พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 442

การประกวดเริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ

พิธีกรขึ้นเวที แล้วประกาศหัวข้อการประกวด ง่ายมาก ก็คือการออกแบบกระโปรงหนึ่งตัวให้ที่เหมาะสมกับนางแบบตัวเอง

ประเภทของกระโปรงเป็นอะไร พิธีกรไม่ได้พูด ให้เหล่าดีไซเนอร์เป็นคนกำหนดเอง แต่ต้องทำให้ความสง่างามของนางแบบและรูปร่างสัดส่วนที่สวยงามออกมา

และก็หมายความว่า การออกแบบครั้งนี้ต้องไม่เหมือนปกติ แค่ให้นางแบบเป็นไม้แขวนเสื้อเท่านั้น ไม่ว่าเสื้อผ้าจะเหมาะกับนางแบบหรือไม่ แต่คือต้องเห็นนางแบบเป็นแขก ออกแบบเสื้อผ้าให้นางแบบ

ความสง่างามของเชอรีน วารุณีรู้เป็นอย่างดี ก็คือคนโง่ที่ใจร้อนคนหนึ่ง

ทางด้านรูปร่างสัดส่วน เชอรีนคือนางแบบ คงไม่มีอะไรให้พูดถึง

ดังนั้นจะออกแบบกระโปรงให้เชอรีน ต้องใช้เวลาในการออกแบบนาน

พอนึกถึงแบบนี้ วารุณีก็ยิ้มให้เชอรีนหนึ่งที จากนั้นก้มหน้าวาดรูปขึ้น

โสรยาที่อยู่ด้านหลังเห็นเธอใช้ขยับปากกาเร็วขนาดนี้ จึงขมวดคิ้วเล็กน้อย ภายในใจก็รู้สึกว่าจะเกิดวิกฤต

จากนั้น เธอจึงเคาะตุ้มหูเบาๆ

ไม่นาน ในตุ้มหูกลับมีเสียงส่งมา เป็นเสียงแหบพร่าและย่ำแย่ของผู้หญิง

เสียงนั้นเบามาก มีแค่โสรยาที่ได้ยิน "เดี๋ยวก่อน ฉันจะวาดให้เธอดูเดี๋ยวนี้"

โสรยาได้ยินคำพูดนี้ คิ้วที่ขมวดอยู่ก็คลายออก ความรู้สึกที่จะเกิดวิกฤตภายในใจหายไปทันที ตอนมองวารุณี นัยน์ตาเหลือเพียงความท้าทาย

หลังจากผ่านไปประมาณหนึ่งชั่วโมง วารุณีดีไซน์ภาพวาดเสร็จแล้ว เป็นชุดกระโปรงสายเดี่ยวที่ด้านสั้นหลังปล่อยลากยาว

กระโปรงชุดนี้สามารถเผยให้เห็นความเป็นผู้หญิงของเชอรีน แล้วยังสามารถทำให้เห็นถึงด้านนิสัยน่ารักๆ ของเธอ

สำหรับด้านรูปร่างสัดส่วน เชอรีนมีขาที่ยาว แค่ได้กระโปรงที่ลากยาวนี้ ก็จะยิ่งทำให้ขาของเธอเรียวยาวขึ้น

หลังจากนั้น ก็ได้ตัดชุดกระโปรงออกมาง่ายๆ

เพราะว่าจำกัดทางด้านเวลา กระโปรงไม่สามารถทำเป็นเสื้อผ้าพร้อมใช้ได้ เพียงเย็บเข้าด้วยกันจนเกือบจะเหมือนกับภาพวาดการออกแบบและนางแบบสามารถสวมใส่ได้ จากนั้นค่อยเข้าสู่การเดินแบบ แล้วคณะกรรมการประกาศผลประกวด

วารุณีลุกขึ้น แล้วเดินไปตรงโซนผ้า เตรียมตัวเลือกผ้ามาตัดชุดกระโปรง

เวลานี้โสรยาก็มาพอดี ยืนอยู่ข้างๆ วารุณี แล้วเลือกผ้าไปด้วยพลางพูดเชิงตีสนิท "คุณวารุณี คุณมีความมั่นใจว่าจะแยกมากลุ่มเอไหม?"

กลุ่มเอที่ว่า แน่นอนว่าต้องเป็นผลงานที่ดีที่สุดอยู่แล้ว เป็นกลุ่มที่มีพรสวรรค์มากที่สุด

ดีไซเนอร์หลายสิบคนที่อยู่ในงาน ก็ต้องอยากเข้ากลุ่มเออยู่แล้ว แต่อยากก็ส่วนอยาก เข้าหรือเข้าไม่ได้ก็อีกเรื่อง

ยังไงสามารถเข้าร่วมนานาชาติ ก็แสดงว่าความสามารถของทุกคนนั้นไม่ต่ำต้อย ดังนั้นสุดท้ายจะเข้ากลุ่มเอได้หรือไม่ ก็ยังไม่รู้ว่าจะมีเท่าไหร่

วารุณีหันไปเล็กน้อย แล้วยิ้มให้โสรยาหนึ่งที "เรื่องนี้ฉันก็ไม่รู้ ดูกรรมการเถอะ"

โสรยาทำแววตาเป็นประกาย "ฉันกลับรู้สึกว่าคุณวารุณีสามารถผ่านการคัดเลือกได้ เพราะว่าพรสวรรค์ด้านการดีไซน์ของคุณ ฉันไม่ค่อยได้พบเห็นบ่อยมากนัก"

"ที่ไหนกัน ฉันแค่มีพรสวรรค์หน่อยเดียวเท่านั้น ยังไม่ได้เก่งเหมือนที่คุณโสรยาพูดหรอก" วารุณีรู้สึกได้ถึงแววตาอาฆาต แล้วยิ้มพูดขึ้น

โสรยาเห็นว่าเธอไม่ติดกับดัก แววตาเย็นชาขึ้นมาทันที สีหน้ากลับคงรอยยิ้ม "คุณโสรยาถ่อมตนเกินไปแล้ว"

"ฉันไม่ใช่ถ่อมตน ฉันพูดความจริง มีคุณวู ทางนี้ก็ไม่มีผ้าที่ฉันจะเอา ฉันไปดูทางฝั่งหน่อย"

พูดจบ วารุณีเดินไปอีกฝั่ง

เชอรีนมาถึงข้างเธอ "วารุณี เมื่อกี้ฉันได้ยินหมดแล้ว ผู้หญิงที่อันตรายอย่างโสรยาจงใจชมพรสวรรค์ของเธอต่อหน้าผดีไซเนอร์มากมาย แล้วยังบอกว่าเธอสามารถเข้ากลุ่มเอได้ ไม่ใช่ว่าอยากจะสร้างศัตรูให้เธอหรือไง?"

ยังไงดีไซเนอร์ที่อยากเข้ากลุ่มเอนั้นมีมากขนาดนั้น โสรยาบอกว่าวารุณีสามารถเข้าได้ รายชื่อของกลุ่มเอกก็น้อยไปหนึ่งคนแล้ว

ดีไซเนอร์เหล่านี้ไม่เห็นวารุณีเป็นศัตรูแหละน่าแปลก ไม่แน่วันข้างหน้ายังจะลอบกัดวารุณีแน่ะ

วารุณีมองเชอรีนเคร่งเครียด จึงยิ้มๆ "เอาเถอะ ฉันยังไม่เครียดเลย เธอก็อย่าเครียดไปเลย เพราะว่าฉันรู้เป้าหมายของเธอ ดังนั้นฉันถึงไม่ติดกับดักไง"