พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 450

อารัณรับมาแล้วมองเพียงชั่วพริบตาจดจำไว้ในใจ ใช้มือถือเข้าเว็บไซด์ที่ลึกลับโดยตรง จากนั้นเชื่อมกับระบบดาวเทียม ตามหมายเลขของเชอรีนล็อคพิกัดของเชอรีนไว้

แค่มือถือของเชอรีนอยู่ข้างเธอ ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหน ก็หนีการติดตามของอารัณไม่ได้

ตอนนี้สิ่งที่วารุณีกังวลก็คือมือถือของเชอรีน กลัวว่าจะไม่อยู่ข้างกายเธอ

วารุณีกำสองมือไว้แน่นๆ แล้วมองอารัณด้วยความตื่นเต้น ภายในใจรู้สึกกังลวลมาก

นัทธีกอดเธอไว้ในอ้อมกอดเบาๆ "เกิดอะไรขึ้นกันแน่ เชอรีน ทำไมจู่ๆถึงหายไปล่ะ"

ตอนนี้อยู่ในช่วงประกวด เชอรีนที่เป็นนางแบบ น่าจะหนีไปไหนไปเรื่อยไม่ได้หรือเปล่า และก็คงไม่มีทางแยกแยะเรื่องหนักเรื่องเบาขนาดนั้น

ดังนั้นในนั้นต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นแน่นอน

วารุณีได้ยินผู้ชายจองตัวเองถาม จึงนวดแก้ม "ว่าไปแล้วก็ต้องโทษฉัน ก่อนจะเข้าประกวดฉันไปห้องน้ำ จากนั้นโดนคนขังไว้ในห้องน้ำจนออกมาไม่ได้ คิดจะให้ฉันไปประกวดสาย สุดท้ายจะโดนตัดสิทธิ์จากการแข่งขัน"

"อะไรนะ?" นัทธีทำนัยน์ตาตะลึงงัน

กลับมีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ?

วารุณีถอนหายใจแล้วพูดขึ้น "จากนั้นฉันเลยโทรหาเชอรีน ให้เธอรีบกลับมาปล่อยฉันออกไป หลังจากฉันออกไป ก็ให้เชอรีนเอาไม้กวาดที่ขวางประตูไปตรวจลายนิ้วมือ แล้วให้ไปเอากล้องวงจรปิดที่อยู่แถวห้องน้ำ อยากจะหาคนที่ขังฉันไว้ในห้องน้ำ ทว่าเชอรีนออกไปก็ไม่ได้กลับมาอีกเลย"

"เธอน่าจะเป็นอะไรไปหรือเปล่า" จู่ๆ นัทธีก็พูดด้วยเสียงต่ำ

วารุณีพยักหน้า "ใช่ ฉันก็รู้สึกแบบนี้"

ตอนแรกเธอยังนึกว่าเชอรีนอยู่ในระหว่างทางที่ตรวจลายนิ้วมือ จึงไม่ทันได้กลับมา

ทว่าต่อให้เป็นแบบนี้ ตอนใกล้เวลาแคทวอร์ค เชอรีนก็ไม่มีทางไม่ดูมือถือตลอดอยู่แล้ว แล้วไม่โทรหาเธอด้วย

ดังนั้นภายหลังเธอก็นึกขึ้นได่ว่า เชอรีนอาจจะเกิดเหตุไม่คาดคิดอะไรขึ้น

"นัทธี ถ้าเชอรีนเกิดอะไรขึ้นจริงๆ ฉันไม่รู้ว่าควรทำยังไงจริงๆ" วารุณีจับแขนของนัทธีไว้ รู้สึกกังวลเป็นอย่างมาก

เธอไม่ได้ว่าเป็นห่วงการประกวดของตัวเอง ทว่าเป็นห่วงความปลอดภัยในชีวิตของเชอรีน

ถ้าเชอรีนเสียชีวิตไปแล้ว หรือว่าได้รับบาดเจ็บ ชาตินี้เธอคงตกอยู่ในสภาวะที่รู้สึกผิดเป็นอย่างมาก

"ไม่เป็นไร ยังมีผมนี่" นัทธีสัมผัสได้ว่าวารุณีกำลังหวาดกลัว จึงตบหลังของเธอเบาๆ

ร่างของวารุณีสั่นเทา ขอบตาก็ค่อยๆซึมน้ำตา ภายในใจรู้สึกหนักหน่วงมาก

เชอรีน เธออยู่ไหนกันแน่?

"หาเจอแล้ว!" ตอนที่วารุณีกำลังกังวลเชอรีน จู่ๆ อารัณก็พูดขึ้น

วารุณีรีบผลักผู้ชายออก แล้วหันไปมองลูกชาย

นัทธีมองท่าทีของเธอ จึงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ค่อนข้างรู้สึกตลก

"อารัณ อยู่ไหน?" วารุณีถามอย่างเร่งรีบ

อารัณยื่นมือถือไปให้วารุณี แล้วชี้จุดสีแดงด้านบน "อยู่ในตึกปลอดภัย แต่ไม่รู้ว่าตึกไหน แผนผังสามมิติไม่แสดงชั้นบนและชั้นล่างเท่านั้น"

เพราะว่าชั้นบนชั้นล่างทับกัน ไม่ว่าสามมิติจะแสดงออกมาชัดเจนแค่ไหน ก็แค่มีสถานที่เดียวกัน

"ดังนั้นหม่ามี๊ พวกคุณทำได้เพียงสั่งให้คนไปตามหาน้าเชอรีนตรงตึกปลอดภัยทุกชั้น" อารัณพูดไป

วารุณีพยักหน้า แล้วกำลังจะตกลง

นัทธีจึงอาสารับผิดชอบเรื่องนี้ "ให้ผมทำเถอะ ผมเป็นหนึ่งในนักลงทุนในการประกวดครั้งนี้ ผมสามารถใช้คนได้เยอะกว่า"

"ได้ งั้นต้องรบกวนคุณแล้ว" วารุณีพยักหน้าอย่างแรงโดยยังคงกำหมัดแน่นอยู่

นัทธีนวดผมของเธอหนึ่งที แล้วเอามือถือออกมา

ไม่กี่นาทีผ่านไป คนที่นัทธีสั่งงานก็ได้ส่งข่าวมาว่าหาเชอรีนเจอแล้ว เธออยู่ในถังขยะขนาดใหญ่ในห้องควบคุมกล้องวงจรในตึกปลอดภัยชั้นหนึ่ง