พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 435

"คุณนวิยา คุณวารุณีเป็นคนให้คุณมาที่นี่ใช่ไหมคะ?" นวิยายื่นมือออกไป อยากจะจับมือปาจรีย์

ปาจรีย์สะบัดทิ้งด้วยความรังเกียจ "ถูกต้อง เธอส่งรูปไปให้วารุณี เพราะอยากให้วารุณีส่งคนมาดูเธอกับประธานนัทธีนอนด้วยกันไม่ใช่เหรอ? พอมาถึงที่แบบนี้ เรื่องของเธอกับประธานนัทธีก็ปิดไม่ได้แล้ว นี่คือจุดประสงค์ของเธอไม่ใช่หรือไง"

"ไม่ใช่นะคะ" น้ำตาของนวิยายังคงไหลไม่หยุด "ฉันส่งรูปไปให้คุณวารุณี แค่อยากจะบอกคุณวารุณีว่าฉันโดนคุณนัทธีข่มขืน ไม่มีความหมายอื่นจริงๆ ฉันอยากให้คุณวารุณีแล้ว เรื่องนี้ฉันไม่ได้สมยอม"

"พอได้แล้ว เธอคิดว่าฉันจะเชื่อคำพูดบ้าๆของเธอเหรอ?" ปาจรีย์เอามือกอดอก "ฉันรู้สึกว่า เธอส่งรูปไปให้วารุณี ต้องการที่จะท้าทาย เจตนาทำให้วารุณีที่เป็นเมียหลวงโมโห อีกเรื่องหนึ่ง เธอบอกว่าประธานนัทธีข่มขืนเธอ เป็นไปได้เหรอ?"

ปาจรีย์มองเธออย่างพิจารณา "เธอไม่ดูตัวเองหน่อย หัวเหมือนตะขาบ ผู้ชายเห็นแล้วคงเก็บเอาไปฝันร้าย มีหรือที่จะมาข่มขืนเธอ? ถ้าประธานนัทธีคิดจะข่มขืน ก็ข่มขืนไปนานแล้ว ต้องรอจนถึงตอนนี้ด้วยเหรอ?"

มารุตที่ถ่ายคลิปวิดีโอก็พยักหน้าไปด้วย "จริงด้วย"

นวิยาก้มหน้าลงด้วยสีหน้าบูดบึ้ง ถูกคำพูดของปาจรีย์ที่บอกว่าหัวเหมือนตะขาบทำร้ายจิตใจอย่างมาก

ไม่มีผม อีกทั้งบนหัวยังมีรอยแผลเป็นหลังผ่าตัด เป็นความเจ็บปวดที่เธอไม่อยากพูดถึง

แต่ผู้หญิงอย่างปาจรีย์คนนี้ กลับพูดถึงบาดแผลของเธอ

ภายในใจแค้นปาจรีย์ฝังหุ่น แต่ใบหน้าของนวิยากลับไม่เผยออกมา รีบส่ายหน้าโบกมืออธิบาย "เปล่านะคะ ฉันพูดความจริง คุณนัทธีถูกวางยาในงานเลี้ยง ระหว่างนั้นฉันช่วยคุณนัทธีเอาไว้ หลังจากนั้นคุณนัทธีก็คิดว่าฉันเป็นคุณวารุณี ดังนั้นก็เลย......"

พูดถึงตรงนี้ หน้าของเธอแดงก่ำ เหมือนว่ายากจะพูดออกมา "ฉันแรงน้อย ขัดขืนไม่ไหว ทำอะไรไม่ได้ หลังจากคุณนัทธีทำทุกอย่างเสร็จ ฉันก็รีบถ่ายรูปไปให้คุณวารุณี บอกเธอว่านี่ไม่ใช่เจตนาของฉัน"

"ฟังดูแล้ว เหมือนว่าเธอไม่อยากมีความสัมพันธ์อะไรกับประธานนัทธีมาก?" ปาจรีย์หัวเราะเยือกเย็น

นวิยาพยักหน้า "ฉันเป็นแฟนของพิชิต แน่นอนว่าไม่อยาก ฉันทำผิดต่อพิชิตไม่ได้"

