พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 45

รูม่านตานัทธีสั่นเล็กน้อย แผ่นหลังของเขาก็แข็งขึ้นมาเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าไม่เหมาะสมอย่างมากที่สัมผัสแนบชิดเช่นนี้

“ตื่นตื่น”เขายกมือขึ้น ดันวารุณีเบาๆ อยากเรียกเธอขึ้นมา

แต่วารุณีกลับทำเสียงฮึดฮัด หลับต่อไป

ริมฝีปากบางๆของนัทธีเม้มเล็กน้อย

ผู้หญิงคนนี้ เมื่อกี๊ยังบอกไม่นอน ตอนนี้กลับหลับสนิท！

ช่างเถอะ แบบนี้ละกัน เขาทำลูกของเธอเข้าโรงพยาบาล ให้เธอพิงสักหน่อยถือว่าชดเชยให้

พอคิดแบบนี้ นัทธีก็เอามือวางไว้ที่โทรศัพท์

หน้าจอโทรศัพท์ยังสว่างอยู่ รายงานด้านบนก็ยังโชว์อยู่ เขากลับอ่านไม่เข้าหัว กลิ่นหอมบางๆที่ตัวหญิงสาว ไม่หยุดแตะเข้าจมูก จนอารมณ์ของเขาปั่นป่วน

สุดท้าย เขาขมวดคิ้ว พยายามเพิกเฉยความรู้สึกแปลกๆในใจ ปิดโทรศัพท์

ตอนเช้า ฟ้าสว่างได้ไม่นาน นัทธีก็ตื่นเพราะเสียงโทรศัพท์ที่จู่ๆก็ดังขึ้น

เขาลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว หยิบโทรศัพท์ออกมามองแวบหนึ่งแล้วกดรับ“คุณรอผมหน้าประตู ผมจะลงไปทันที”

พูดจบ เขาก็วางสายโทรศัพท์ จากนั้นเอาหัวของวารุณียกขึ้นมาจากไหล่ วางลงที่วางแขนบนโซฟา อดทนกับความชาครึ่งตัว ลุกขึ้นออกไปจากห้องคนไข้

เขาออกไปก่อน จากนั้นวารุณีก็ตื่น

เธอมองสภาพแวดล้อมรอบๆตัวเธอก่อน จากนั้นก็คิดอะไรขึ้นได้ ดวงตาเบิกโตทันที

“อารัณ！”วารุณีไม่สนใจความเจ็บที่คอ รีบยืนขึ้นมาวิ่งไปที่เตียง ลูบหัวของอารัณ เห็นอุณหภูมิของอารัณกลับมาเป็นปกติแล้ว เธอก็ยิ้มอย่างโล่งอก

“หม่ามี๊……”ตอนนี้ ไอริณก็ขยี้ตานั่งลงบนเตียง

วารุณีเอาสายตาจากตัวอารัณมองไปที่เธอ“ตื่นแล้วเหรอ？”

“อือ”ไอริณพยักหน้าเล็กๆนั่น จากนั้นมองอารัณที่อยู่ข้างๆอย่างเป็นห่วง“หม่ามี๊ ทำไมพี่ยังไม่ตื่น？”

“น่าจะเพราะว่าฤทธิ์ยายังไม่หมด รออีกเดี๋ยวก็ตื่นแล้ว”วารุณีตอบไป ก็จัดกระเป๋าไป เตรียมไปซื้ออาหารเช้า

ตอนนี้เอง ประตูห้องคนไข้เปิดออก นัทธีเข้ามาจากด้านนอก ในมือถือถุงใหญ่ๆด้วย

“คุณอานัทธี”ไอริณโบกมือให้นัทธี เรียกเสียงหวาน

ระหว่างหน้าผากนัทธีคลายลงแล้วก็พยักหน้า ถือว่าเป็นการตอบรับ

“ประธานนัทธี คุณยังไม่ไปเหรอ？”วารุณีหยิบกระเป๋าเงิน มองเขาอย่างตกใจ

ตอนที่เธอตื่น ไม่เห็นเขา คิดว่าเขาออกไปแล้ว

“เปล่า ผมแค่ไปเปลี่ยนชุด”นัทธีเอาถุงในมือยื่นให้วารุณี“นี่อาหารเช้า”

“ดีจัง ฉันกำลังไปซื้อเลย”วารุณีรับอาหารเช้ามาอย่างดีใจ เอาออกมาทีละอย่าง

หลังจากกินอาหารเช้าเสร็จ ก็เก้าโมงเช้าแล้ว

นัทธีมองไปที่เธอ“สองวันนี้คุณไม่ต้องไปทำงาน ดูแลอารัณดีๆ ส่วนไอริณ ผมจะช่วยรับส่งให้คุณ คุณไม่ต้องห่วง”

“ขอบคุณค่ะประธานนัทธี”วารุณียิ้มอย่างขอบคุณ

จากนั้น นัทธีก็ส่งไอริณไปโรงเรียนอนุบาล

หลังจากพวกเขาไป วารุณีก็เรียกพยาบาลคนหนึ่ง ให้พยาบาลมาช่วยดูอารัณ ส่วนตัวเองไปจ่ายค่ารักษาที่เคาน์เตอร์แผนกเด็ก

มาถึงหน้าเคาน์เตอร์ วารุณีเปิดกระเป๋าออก จู่ๆก็ได้ยินเสียงคุ้นๆที่อยู่ไม่ไกลขึ้นมา“ปวิช คุณอยู่ไหน？”

เป็นขยานี！

แววตาวารุณีมีประกายแวบขึ้นมา หันหน้าไปยังต้นเสียงที่เข้ามา เห็นแค่ขยานีกำลังจูงเด็กคนหนึ่งอยู่หน้าลิฟต์ โทรคุยโทรศัพท์ด้วยใบหน้าทนไม่ไหว

เด็กคนนั้นคือใคร？