พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 443

วารุณียัดกระโปรงเข้าไปในอ้อมแขนของเธอ "เอาเถอะ รีบไปเปลี่ยนได้แล้ว ยังเหลืออีกสิบนาทีก็จะเริ่มงานแล้ว"

เชอรีนรีบตอบออๆ สองครั้ง แล้วเดินไปที่ห้องแต่งตัวโดยถือกระโปรงไว้ในอ้อมแขน

ตามการเร่งของเหล่าดีไซเนอร์ นางแบบอื่นๆ เข้ามาในห้องแต่งตัวเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า

ระดับการเดินแบบของนางแบบจะตัดสินโดยการจัดฉลาก เชอรีนถูกจับได้ที่สี่สิบ ได้อันดับกลางๆ ตำแหน่งนี้ไม่ดีแต่ก็ไม่เลว แต่ก็ไม่ถือว่าแย่มาก

วารุณีรู้สึกพอใจมากแล้ว ตราบใดที่ยังไม่อยู่ยี่สิบอันดับสุดท้ายก็พอแล้ว

เพราะการปรากฏตัวของนางแบบหลายสิบคน กรรมการจึงมองเสื้อผ้าสวยๆ มากเกินไป ถ้าในยี่สิบคนสุดท้าย ไม่มีม้าดำปรากฏ เหล่าคณะกรรมการจะเหนื่อยง่ายมาก

ดังนั้นทางด้านการในคะแนน ก็จะเกิดปัญหาเล็กๆ ขึ้นง่าย

โสรยาที่ได้ลำดับที่แปดสิบสี่จึงแสดงสีหน้าที่ไม่ดี

"อย่าตื่นเต้นเลย" วารุณีมองเชอรีนที่ถือชายกระโปรงที่ลากยาว แววตามองทางเข้าเวทีTด้วยความตื่นเต้นดีใจ รู้ว่าเธอตื่นเต้นดีใจมาก แต่ก็ยังอดเตือนสติเธอไม่ไหว

เชอรีนพยักหน้า "วางใจเถอะ ฉันไม่ตื่นเต้น ฉันแค่รู้สึกตื่นเต้นเกินไปที่ได้เดินแบบในเวทีT ซึ่งเป็นเวทีนานาชาติ"

พูดไป เธอก็กัดหมัดทั้งสองข้างแน่นๆ ยกวางบนกระดูกไหปลาร้า ทั้งตัวรู้สึกตื่นเต้นดีใจอย่างมาก

"งั้นก็ดี" วารุณีเห็นเธอเป็นแบบนี้ ก็รู้สึกวางใจขึ้นมาทันที

ในฐานะที่เป็นดีไซเนอร์ เธอต้องดูผลงานของดีไซเนอร์ทุกคนอยู่แล้ว เพื่อรู้ถึงความสามารถของพวกเขา

ไม่เพียงแต่เธอ ดีไซเนอร์คนอื่นๆ ก็คิดว่าเป็นแบบนี้ ดังนั้นดีไซเนอร์ที่อยู่หลังเวทีน้อยมาก

"ไปเถอะๆ " เชอรีนผายมือ ให้เธอไม่ต้องมาสนใจตัวเอง

วารุณีเห็นแบบนี้ ก็จากไปอย่างยิ้มๆ

โสรยาเห็นเธอจากไป สายตากวาดมองไป แล้วเดินจากไปตาม

วารุณีกลับถึงเวทีT เพิ่งจะนั่งลงได้ไม่นาน งานเดินแบบก็เริ่มแล้ว

นางแบบคนที่หนึ่งปรากฎ ทันใดนั้นก็ดึงดูดสายตาของดีไซเนอร์ทุกคน

สายตาของวารุณีดูตื่นตะลึง จากนั้นก็เปิดสมุดโน๊ตที่ที่วางอยู่บนตัก เริ่มจดรายละเอียดการดีไซน์ชุดกระโปรงที่สวมอยู่บนร่างของนางแบบ

เธอรู้ว่ากระโปรงตัวนี้ใครเป็นคนออกแบบ เป็นลูกศิษย์ของอาจารย์ลันเฟิ่น ผลงานของแคทเธอรีน

แต่ก่อนเธอกับแคทเธอรีนได้เจอกันครั้งหนึ่ง แค่ว่าตอนนั้น เธอใช้ฐานะที่เป็นMina

วันก่อนเธอก็เจอแคทเธอรีนที่ห้องน้ำ แต่เหมือนแคทเธอรีนจำเธอไม่ได้

"คุณวารุณี คุณกำลังจดบันทึกอยู่เหรอ?" ตอนที่วารุณีกำลังจดบันทึกด้วยความตั้งใจนั้น จู่ๆ ก็มีเสียงๆ หนึ่งดังขึ้นข้างหู

วารุณีขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย ทว่าก็ยังเงยหน้าขึ้นมองไปปราดเดียว

โสรยากำลังเดินมาด้วยรอยยิ้ม จากนั้นนั่งข้างเธอ

วารุณีตอบอืมกลับ "กำลังทำความเข้าใจคู่แค่ง การประกวดครั้งต่อไป จะได้มีประโยชน์"

"จริงเหรอ คุณวารุณีดูตั้งใจจริงๆ " โสรยาเสยผม ทำให้เห็นตุ้มหูสีดำหนึ่งอัน

ตุ้มหูที่อยู่ใต้แสงสว่างนั้นสะท้อนแสง วารุณีสังเกตเห็น จึงพูดขึ้นลอยๆ "คุณวารุณี ตุ้มหูอันนี้ดูพิเศษมาก จริงๆ มันเป็นสีแมท แต่กลับสะท้อนแสงได้ด้วย"

โสรยาได้ยินคำนี้ สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย จากนั้นก็ปล่อยผมลงอย่างรวดเร็ว เพื่อปิดตุ้มหูเอาไว้ พร้อมฝืนยิ้มข้นมา "ก็นับไม่ได้ว่าเป็นสีแมททั้งหมดหรอก ด้านในเป็นอัญมณีสีดำ"

"แบบนี้นี่เอง" วารุณีเชยคาง ถึงแม้จะรู้สึกว่าอัญมณีที่ภายนอกเคลือบให้เป็นสีแมท มันค่อนข้างไร้ประโยชน์ ทว่าก็ไม่ได้คิดมาก

ยังไงบยโลกใบนี้ มีเรื่องน่าแปลกอยู่มากมาย

เห็นวารุณีเลิกไถ่ถามลองเชิงตุ้มหูของตนเอง โสรยาถอนหายใจโดยไม่ทิ้งร่องรอยใด หัวเราะเต้นแรงก็ค่อยๆ สงบลง

อันตรายมาก เกือบจะโดนจับได้แล้ว

ดูๆแล้ว วันข้างหน้าเธอห้ามเสยผมไปเรื่อยเปื่อย

พอเหล่านางแบบปรากฏกันติดต่อกันมา ไม่นานก็ตาเชอรีนแล้ว