"หึ พูดได้น่าฟังจริงๆ ถ้าเธอไม่อยากมีอะไรกับประธานนัทธีจริงๆ แล้วทำไมเธอถึงไม่ขอความช่วยเหลือ ในโรงแรมมีคนตั้งเยอะตั้งแยะ ขอแค่เธอร้องตะโกน ฉันไม่เชื่อว่าจะไม่มีใครมา ต่อให้เธอร้องตะโกนแหกปากไม่ได้ เธอก็โทรศัพท์ได้หนิ เธอทำไม?" ปาจรีย์มองเธอ

นวิยากัดริมฝีปาก "ฉันไม่ได้พกโทรศัพท์ติดตัว"

"อ่อ ที่แท้ก็ไม่มีโทรศัพท์ ดูเหมือนว่าสวรรค์อยากให้เธอเสียตัวมาก" ปาจรีย์กลอกตามองบน

นวิยาก้มหน้าลง ไม่ได้พูดอะไร

ปาจรีย์เบ้ปาก แล้วพูด： “แล้วหลังจากจบเรื่องทุกอย่างล่ะ เธอบอกว่าเธอไม่อยากทำผิดต่อคุณหมอพิชิต แล้วทำไมหลังจากมีอะไรกันแล้วเธอไม่แอบออกไป แต่กลับอยู่ที่นี่ ทั้งยังถ่ายรูปให้วารุณีดู เห็นชัดว่าเธออยากให้ทุกคนรู้ว่าเธอกับประธานนัทธีมีอะไรกันแล้ว หลังจากนั้นรอประธานนัทธีตื่นขึ้นมา รับผิดชอบเธอ"

"ฉันเปล่า ฉันแค่เจ็บมาก เดินไม่ไหว" นวิยาพูดเสียงสะอื้น

"หึ ยังจะแถอีก คำพูดของเธอ ฉันไม่เชื่อแม้แต่คำเดียว ฉันถึงขั้นคิดว่า เธอกับประธานนัทธีไม่ได้มีอะไรกัน"

"ถ้าไม่ได้มีอะไรกัน แล้วรอยบนตัวฉัน......"

"รอยพวกนี้เธอทำเองได้ ไม่เชื่อเธอลองดูสิ"

ปาจรีย์โค้งตัวลง ยื่นมือออกไปอย่างรวดเร็ว หยิกแขนของนวิยาอย่างแรง

นวิยาเจ็บจนร้องเสียงหลง "คุณทำอะไร?"

"ช่วยเธอสร้างรอยจูบไง เธอดูสิ เรียบร้อยแล้วไม่ใช่เหรอ?" ปาจรีย์เอามือออก พอใจกับการกระทำของตนเอง

สีหน้าของนวิยาเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา "คุณ......"

"ทำไม ไม่พอใจเหรอ ได้ ถ้าอย่างนั้นฉันจะทำให้เธอพอใจเอง นอนลงไป"

ปาจรีย์ผลักนวิยาลงไปบนเตียง จากนั้นก็ลงมือจัดการด้วยความร้ายกาจ

นวิยาตกใจจนหน้าถอดสี "คุณจะทำอะไร?"

"หลังจากทำเรื่องแบบนั้นเสร็จ ร่างกายของผู้หญิงต้องทิ้งอันนั้นของผู้ชายไว้ไม่ใช่เหรอ? ฉันช่วยเธอตรวจดูว่าร่างกายของเธอมีหรือไม่มี ถ้าไม่มี แสดงว่าสิ่งที่ฉันพูดเป็นความจริง ถ้ามี ถ้าอย่างนั้นเราก็ไปตรวจดูกันหน่อยว่าเป็นของประธานนัทธีรึเปล่า" ปาจรีย์ยิ้มร้ายกาจแล้วพูดขึ้น

รูม่านตาของนวิยาหดเล็ก คิดไม่ถึงว่า ผู้หญิงคนนี้จะไม่ทำตามหลักการ พาเธอไปตรวจร่างกาย

อีกทั้งเรี่ยวแรงของเธอก็สู้ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ ไม่รู้ว่าต่อจากนี้ควรทำอย่างไร