พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 449

โสรยาไม่รู้ว่าตัวเองถูกนัทธีจับตามองแล้ว กำลังจับปากกา แล้วรอคอยภาพออกแบบของทางฝั่งโน้นอยู่

รอไปประมาณยี่สิบกว่านาที โสรยาเห็นภาพทั้งหมดที่อยู่บนแว่น ด้านบนก็คือภาพออกแบบหนึ่งภาพ

พอเห็นภาพออกแบบภาพนี้ โสรยาก็ตกตะลึงในความสวยเป็นอันดับแรก จากนั้นก็ยิ้ม

มีการออกแบบนี้ ครั้งนี้เธอต้องได้เข้ากลุ่มเอแน่นอน ต่อให้ฝีมือการตัดเย็บของเธอจะไม่ค่อยดี แค่พึ่งพาอาศัยการออกแบบนี้ ก็สามารถทดแทนได้แล้ว

คิดไป โสรยารีบลอกแบบบนโปรเจ็กเตอร์โฮโลแกรม แล้วไปเลือกเนื้อผ้า

รอให้เธอเลือกเสร็จแล้วกลับมา เสื้อผ้าของวารุณีก็ออกมาเป็นแบบเป็นร่างคร่าวๆ แล้ว

ตอนที่โสรยาถือผ้าแล้วเดินผ่านก็มองไปชั่วพริบตา หลังจากมองเสร็จ สีหน้าก็หนักหน่วงโดยไม่รู้ตัว

ถึงแม้เสื้อของวารุณีจะยังทำไม่เสร็จ ทว่ารูปร่างนี้ ก็ทำให้เห็นได้ชัดเจนว่าเป็นการออกแบบรูปแบบใหม่

เชื่อว่าหลังจากออกมาเป็นชิ้นงานสุดท้าย ก็ต้องน่าตกตะลึงในความสวยแน่ๆ

"คุณโสรยา มีเรื่องอะไรเหรอ?" วารุณีเห็นโสรยาจ้องเสื้อผ้าของตัวเอง ก็อดหรี่ตามองไม่ได้

โสรยากอดผ้าในมือไว้แน่นๆ แล้วตอบกลับด้วยหน้ายิ้มๆ "ไม่มีอะไร การออกแบบของคุณวารุณีไม่เลวจริงๆ"

"ขอบคุณค่ะ ของคุณก็เหมือนกัน" สายตาของวารุณีมองผ้าที่เธอถือไว้

โสรยาเลือกผ้าเรืองแสง เป็นที่ทราบกันดีอยู่แล้วว่าผ้าที่ใช้งานที่เล็กที่สุด

เพราะว่าผ้าแบบนี้สวยนะดี แต่ถ้าออกแบบได้ไม่ดี เสื้อผ้าที่ทำออกมาก็จะทั้งลาวทั้งขี้เหร่ นางแบบใส่บนเรือนร่าง จากผู้หญิงที่ทันสมัยคนหนึ่งก็จะกลายเป็นสาวบ้านนอกคนหนึ่ง

ดังนั้นมีดีไซเนอร์น้อยมากที่จะใช้ผ้าเรืองแสงในการประกวด

และในมือของโสรยามีแต่ผ้าเรืองแสง ดูๆแล้วเธอมีความมั่นใจในเสื้อผ้าตัวเองมาก

"ขอบคุณคำชมจากคุณวารุณี เอาเถอะ ไม่รบกวนเวลาคุณแล้ว ฉันก็จะเริ่มกลับไปทำเสื้อผ้าตัวเองแล้ว" โสรยาพูดจบก็พยักหน้าจากไปเล็กน้อย

วารุณีมองเธอที่เดินจากไปสักพัก จากนั้นดึงสายตาตัวเองกลับมา แล้วทำเสื้อของตัวเองต่อ

หลังจากสองชั่วโมงผ่านไป เสื้อผ้าที่ทำก็เสร็จสิ้น

หลังจากวารุณีได้รับอนุญาต ก็หอบเสื้อผ้าไปให้นางแบบที่อยู่หลังเวที เตรียมแต่งหน้าให้กับเชอรีน

หลังจากมาถึงหลังเวที วารุณีกลับสังเกตเห็นว่าเชอรีนไม่อยู่

"ไปไหนแล้ว?" วารุณีพึมพำด้วยความสงสัย จากนั้นก็หยุดนางแบบคนหนึ่ง "สวัสดีค่ะ คุณเห็นนางแบบของฉันไหมคะ?"

นางแบบคนนี้รู้จักวารุณี ก็รู้ว่านางแบบของวารุณีคือใคร

ยังไงช่วงนี้ เชอรีนก็โด่งดังมีเกียรติอย่างมาก ได้รับการให้ความสำคัญกับแฟชั่นลีชมากมาย ความสำเร็จในอนาคตถูกกำหนดไว้แล้ว

ดังนั้นนางแบบมากมายก็เป็นฝ่ายญาติดีกับเชอรีนก่อน

ตอนนี้นางแบบคนนี้ได้ยินวารุณีถามถึง จึงรีบตอบกลับ "เปล่าค่ะ สามชั่วโมงก่อน เธอรับสายแล้วเดินออกไป ก็ไม่ได้กลับมาอีกเลย"

สามชั่วโมงก่อน?

วารุณีเม้มปาก

นั่นไม่ใช่ตอนนี้เธอถูกขังไว้ในห้องน้ำหรือยัง เธอโทรหาเชอรีนให้มาช่วยเธอ?

ดังนั้นตั้งแต่ก่อนหน้านั้นเชอรีนก็ไม่ได้กลับมาหรือไง?

หรือว่าเธอไปหาคนตรวจลายนิ้วมือแล้วยังไม่ได้กลับมา?

พอนึกถึงแบบนี้ วารุณีวางเสื้อผ้าลง แล้วเอามือถือกดโทรหาเธอ

สายโทรติด ทว่ากลับไม่มีใครรับสาย

หัวใจของวารุณีหล่นไปถึงเหว ไม่รู้ว่าเชอรีนไม่ได้ยินเสียงมือถือดัง หรือว่ามือถือไม่อยู่ด้านข้าง หรือเกิดเรื่องอะไรกันแน่

ไม่ว่าจะวิธีอะไร ตอนนี้สำหรับวารุณีแล้วล้วนไม่ใช่เรื่องดีเลย

"สามโมงห้าสิบแล้ว" วารุณีมองนาฬิกา ยังมีอีกหนึ่งชั่วโมง แคชวอร์คก็จะเริ่มขึ้น และไม่รู้ว่าภายในหนึ่งชั่วโมงนี้เชอรีนจะกลับมาทันไหม

วารุณีนวดผมด้วยความเคร่งเครียดเล็กน้อย แล้วนั่งรอบนเก้าอี้

คิดว่าจะรอเชอรีนก่อน ขืนเชอรีนอยู่ในระหว่างทางกลับล่ะ?

ทว่าหลังจากผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง ดีไซเนอร์คนอื่นทยอยกันเอาเสื้อผ้ามาแล้ว แล้วกำลังจะแต่งหน้าเปลี่ยนเสื้อให้นางแบบ เชอรีนยังไม่ได้กลับมา