพของการออกแบบชุดเสื้อผ้า แต่ว่าดูธรรมดามาก ดูไม่เหมือนว่าแบบจะออกมาจากฝีมือของโสรยา

ต้องเข้าใจว่าโสรยากับวารุณีนั้นเหมือนกัน เป็นที่รู้จักกันในฐานะหนึ่งในนักดีไซเนอร์รุ่นใหม่ที่มีความสามารถมากคนหนึ่งของประเทศ

ผลงานของโสรยา เธอก็เคยเห็น ไม่ต่างไปจากวารุณี แต่ว่าภาพออกแบบในนี้ ไม่ได้กล่าวเกินไปถ้าจะบอกว่าถูกออกแบบโดยดีไซเนอร์ที่กระจอกคนหนึ่ง ซึ่งดูไม่สอดคล้องกับความสามารถของโสรยา

“ใช่จริง ๆ ด้วย” เชอรีนก็พยักหน้า “การออกแบบเหล่านี้ดูธรรมดามาก ไม่แตกต่างจากตลาดทั่วไป ดูไม่ได้มาตรฐานระดับสูงเลยสักนิด”

วารุณีไม่ได้พูดอะไร ขมวดคิ้วแล้วเปิดดูเรื่อย ๆ จนถึงภาพออกแบบหน้าสุดท้าย เป็นไปตามคาด ดูธรรมดา

ดูไม่เหมือนเป็นการออกโสรยาจริง ๆ

นี่มันเกิดอะไรขึ้น

ขณะที่กำลังครุ่นคิด ประชาสัมพันธ์ของสนามบินก็ได้ประกาศให้ทุกคนสามารถขึ้นเครื่องได้

วารุณีปิดสมุดบันทึกลง “ไม่ต้องคิดแล้ว บางทีอาจจะเป็นการออกแบบของลูกน้องโสรยาก็ได้”

“ใครจะไปพกของของลูกน้องล่ะ ฉันคนหนึ่งละที่ไม่พก” ปาจรีย์พึมพำ

เชอรีนพยักหน้า “ฉันก็ไม่พก”

วารุณียิ้ม “พวกเธอไม่พก ไม่ได้แปลว่าคนอื่นจะไม่พก พอเถอะ ปาจรีย์ช่วงไม่กี่เดือนที่ฉันไม่อยู่ บริษัทต้องฝากเธอดูแลแล้วนะ”

“วางใจเถอะ” ปาจรีย์ตบที่หน้าอกของเธอ

วารุณีมองเชอรีน “พวกเราไปกันเถอะ”

เชอรีนตอบอืม จากนั้นลากกระเป๋าเดินเข้าไปทางขึ้นเครื่องบิน

หลังจากสิบชั่วโมงผ่านไป เครื่องบินก็ลงจอด

วารุณีลงจากเครื่อง เพิ่งจะเดินออกจากสนามบิน ก็มีคนของนัทธีที่ได้เตรียมไว้มารับ

นัทธีมีบ้านอยู่ที่นี่ ซึ่งอยู่ใกล้กับสถานที่แข่งขันมาก ด้วยเหตุนี้วารุณีจึงไม่จำเป็นต้องพักโรงแรม