พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 434

ถึงแม้จะคิดแบบนี้ แต่สุดท้ายเชอรีนก็ตัดสินใจทำตามแผน

เพราะถึงอย่างไรก็ปลุกเธอจนตื่นแล้ว แล้วจะให้เธอนอนหลับต่ออีกเหรอ?

"อะแฮ่มๆ ฉันเอง" เชอรีนกระแอมไอสองครั้งแล้วพูด

ปาจรีย์ขยี้ตา "เชอรีน? เป็นเธอได้ยังไง แล้ววารุณีล่ะ?"

สีหน้าของเชอรีนเคร่งขรึม "วารุณีอยู่ในห้องฉุกเฉิน"

"อะไรนะ?" ปาจรีย์ได้ยินคำพูดนี้ ตื่นขึ้นมาทันที เด้งตัวขึ้นมานั่งบนเตียง "วารุณีเข้าห้องฉุกเฉินแล้ว? เป็นไปได้ยังไง เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?"

"เธอใจเย็นก่อน ฉันโทรหาเธอ จะพูดเรื่องนี้นี่แหละ เรื่องมันเป็นแบบนี้..." เชอรีนเล่าเรื่องรูปถ่ายให้ฟัง

ปาจรีย์ตกตะลึง นานครู่หนึ่งกว่าจะพูด "เป็นไปได้ยังไง ประธานนัทธีจะนอกใจได้ยังไง นี่......"

"แต่นี่คือความจริง เพราะวารุณีเห็นรูปถ่าย เธอก็เลยเครียดจนกระทบกระเทือนทารกในครร์ทำให้ต้องเข้าห้องฉุกเฉิน" เชอรีนพูดเสียงดัง

ปาจรีรย์เงียบ

เชอรีนถอนหายใจ แล้วพูด： “พูดตามตรง ฉันเองก็ไม่อยากจะเชื่อว่าประธานนัทธีจะทำแบบนี้วารุณี แต่ฉันเห็นด้วยตาตัวเอง ปาจรีย์ รบกวนเธอไปที่โรงแรมหน่อย ไปจับชู้หญิงร้ายชายเลวที่ไร้ยางอายคู่นั้น"

"......ได้" ปาจรีย์พยักหน้าด้วยความงุนงง

หลังจากนั้น เชอรีนวางสาย แล้วส่งรูปให้ปาจรีย์

ในรูปถ่ายถ่ายโดนหัวเตียงบางส่วน บนหัวเตียงมีโคมไฟ แล้วตรงโคมไฟสลักชื่อโรงแรมเอาไว้

ขอแค่รู้ว่าตอนนี้พวกนัทธีอยู่โรงแรมไหน เชื่อว่าปาจรีย์ต้องเจอตัวพวกเขาแน่นอน

อีกด้านหนึ่ง ปาจรีย์เปิดรูปที่เชอรีนส่งมาให้

ดูรูปถ่าย โมโหนจนชกเตียง หลังจากนั้นก็เลิกผ้าห่มแล้วรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าออกไปทันที

ปาจรีย์บุกไปที่โรงแรมด้วยความโมโห กำลังจะพาถามที่หน้าเคาน์เตอร์ เพื่อถามว่านัทธีอยู่ห้องไหน

ทันใดนั้นเอง ด้านหลังก็มีเสียงของมารุตถามขึ้นด้วยความสงสัย "คุณปาจรีย์ ดึกขนาดนี้แล้ว คุณอยู่ที่นี่ได้ยังไงครับ?"

ปาจรีย์หมุนตัวหันหลัง ถลึงตามองเขาด้วยความโมโห

มารุตงุนงง ไม่รู้ว่าตนทำอะไร ให้เธอโมโหขนาดนี้ ถามด้วยรอยยิ้ม "คุณปาจรีย์ ผมทำอะไรให้คุณไม่พอใจเหรอครับ?"

"คุณไม่ได้ทำอะไรให้ฉันไม่พอใจ แต่คุณกับเจ้านายของคุณทำผิดต่อวารุณี" ปาจรีย์พูดด้วยความโมโห

มารุตยิ่งไม่เข้าใจ ขยับแว่นด้วยความสงสัย "คุณปาจรีย์ คุณพูดแบบนี้ หมายความว่าอะไร?"

"หึ คุณไม่ต้องมาตอแหล ฉันขอถามคุณ ตอนนี้เจ้านายของคุณอยู่ห้องไหน บอกฉันมา" ปาจรีย์เดินเข้าไป แล้วดึกเนกไทของเขา ถามเสียงดัง

คอของมารุตโน้มไปด้านหน้า ทรมานอย่างมาก อยากจะดึงเนกไทกลับมา แต่ปาจรีย์จับเอาไว้แน่น เขาดึงไม่ออก และเกรงใจที่จะลงมือกับเธอ

เพราะถึงอย่างไรอีกฝ่ายก็เป็นผู้หญิง

ดังนั้นมารุตจึงทำได้เพียงยกมือทั้งสองข้างขึ้นบนอากาศ ทำท่ายอมแพ้แล้วพูดตอบ ： “คุณปาจรีย์ ผมเองก็ไม่รู้ว่าตอนนี้ท่านประธานอยู่ที่ไหน คุณถามผมทำไมครับ?"

ปาจรีย์หัวเราะในลำคอ "ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหนงั้นเหรอ? คุณคิดว่าฉันจะเชื่อเหรอ? คุณกับเจ้านายของคุณเป็นพวกเดียวกัน คุณต้องช่วยเขาปกปิดแน่นอน"

"คุณปาจรีย์ ขอถามหน่อยนะครับทำไมผมต้องปกปิดด้วย?" มารุตไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะ

ปาจรีย์ปล่อยเนกไทของเขา กัดฟันแน่นแล้วพูด： “เพราะเจ้านายของคุณแอบไปเปิดห้องกับนวิยาลับหลังวารุณี คนที่เป็นผู้ช่วยอย่างคุณ ก็ต้องช่วยเหลือ แล้วปิดบังไม่ใช่หรือไง?"

สีหน้าของมารุตเปลี่ยนไป เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมอย่างมาก "คุณปาจรีย์ คำพูดบางอย่างพูดเหลวไหลไม่ได้ ประธานเปิดห้องกับคุณนวิยาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ?"

"ยังจะเถียงอีก ต้องให้ฉันเอาหลักฐานออกมาก่อน คุณถึงจะพาใจใช่ไหม?" ปาจรีย์หัวเราะเยือกเย็น แล้วหยิบโทรศัพท์ออกมา

มารุตมอง สูดลมหายใจเย็นเฉียบเข้าไป "เป็นไปไม่ได้！”

"มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้กัน หรือว่านี่คือรูปปลอม?"

สีหน้าของมารุตแย่มาก "ท่านประธานไม่มีวันทำเรื่องแบบนี้กับคุณนวิยาแน่นอน เขาต้องถูกลอบวางแผนแน่ๆ"

พูดจบ เขาวิ่งไปที่เคาน์เตอร์ ถามเรื่องห้อง

เกิดเรื่องใหญ่แล้ว ถึงว่าทำไมจู่ๆ ก็ติดต่อท่านประธานไม่ได้ หาก็ไม่เจอ